Το πρόβλημα της πατρίδας μας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Αν έχουμε φτάσει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, αυτό οφείλεται στις πολιτικές επιλογές του πολιτικού μας συστήματος.
Επέλεξε, διαχρονικά, η ανάπτυξη να έρθει μέσα από την διόγκωση του κρατικού τομέα και όχι μέσα από τις επενδύσεις των Ελλήνων και ξένων επιχειρηματιών.
Αυτή η νοσηρή κατάσταση επιτάθηκε από τις 25 Ιανουαρίου 2015 και μετά, όταν ο Ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την διακύβερνηση του τόπου στον Α.Τσίπρα και στον Π.Καμμένο. Ετσι, είμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής που μισεί τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα και θρέφει και συντηρεί την εξαθλίωση και την μιζέρια.
Συνεπώς, όσο και οι δανειστές να ρυθμίσουν το χρέος μας, η ελάφρυνση του προϋπολογισμού από τα τοκοχρεολύσια δεν θα λειτουργήσει υπέρ της ανάπτυξης και των ιδιωτικών επενδύσεων, αλλά οι πλεονάζοντες πόροι θα διοχετευθούν σε προσλήψεις, επιδοματικές πολιτικές και σε άλλες αντιπαραγωγικές δαπάνες.
Γιατί αυτό είναι το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ολοφάνερο, πως η μοναδική προτεραιότητα είναι να φύγει από την εξουσία. Οποιαδήποτε ρύθμιση που συμβάλλει στην περαιτέρω παραμονή του στην διακυβέρνηση του τόπου, ουσιαστικά, ναρκοθετεί τον δρόμο προς την ανάπτυξη.
Και μια ρύθμιση του χρέους, δυστυχώς, κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, όσο δυσάρεστα και αν ακούγεται. Μα, δεν θα ωφελήσει και την χώρα; θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Δεν είναι εθνική επιταγή η ρύθμιση του;
Η απάντηση είναι «όχι». Θα ωφελήσει μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη εθνική επιταγή είναι εκδίωξη του από την εξουσία.
Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, θα αλλάξει άρδην το οικονομικό κλίμα, τόσο στους Ελληνες όσο και στους ξένους επενδυτές.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν επενδύουν στην Ελλάδα, όχι γιατί έχει υψηλό χρέος αλλά γιατί γνωρίζουν, από πολλά παραδείγματα, πως έχουν απέναντι τους μια κυβέρνηση που δεν τους θέλει.
Μια κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να μην έρθουν. Συνεπώς, αν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή και τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης είναι ενθαρρυντικά, θα ανοίξει ο δρόμος για τις επενδύσεις. Η εισροή κεφαλαίων θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά σε σχέση με το αρχικό μέγεθος τους.
Και στην συνέχεια, μπορεί να ανοίξει και η συζήτηση για την ρύθμιση του χρέους. Βέβαια, είναι μαξιμαλισμός να επιζητήσουμε την ονομαστική διαγραφή του, γιατί αυτό ποτέ δεν θα το δεχτούν οι εταίροι μας. Και μας το έχουν γνωστοποιήσει με ηχηρό τρόπο.
Μια λειτουργική επιμήκυνση του, σε συνδυασμό με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς, μπορεί, σε βάθος χρόνου, να το καταστήσει βιώσιμο, μειώνοντας το δραματικά.
Αρα το προέχον είναι η πολιτική αλλαγή. Γιατί για το γεγονός πως δεν ήρθαν οι επενδύσεις στην Ελλάδα, «δεν ευθυνόμαστε όλοι μας». Η διάχυση των ευθυνών συσκοτίζει την ουσία του προβλήματος.
Γι΄αυτήν την κατάσταση ευθύνεται αποκλειστικά ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω-κάτω το πρόβλημα δεν είναι αν ένας πολιτικός είναι συμπαθής ή αντιπαθής, αλλά τι πολιτική ακολουθεί.
Η Ιστορία έχει να επιδείξει δεκάδες συμπαθείς και ευγενικούς πολιτικούς που κατέστρεψαν όμως την χώρα τους. Και στυφούς και απόμακρους, που την απογείωσαν.
πηγη: gianniotis
