Μόνο οι θεατές εκείνης της παράστασης έχουν ζήσει κάτι τέτοιο…
Αν η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι το ζειν για έναν ηθοποιό, το θέατρο θεωρείται – όπως άλλωστε έχει καταγραφεί πολλάκις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστικές – το ευζείν.
Δεν εκλαμβάνεται μόνο ως το μεγάλο σχολείο, εκεί που ξεκινούν όλα δηλαδή, αλλά και ως η ολοκλήρωση της υποκριτικής τέχνης. Οι λόγοι προφανείς: στο θέατρο δεν υπάρχει cut, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Οι θεατές εισπράττουν και αλληλεπιδρούν σε αυτό που συμβαίνει «τώρα».
Η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός, η επαφή με το κοινό και ο live χρόνος απόδοσης μια ερμηνείας δεν εκτοξεύουν μόνο το βαθμό δυσκολίας, αλλά επιτρέπουν στον καλλιτέχνη να βιώσει τη σύνδεση με τις ρίζες της συγκεκριμένης μορφής τέχνης. Το θέατρο των αρχαίων Αθηναίων προϋπήρξε σχεδόν 2.400 χρόνια του κινηματογράφου. Και αυτό από μόνο του σου μεταδίδει την αύρα μιας μυσταγωγίας.
Ακριβώς λόγω αυτής της αμεσότητας το θέατρο μπορεί να γίνει πραγματικά δύσκολο και για τις σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών. Η μεταξύ τους χημεία είναι προαπαιτούμενο για να βγει τα επιθυμητό αποτέλεσμα προς τα έξω. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, διαχρονικά, που ένας θίασος σταμάτησε τη λειτουργία του προ της προγραμματισμένης ώρας εξαιτίας των προβληματικών σχέσεων των βασικών συντελεστών του. Ο τρόπος όμως που αυτό συνέβη στο θίασο Γιάννη Γκιωνάκη – Άννας Φόνσου στην παράσταση «Αριστείδης ο ατυχής» το 1969 δεν έχει προηγούμενο. Ούτε και επόμενο…
Ο 47χρονος τότε Γκιωνάκης, καταξιωμένος ήδη σε θέατρο και κινηματογράφο, ήταν η επιλογή του ζευγαριού Φόνσου-Παλτόγλου για το βασικό ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο του θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά. Η 30χρονη τότε Φόνσου είχε παντρευτεί από το 1962 τον θεατρικό επιχειρηματία και πολιτικό μηχανικό Κώστα Παλτόγλου, στον οποίο άνηκε και η επιχείρηση, το θέατρο Μίνωα Αθηνά στην Πατησίων 91.
Σε μία από τις παραστάσεις συνέβη το εξής απίθανο. Σύμφωνα με τη Φόνσου ο Γκιωνάκης έκανε κάποια στιγμή μια άσεμνη χειρονομία, υποτιμητική για τη συμπρωταγωνίστριά του. Χωρίς να το σκεφτεί, η Φόνσου αντέδρασε με ένα ισχυρότατο χαστούκι, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κοινού. «Κυρίες και κύριοι, αυτό που κάνει τώρα ο κύριος Γκιωνάκης δεν το έχει το κείμενο, κι εγώ δεν το ανέχομαι», ήταν η… τελευταία ατάκα της παράστασης, όπως έχει διηγηθεί η ίδια σε συνέντευξη της. Τελευταία, γιατί το δαχτυλίδι που φορούσε τραυμάτισε στο μάτι τον Γκιωνάκη, σε σημείο που να τρέξει αίμα και να χρειαστεί η διακομιδή του στο νοσοκομείο!
Η κατάληξη ήταν να κλείσει το θέατρο και να μην ανέβει ξανά η συγκεκριμένη παράσταση.
«Ο Γκιωνάκης ήταν ένας σπουδαίος ηθοποιός, αλλά το πιο δύσκολο πράγμα στο ελληνικό θέατρο τότε ήταν να δουλεύεις μαζί του. Σου έκοβε λόγια, γινόταν κάπως με τις γυναίκες προκειμένου να βγάλει γέλιο. Μπήκε το δαχτυλίδι στο μάτι του… Εντάξει, έγινε καλά. Έτρεξε αίμα, τον πήγανε στο νοσοκομείο κι έγινε καλά. Έκλαιγα μετά, πήγα στο νοσοκομείο να τον δω. Ήμασταν τόσο φίλοι με τον Γιάννη», έχει δηλώσει επίσης η Φόνσου. Ο σύζυγός της τής έδωσε δίκιο, έκλεισε το θέατρο και αποζημίωσε όλους τους συντελεστές. Εύλογα οι δυο τους δεν συνεργάστηκαν ποτέ ξανά. Ωστόσο, όπως η ίδια έχει πει μίλησαν ξανά, ενώ χρόνια αργότερα έγινε φίλη με τις κόρες του.
Όσοι έτυχε να βρεθούν εκείνο το βράδυ στην εν λόγω παράσταση ήξεραν ότι αντίκρισαν κάτι μοναδικό. Ένα περιστατικό που φυσικά μόνο στο θέατρο, απ’ όλες τις μορφές υποκριτικής τέχνης, θα μπορούσε κανείς να γίνει κοινωνός (του).
