H NASA ανακοίνωσε πως το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου προγραμματίζει να κάνει μία δεύτερη προσπάθεια για την εκτόξευση του νέου πυραύλου SLS για το πρόγραμμα “Άρτεμις I” στη Σελήνη, πέντε ημέρες μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια εκτόξευσης.
Υπενθυμίζεται πως η πρώτη απόπειρα εκτόξευσης του πυραύλου SLS αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή όταν εντοπίστηκε μιας σειράς τεχνικών ζητημάτων που έθεταν σε κίνδυνο την αποστολή.
Τα σχέδια προβλέπουν την εκτόξευση του πυραύλου SLS που έχει συνολικό ύψος 209 μέτρων από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα. Η μη επανδρωμένη κάψουλα Ωρίων να πραγματοποιήσει μία δοκιμαστική πτήση έξι εβδομάδων γύρω από το φεγγάρι και να επιστρέψει πίσω στη γη.
Η εκτόξευση που αναμένεται εδώ και πολύ καιρό θα ενεργοποιήσει το διαστημικό πρόγραμμα «Άρτεμις Ι» της NASA για πτήση από τη Σελήνη στον Άρη, ενώ διαδέχεται το πρόγραμμα Απόλλων (Apollo Program) των σεληνιακών διαστημικών αποστολών των δεκαετιών του 1960 και του 1970.
H κωδική ονομασία της πρώτης πτήσης του νέου συστήματος εκτόξευσης και της κάψουλας Ωρίων είναι «Άρτεμις Ι» με στόχο την πραγματοποίηση δοκιμαστικής πτήσης διαφόρων σταδίων για το συνολικό διαστημικό όχημα βάρους 2,87 εκατομμυρίων τόνων, πριν η NASA λάβει αποφάσεις για την καταλληλότητά του αναφορικά με την πραγματοποίηση επανδρωμένων πτήσεων.
Η αρχική προσπάθεια εκτόξευσης της αποστολής Άρτεμις Ι από τη NASA τη Δευτέρα τερματίστηκε ανεπιτυχώς, μετά από τον εντοπισμό ενός προβλήματος ψύξης σε έναν από τους κινητήρες κεντρικού σταδίου του SLS, αναγκάζοντας τη Διαστημική Υπηρεσία των ΗΠΑ να προχωρήσει στην αναστολή της αντίστροφης μέτρησης για την εκτόξευση.
Σε μία συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε χθες, αξιωματούχοι της NASA δήλωσαν πως ελπίζουν ότι τα προβλήματα που εντοπίστηκαν θα έχουν επιλυθεί στην ώρα τους, για την επανάληψη της προσπάθειας εκτόξευσης το Σάββατο.
SLS: Θεωρείται ο ισχυρότερος και πιο πολύπλοκος πύραυλος στον κόσμο
Ο SLS μαζί με το Orion έχουν ύψος 98 μέτρων. Ο SLS, που χρειάστηκε πάνω από δέκα χρόνια για να αναπτυχτεί και να κατασκευαστεί, θεωρείται ο ισχυρότερος και πιο πολύπλοκος πύραυλος στον κόσμο, αν και, σύμφωνα με τον «Economist», αποτελεί ένα υπερβολικά ακριβό κρατικό κατασκεύασμα και μια σπατάλη για τα χρήματα των φορολογουμένων. Οι βασικοί υπεργολάβοι για το πρόγραμμα Άρτεμις είναι οι εταιρείες Boeing για τον SLS και Lockheed Martin για την κάψουλα Orion.
Η τελευταία φορά που εκτοξεύτηκε ένας τέτοιος μεγα-πύραυλος από το Κέντρο Κένεντι, ήταν το 1973 όταν ένας πύραυλος Κρόνος 5 (Saturn V) μετέφερε σε τροχιά τον διαστημικό σταθμό Skylab. Ο σχεδιασμός της NASA είναι η εκτόξευση το 2024 της επανδρωμένης αποστολής Άρτεμις 2 γύρω από το φεγγάρι, ώσπου τελικά το 2025 η αποστολή Άρτεμις 3 να προσεληνωθεί (μεταφέροντας και την πρώτη γυναίκα αστροναύτη στη Σελήνη).
Θα τεθούν έτσι πιθανότατα αυτή τη φορά τα θεμέλια για μια πιο μόνιμη σεληνιακή βάση και παρουσία αστροναυτών στον δορυφόρο της Γης, με απώτερο στόχο μια βάση στον Άρη μέσα στη δεκαετία του 2030. Πάντως αρκετοί ειδικοί δεν αποκλείουν ότι όλο αυτό το χρονοδιάγραμμα είναι υπερβολικά «σφιχτό» και φιλόδοξο, οπότε μπορεί να μετατεθεί κατά μερικά χρόνια προς το μέλλον.
Οι τελευταίοι άνθρωποι που περπάτησαν στο φεγγάρι, ήταν οι δύο άνδρες αστροναύτες της αποστολής Απόλλων 17 το 1972, ενώ είχαν προηγηθεί δέκα άλλοι Αμερικανοί αστροναύτες, στη διάρκεια πέντε προηγούμενων αποστολών, με πρώτη προσελήνωση της αποστολής Απόλλων 11 το 1969.
Τα τελευταία χρόνια η Κίνα έχει προσεληνώσει με επιτυχία τρεις ρομποτικές αποστολές και σχεδιάζει δική σεληνιακή βάση για τη δεκαετία του 2030, η Ινδία και το Ισραήλ έστειλαν δικές τους σεληνιακές αποστολές το 2019 αλλά απέτυχαν, ενώ μια νοτιοκορεατική αποστολή βρίσκεται καθ’ οδόν με στόχο να τεθεί σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι. Γενικά υπάρχει κινητικότητα από αρκετές χώρες με προορισμό τη Σελήνη και οι ΗΠΑ έχουν ένα έξτρα ανταγωνιστικό κίνητρο να προλάβουν.
Η NASA τις τελευταίες δεκαετίες έστρεψε το ενδιαφέρον της σε άλλους πλανήτες (Άρη) και μεγάλους δορυφόρους (του Κρόνου και του Δία), αλλά τώρα πλέον ενδιαφέρεται ξανά για τη Σελήνη, μεταξύ άλλων ως ενδιάμεσο σταθμό για πιο μακρινούς διαστημικούς στόχους. Πολύ περισσότερο που τα τελευταία χρόνια έγινε αντιληπτό ότι υπάρχει αρκετό νερό σε παγωμένη μορφή στο φεγγάρι, κάτι σημαντικό για μια μονιμότερη ανθρώπινη παρουσία, όχι μόνο ως πόσιμο νερό, αλλά και ως καύσιμο για πυραύλους μετά τη διάσπαση του σε οξυγόνο και υδρογόνο.
Η Σελήνη ή ένας διαστημικός σταθμός σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι θα λειτουργήσει ως σταθμός ανεφοδιασμού για ένα πιο μακρινό ταξίδι, π.χ. στον Άρη. Προς το παρόν πάντως οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πόσο ακριβώς νερό υπάρχει στη Σελήνη και πόσο εύκολο θα είναι αξιοποιηθεί στην πράξη, καθώς βρίσκεται συνήθως στο βάθος ανήλιαγων κρατήρων.
