Συνυφασμένα στο μυαλό του κοινού τα ονόματα των Στέλιου Καζαντζίδη και Χρήστου Νικολόπουλου, «έντυσαν» μουσικά μερικά από τα πιο « χιλιοτραγουδισμένα» λαϊκά
κομμάτια .
Ωστόσο αυτή η συνεργασία που εξελίχθηκε σε κάτι παραπάνω από αδερφική φιλία, μετατράπηκε σε έναν πόλεμο που κατέληξε ακόμη και στις δικαστικές αίθουσες.
Το να πάρει κανείς θέση σε αυτήν την μεταξύ τους κόντρα χωρίς να γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες είναι μάλλον παρακινδυνευμένο, ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Επιπλέον, είναι μάλλον βέβαιο ότι στην πορεία αυτής της διαμάχης -που άνοιξε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και δεν έκλεισε (παρά ένα μικρό διάλειμμα ειρήνης)- και οι δύο πλευρές είχαν ευκαιρίες να δώσουν τόπο στην οργή και να βάλουν «νερό στο κρασί τους», αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ αφού οι εγωισμοί δεν μπήκαν στην άκρη.
Άλλωστε στην πορεία είχαν ειπωθεί τόσα πολλά και μάλιστα με ακραίο και προσβλητικό τρόπο που έκαναν δύο τόσο μεγάλες προσωπικότητες όπως αυτοί οι δύο να μην θέλουν να κάνουν πίσω, θεωρώντας ότι μια τέτοια κίνηση θα φανέρωνε αδυναμία και όχι μεγαλείο ψυχής.
Σε κάθε περίπτωση τα πρώτα βαριά σύννεφα στις σχέσεις τους έγιναν ορατά στον πολύ κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι ενώ είχαν προηγηθεί σχεδόν 15 χρόνια πορείας που είχε χαρίσει μερικές σπουδαίες επιτυχίες οι οποίες καθιέρωσαν και τους δύο, όπως τα «Νυχτερίδες και αράχνες», «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά μου», «Αγριολούλουδο» και φυσικά το αξεπέραστο «Υπάρχω».
Οι κόντρες είχαν να κάνουν –ανάμεσα σε άλλα- και για την πατρότητα ορισμένων τραγουδιών, ενώ ειδικά για το «Υπάρχω», αυτήν την υπέροχη δουλειά του τεράστιου Πυθαγόρα σε στίχους και ενορχήστρωση, υπήρξε ακόμη ένα αγκάθι. Μια εταιρία οινοπνευματωδών ποτών στην Μαγνησία θέλησε να κυκλοφορήσει ένα ούζο με την ίδια ονομασία το 1979. Φαίνεται ότι κατά την διάρκεια εκείνων των συζητήσεων κάτι πήγε στραβά, με τον Καζαντζίδη να έχει δεύτερες σκέψεις πάνω στην χορηγική συμφωνία, ενώ την ίδια ώρα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ένα άλλο γεγονός.
Την ίδια περίοδο ο μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής βρισκόταν (για ακόμη μία φορά) σε διαμάχη με την δισκογραφική εταιρία του που εκείνη την χρονική στιγμή ήταν η MINOS, και δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την απόπειρα του Νικολόπουλου να μεσολαβήσει ώστε να τα βρουν μεταξύ τους. Φαίνεται μάλιστα ότι στο μυαλό του Καζαντζίδη ο συνεργάτης του έδειχνε να παίρνει το μέρος του αντιπάλου του και αυτό οδήγησε τον γνωστό για το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του τραγουδιστή σε δημόσιες δηλώσεις γεμάτες ακραίους χαρακτηρισμούς, είναι η αλήθεια.
Ωστόσο περίπου μια δεκαετία αργότερα φάνηκε ότι οι δυο τους βρήκαν έναν κοινό τόπο. Μετά από παρεμβάσεις ατόμων του περιβάλλοντός τους, μόνιασαν ξανά και μάλιστα μπήκαν μαζί στο στούντιο. Πρώτα για το διπλό άλμπουμ «Όσα δεν είπα» και στη συνέχεια για το μυθικό «Βραδιάζει» που με 325.000 κομμάτια έγινε ο δίσκος του Χρήστου Νικολόπουλου με τις μεγαλύτερες πωλήσεις!
Δυστυχώς αυτή η ανακωχή δεν κράτησε για πολύ αφού στο μεταξύ ο Καζαντζίδης παρέμενε σε δικαστική διαμάχη με τον Μίνωα Μάτσα, ενώ ο Νικολόπουλος συνέχιζε να συνεργάζεται μαζί του. Ίσως τότε στο μυαλό του τραγουδιστή «καρφώθηκε» η ιδέα ότι ο συνθέτης δεν λειτουργούσε ως φίλος του αλλά περισσότερο ως «Δούρειος Ίππος» της δισκογραφικής.
Σύμφωνα με τον Νικολόπουλο από όλα όσα είπε για αυτόν εκείνη την εποχή ο Καζαντζίδης, αυτό που τον πείραξε περισσότερο ήταν οι αναφορές στον πατέρα του, γεγονός που τον έκανε και τον ίδιο αδιάλλακτο. Μοιραία οι δυο τους οδηγήθηκαν ξανά στα δικαστήρια, με πολλά να στέκονται αφορμή. Πέρα δηλαδή από την πατρότητα των τραγουδιών, μπήκαν στην μέση και πολλά άλλα, με τον συνθέτη μάλιστα να κερδίζει δύο φορές ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του τραγουδιστή ώστε να σταματήσει ο τελευταίος να αναφέρεται σε εκείνον με χυδαία και υποτιμητικά σχόλια.
Έκτοτε οι δυο τους δεν ξαναμίλησαν ούτε ήρθαν σε επαφή… Όταν ο Καζαντζίδης πλησίαζε προς το τέλος της ζωής του εξέφρασε την επιθυμία να μπει ένα τέλος, θέλοντας ίσως να αφήσει αυτόν τον κόσμο χωρίς έχθρες. Όπως, όμως, αποκάλυψε ο ίδιος ο Νικολόπουλος, αρνήθηκε να τον συναντήσει κι ας ήταν μια από τις τελευταίες επιθυμίες του. «Δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε. Λίγο πριν πεθάνει ζήτησε να με δει και δεν πήγα. Πιστεύω πως έκανα λάθος. Άκουσα από ένα φιλόσοφο πως ό,τι κακό αφήνεις πίσω σου σε ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή σου. Πιστεύω ότι έκανα λάθος που δεν πήγα», είπε χαρακτηριστικά μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου….
