Ουδείς αντελήφθη ποία σκοπιμότης επέβαλε την αποστολή προσκλήσεως στον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν για την πρόσφατη πραγματοποίηση επισήμου επισκέψεως στην Ελλάδα.
Με βάση την κοινή λογική φαντάζει απολύτως αδιανόητη η απόφαση να προσκληθεί ο, παγίως προκλητικός νεο-σουλτάνος της Τουρκίας να επισκεφθεί την Ελλάδα, όταν ήταν προβλέψιμο, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι η επίσκεψή του θα συνοδευόταν από «αλυτρωτικού» χαρακτήρος περιοδεία στην Δ. Θράκη καθώς και από σκόπιμη εκ μέρους του δημοσία πρόκληση τετελεσμένων (όπερ και εγένετο), έστω σε ρηματικό επίπεδο, τα οποία πίστωσαν καίρια επικοινωνιακά σημεία στην μακρά στρατηγική της Τουρκίας για αναθεώρηση του εδαφικού status quo, όπως αυτό διεμορφώθη το 1923 μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης, η οποία όρισε τα σύνορα των δύο κρατών, Ελλάδος και Τουρκίας, όρισε το καθεστώς δικαιωμάτων στον χώρο του Αιγαίου και επέβαλε την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ των δυο κρατών, ως αποτέλεσμα της οποίας, εκατομμύρια Ελλήνων της Αν. Θράκης και της Μ. Ασίας εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες και ηναγκάσθησαν να μεταναστεύσουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ασφαλώς δεν αναμέναμε τίποτε καλύτερο από μία παγίως ανθελληνική κυβέρνηση, όπως αυτή των Συριζαν(θ)ελ, ούτε αναμέναμε κάτι περισσότερο από την αμήχανη στάση του φαιδρού χαχανούλη σαλτιμπάγκου που παριστάνει τον πρωθυπουργό, ή την αντίδραση του καραπαζοεισπράκτορος προέδρου της δημοκρατίας (η εικόνα του «οικοδεσπότου» Παυλόπουλου ως περιδεούς κακόμοιρου υποτελούς, στριμωγμένου στην άκρη του καναπέ, απέναντι στον εμφανώς προκλητικώς καθημένου στο μέσον του ιδίου καναπέ, επιβλητικού και επιθετικού «φιλοξενουμένου», Ερντογάν, αποτελεί σπουδή για μάθημα σημειολογίας), οι οποίοι ψέλλισαν κάποιες φράσεις διαφωνίας, ως χλιαρή διπλωματική αντίδραση στο ιταμό ύφος του νταή επισκέπτη. Ο αμήχανος χειρισμός του ανεξελέγκτου Ερντογάν εκ μέρους των πολιτειακών παραγόντων, δυσκολεύει την εξαγωγή συμπεράσματος ως προς το κατά πόσον το όλο φιάσκο πρέπει να αποδοθεί σε απροσμέτρητη βλακεία ή στις παγίως εθνομηδενιστικές ιδεολογικές εμμονές της κυβερνητικής κομπανίας.
Το χειρότερο ήταν ότι δόθηκε στον Ερντογάν η δυνατότης να θέσει, με τον πιο σαφή τρόπο, ζήτημα αλλαγής συνόρων και μάλιστα επί ελληνικού εδάφους! Είναι γνωστό ότι οι εις βάρος της Ελλάδος εδαφικές βλέψεις της Τουρκίας εστιάζονται (πέραν της κατεχομένης Κύπρου) σε δύο κυρίως περιοχές: στην Δ. Θράκη και στο Αιγαίο.
Στην μεν δυτική Θράκη το έρεισμά τους είναι τεράστιο διότι είναι πληθυσμιακό. Στους δύο εκ των τριών νομών της Δ. Θράκης οι μουσουλμάνοι τείνουν δυστυχώς να καταστούν πλειονότητα! Ενδεικτικό είναι μάλιστα το πολύ επικίνδυνο γεγονός (το οποίο οι περισσότεροι Έλληνες είτε δεν έχουν συνειδητοποιήσει είτε το έχουν λησμονήσει) ότι κατά στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ειδικώς στον νομό Ροδόπης, για πρώτη φορά εξελέγησαν μόνον μουσουλμάνοι υποψήφιοι (!) – του οποίου ο Ερντογάν έκανε, δημοσίως, σε ανύποπτο χρόνο, υπόμνηση (με νόημα), αφήνοντας να εννοηθεί ότι ανά πάσα στιγμή, διά των βουλευτών αυτών (που λαμβάνουν γραμμή όχι από τα ελλαδικά κόμματα υπό την σκέπη των οποίων εξελέγησαν, αλλά απευθείας απ’ την Άγκυρα) μπορεί όχι μόνο να χειραγωγεί την μειονότητα αλλά ακόμα και να εκβιάζει τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα (δεδομένης και της μάλλον εύθραυστης κυβερνητικής πλειοψηφίας…). Στα δε νησιά του ανατολικού Αιγαίου μπορεί να μην υπήρχαν (μέχρι πρότινος τουλάχιστον) μουσουλμάνοι (πέρα από ολιγάριθμα απομεινάρια σε ορισμένα νησιά όπως π.χ. σε Ρόδο και Κω), ωστόσο, διά της άφρονος και εθνικώς εγκληματικής πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» καταφέραμε να υπάρχουν πια de facto πολυπληθείς μουσουλμανικές ομάδες λαθρομεταναστών που λιμνάζουν χωρίς προοπτικές απελάσεως (άρα μετατρεπόμενες σε οιονεί εποικιστικές μάζες!) σε όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου! Αυτοί οι μουσουλμάνοι αλλοιώνουν ραγδαία την δημογραφική εικόνα των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, δημιουργούν συνεχώς σοβαρά προβλήματα, καθιστάμενοι ανυπόφοροι για τους τοπικούς πληθυσμούς – που έχουν επί τέλους αρχίσει να αντιλαμβάνονται τον τεράστιο κίνδυνο που διατρέχουν, εγκαταλείποντας έτσι τις διεθνιστικές και ψευτοανθρωπιστικές φαντασιώσεις αλληλεγγύης με τις οποίες είχαν υπνωτιστεί τον πρώτο καιρό, αναμένοντας ακόμα και την βράβευση με Νόμπελ…
Η παρουσία αυτών των πληθυσμών αποκτά πλέον χαρακτηριστικά όχι προσωρινότητος αλλά μονιμότητος. Συνεχώς νέες αφίξεις μουσουλμάνων λαθροεποίκων καταγράφονται, διογκώνοντας αριθμητικώς τους καταυλισμούς (και όταν αυτοί γεμίζουν πέραν παντός ορίου υπάρχουν διαδικασίες υπόγειας μεταφοράς σε μισθωμένες οικίες τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα), ενώ οι μουσουλμάνες γυναίκες επιδιώκουν να μένουν έγκυοι προκειμένου οι ίδιες, τα παιδιά τους και όλο τους το σόι, να απολαμβάνουν ειδικών ευνοϊκών προνομίων εκτός καταυλισμών. Πρόσφατες αναφορές από την Λέσβο, όπου στιβάζεται ο μεγαλύτερος αριθμός λαθροεποίκων, μεταφέρουν εικόνα απογνώσεως των ιατρών του τοπικού νοσοκομείου που φέρονται απελπιστικώς εξουθενωμένοι διότι δεν προλαβαίνουν να …ξεγεννούν εγκυμονούσες μουσουλμάνες μετανάστριες (οι γεννήσεις μουσουλμανοπαίδων αφορούν την συντριπτική πλειονότητα των γεννήσεων στο νησί!). Αυτή την εν εξελίξει δημογραφική βόμβα (ως αποτέλεσμα του αδιακόπου μουσουλμανικού εποικισμού) θα φροντίσει να την αξιοποιήσει με την πρώτη ευκαιρία η νεο-οθωμανική Τουρκία, αναλαμβάνοντας αυτόκλητο ρόλο προστάτου της. Είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτη τέτοια σπουδαία ευκαιρία. Η παγία επεκτατική της διάθεση θα έχει πλέον και πληθυσμιακή αναφορά! Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Ερντογάν, ως φανατικός «μουσουλμάνος αδερφός», προβάλλει τον εαυτό του ως προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων, χρησιμοποιεί δε τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της χερσονήσου του Αίμου ως πολιορκητικό κριό για την επιστροφή της οθωμανικής ισχύος και επανεπιβολής εκτουρκισμού στα Βαλκάνια. Η αλαζονεία του Ερντογάν, ως εκ της εντεινομένης πληθυσμιακής και στρατιωτικής ισχύος της χώρας του, είναι τέτοια που δεν τον εμποδίζει να καταστρατηγεί ακόμα και την παλαιά τακτική της προσπαθείας εξομοιώσεως όλων των μουσουλμάνων της δυτικής Θράκης υπό την πλαστή γενικευτική ετικέτα του «Τούρκου» (κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης). Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην δυτική Θράκη ομολογήθηκε, διά στόματος Ερντογάν, μία αλήθεια (που ακόμα και σειρά ελληνικών κυβερνήσεων βλακωδώς επί μακρόν αποσιωπούσε ή υποβάθμιζε): ότι η μουσουλμανική μειονότης δεν είναι εθνογλωσσικώς ενιαία αλλά τρισυπόστατη, αποτελούμενη όχι μόνο από τουρκογενείς αλλά και από (ελληνογενείς, εξισλαμισμένους) Πομάκους καθώς και από αθιγγάνους. Δεν ξέρουμε αν αυτή η υπαναχώρηση ήταν συνειδητή ή επρόκειτο για σφάλμα. Το βέβαιο είναι ότι ο Ερντογάν δεν νοιάζεται ιδιαιτέρως για την ακριβή αποτύπωση της εθνοτικής καταγωγής διότι δίδει έμφαση στην ανάδειξη της μουσουλμανικής ταυτότητος ως στοιχείου συνδέσεως με την, υπό την απόλυτη εξουσία του ιδίου, νεο-οθωμανική Τουρκία, την οποία εμφανίζει και προσπαθεί να ισχυροποιήσει με το όραμα να αποτελέσει προστάτιδα δύναμη όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών (των Βαλκανίων συμπεριλαμβανομένων).
Η πιο θλιβερή ένδειξη της αισχράς και ταπεινωτικής εθελοδουλίας του ψοφοδεούς ελλαδικού κυβερνητικού θιάσου ήταν η πολύ πρόσφατη κυβερνητική αναδίπλωση μετά την έκφραση οργής του Ερντογάν στο άκουσμα της αποφάσεως για την χορήγηση ασύλου σε έναν από τους στρατιωτικούς που διέφυγαν από την Τουρκία και κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, τους οποίους το καθεστώς Ερντογάν κατηγορεί ως συνεργούς των πραξικοπηματιών. Καίτοι η απόφαση ελήφθη από ανεξαρτήτους από την κυβέρνηση θεσμικούς παράγοντες και είναι απολύτως δικαιολογημένη με βάση το καθεστώς ανελευθερίας και απηνών διώξεων που απροκαλύπτως κυριαρχεί στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, η κυβέρνηση, περιδεής, μετά την έκφραση της τουρκικής δυσαρέσκειας, έσπευσε να εκκινήσει διαδικασία αναιρέσεως της αποφάσεως για χορήγηση ασύλου!!! Δεν υπήρξε κανείς που να άκουσε αυτή την αίτηση αναιρέσεως των Συριζαν(θ)ελ εξουσιαστών, η οποία ήρθε μάλιστα ολίγα λεπτά μόλις μετά την τουρκική ανακοίνωση, οποίος να μη σοκαρίστηκε από το μέγεθος της δουλικότητος! Δουλικότης που δεν έγινε καν προσπάθεια να συγκαλυφθεί στοιχειωδώς, έστω για τα μάτια του κόσμου! Από αυτό και μόνο προκύπτει ως βεβαιότης ότι η παρούσα κυβέρνηση (όπως βεβαίως και οι προηγούμενες, για να είμαστε δίκαιοι) είναι διατεθειμένη, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή αναστολή, να προβεί σε οσοδήποτε μεγάλες παραχωρήσεις και προδοσίες προκειμένου απλώς να κατευνάσει την τουρκική οργή, επιχειρώντας να αμβλύνει τις απειλές, ελπίζοντας ότι, με τον τρόπο αυτό, θα αναβληθεί κατά τι η εκδήλωσή τους… Όποιος έχει μελετήσει την σπουδαία ανάλυση του μεγάλου Παναγιώτη Κονδύλη καθόλου δεν εκπλήσσεται. Ο σπουδαιότατος αυτός – και δυστυχώς πολύ πρόωρα χαμένος – διανοητής προέβλεψε με μεγάλη ενάργεια και ακρίβεια αυτές τις εξελίξεις και την όλη δυναμική των ελληνοτουρκικών σχέσεων ήδη από το 1997 με το – και σήμερα εξαιρετικώς επίκαιρο (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προφητικό) – έργο του «Θεωρία του πολέμου». Σ’ αυτό το βιβλίο περιγράφονται τα βήματα της εν εξελίξει μετατροπής της Ελλάδος σε νεο-οθωμανικό δορυφόρο, κατά την έννοια του (οικείου στις διεθνοπολιτικές σπουδές) όρου της «φινλανδοποιήσεως».
Υπό αυτό το φως θα πρέπει να ιδωθούν και οι πρόσφατες εξελίξεις στο μέτωπο της Κύπρου (του φθίνοντος τελευταίου αυτού προπυργίου του ελληνισμού στην ανατολική Μεσόγειο) όπου η Τουρκία ξαναδείχνει εσχάτως τα δόντια της, καθώς εμφανίζεται απειλητική απέναντι στις επικείμενες εξορυκτικές δραστηριότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας (μέσω διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών) στην κυπριακή ΑΟΖ ενώ (η Τουρκία) ετοιμάζεται να προβεί και εκείνη σε (παράνομες) εξορυκτικές δραστηριότητες εντός της κυπριακής ΑΟΖ (την οποία η Τουρκία θεωρεί «τουρκοκυπριακή»…) δημιουργώντας νέα τετελεσμένα γεγονότα στα οποία ο Ελληνισμός δείχνει να μην έχει καμία απάντηση να αντιτάξει…
Υπό το ίδιο φως (της εν εξελίξει διεισδύσεως της Τουρκίας στα Βαλκάνια) θα πρέπει να ιδωθεί και η διαφαινομένη στο άμεσο μέλλον ΠΡΟΔΟΣΙΑ ολκής στο μέτωπο του «Μακεδονικού Ζητήματος». Το εθνοπροδοτικό ελλαδικό πολιτικό κατεστημένο αφού άφησε, διά της σκοπίμου αδρανείας, αδιαφορίας, αναβλητικότητος και του καλλιεργηθέντος εφησυχασμού, να παγιωθεί διεθνώς ως ονομασία του κράτους των κομιτατζήδων το συνταγματικό τους όνομα «Μακεδονία», που συνιστά κραυγαλέα προσβολή της ελληνικής εθνικής και ιστορικής ταυτότητος, καθώς πρόκειται περί ακραίας περιπτώσεως πλαστογραφήσεως και παραχαράξεως της ιστορίας με προφανείς προεκτάσεις και έκφραση διαθέσεων επεκτατισμού, σπεύδει τώρα (αφού εν τω μεταξύ, σε ένα βάθος 25ετίας απεθνιστικού κοινωνικού κλίματος, έχει αρκούντως αμβλυνθεί η ελληνική εθνική συνείδηση…), υπό την σφοδρή πίεση του αμερικανο(-σιωνιστικού) παράγοντος, να κλείσει άρον άρον (και τύποις) το ζήτημα, αφήνοντας να πλανάται (προς προετοιμασία της ελλαδικής κοινής γνώμης) ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να αποδεχτεί μία ονομασία που θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» (μη λέγοντας καν κουβέντα για άλλα παράπλευρα και κρίσιμα θέματα όπως την επίσημη ονομασία της κατοικούσας εθνότητος, της γλώσσης, κλπ)! Αποτελεί δυσμενή ειρωνεία της τύχης ότι την φάση του διαφαινομένου κλεισίματος της περί της ονομασίας διενέξεως καλούνται να διαχειριστούν οι νυν εξουσιαστές, ήτοι οι οποίοι παλαιόθεν γνωστοί για την στάση τους επί του ζητήματος κομμουνιστές (σε συμφωνία με την παλαιά κομμουνιστική παράδοση προδοσιών της Μακεδονίας). Τι καλό να περιμένει κανείς για τα δίκαια του Μακεδονικού Ελληνισμού από έναν πρώην κνίτη πρωθυπουργό, από έναν (πρώην ινστρούχτορα του σταλινικού ΚΚΕ) υπουργό εξωτερικών και όλο το μαρξιστικό κυβερνητικό επιτελείο ενός κόμματος του οποίου οι στρατευμένοι διανοούμενοι ανέκαθεν θεωρούσαν και εξακολουθούν να θεωρούν το έθνος ως κάτι ανύπαρκτο, ως μία «φαντασίωση» και «κοινωνική κατασκευή»; Πόσο κωμικοτραγικό φαντάζει το όλο σκηνικό όταν ως «φωνή» μίας (δήθεν) «αντιρρήσεως» προβάλλεται ο ανεκδιήγητος κυβερνητικός εταίρος Καμμένος που κι αυτός ήδη ετοιμάζει, παρά τις μέχρι προ τινός θεατρινίστικες μεγαλοστομίες του, το έδαφος για μία (ακόμη) μεγαλειώδη «ανακυβίστηση»…
Επειδή εσχάτως ανακυκλώνεται μία αντίληψη περί τάχα της αξίας διατηρήσεως της εδαφικής ακεραιότητος του κράτους των Σκοπίων ως συμφώνου προς τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα (με κάθε τίμημα, ακόμα και με ήττα της Ελλάδος στο θέμα της ονομασίας) με το σκεπτικό ότι τάχα η διατήρηση της κρατικής υπάρξεως των Σκοπίων αποτρέπει την δημιουργία μίας μεγάλης Αλβανίας και μίας μεγάλης Βουλγαρίας που πιθανώς να επωφεληθούν εδαφικώς από την διάλυση των Σκοπίων και ότι, τοιουτοτρόπως, ως «μεγάλες» χώρες καταστούν μελλοντικώς απειλητικές για την Ελλάδα, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για μία προφανή ανοησία, διότι, σε περίπτωση διαλύσεως των Σκοπίων, πρώτον, θα μπορούσε κάλλιστα να επωφεληθεί εδαφικώς και η Ελλάς (εφ’ όσον δεν εκυβερνάτο από δοτές μαριονέττες της Ν.Π.Τ.Τ.) αποσπώντας την παλαιόθεν ελληνική ζώνη της συνορευούσης περιοχής Αχρίδος-Μοναστηρίου-Γευγελής και, δεύτερον, μία ελαχίστη επιμήκυνση των συνόρων μας με την Αλβανία και την Βουλγαρία κατά μερικές δεκάδες χιλιόμετρα (το πολύ) δεν αναβαθμίζει ιδιαιτέρως την απειλητικότητά τους έναντι της Ελλάδος και σε κάθε περίπτωση συνιστά μικρότερο κίνδυνο από ότι συνιστά ένα εξ αρχής εχθρικό και απειλητικό έναντι της Ελλάδος προτεκτοράτο των σιωνιστών, του οποίου η ηγεσία βρίσκεται ήδη σε μόνιμη επαφή και συνεργασία με την Τουρκία, όπως είναι το παρόν κράτος των Σκοπίων.
armahellas
