Το μυστήριο του Σταυρού είναι να οπισθοχωρείς μπροστά στην πραγματικότητα του άλλου, ενώ προχωρείς προς αυτόν.
Οπισθοχωρείς και του επιτρέπεις να είναι ο εαυτός του, του επιτρέπεις να σε σταυρώσει, του επιτρέπεις να μη σε καταλάβει, του επιτρέπεις να σε απορρίψει, του επιτρέπεις να σε παρεξηγήσει, του επιτρέπεις να είναι αυτός ο οποίος είναι τώρα…
Και ξαφνικά αυτός αντιλαμβάνεται αυτό το πράγμα ως αγάπη. Ως μία αγάπη την οποία δεν την φοβάται πια, μία αγάπη στην οποία υπάρχει ολόκληρος μέσα της, μία αγάπη η οποία είναι μήτρα. Τότε είναι αυτό που λέει ο Πλάτων «τόκος ἐν καλῷ». Τότε γίνεται μήτρα η αγάπη μου για τον άλλον, τότε τον γεννάει η αγάπη μου… Η αγάπη του Θεού μας γεννάει. Γιατί; Διότι είναι αφίλαυτη…
