Αυτό το κράτος ήταν πάντα ο ενδιάμεσος. Ο τρίτος άνθρωπος που ποτέ δεν είχε πρόσωπο αλλά κατάφερνε να εγγυηθεί για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και εις βάρος των πολιτών.
Με εκχωρήσεις κυριαρχίας, με ξεπούλημα της δημοκρατίας, με ενδοτισμό και καθυστέρηση. Με αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των πολιτών του.
Διαχρονικά, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας πουλάει προστασία, νταβατζιλίκι και «αγαθοεργίες» σε πλούσιους και φτωχούς. Διαχρονικά, εμπορεύεται το δικαίωμα της λειτουργίας ενός προστατευμένου κρατιδίου στο νότο της Βαλκανικής. Με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας και την διαχείριση του χρέους και των δανεικών.
Όλα αυτά μπορούσε ο οποιοσδήποτε να τα πετύχει ως τώρα. Δεν είχε παρά να εξασφαλίσει με διάφορες ευκαιρίες, έναν μεγαλύτερο δανεισμό για να εξαγοράσει τις ψήφους των «πελατών» του. Με την ανοχή – πάντα με αντάλλαγμα- των ξένων, οργάνωναν την πολιτική τους στρατηγική και επανακαθόριζαν το πλαίσιο εξουσίας με τα λεφτά των άλλων.
Ώσπου μπήκαμε στην εποχή των μνημονίων. Από εδώ και πέρα, τι ακριβώς μπορείς να μοιράσεις, κυνικά και ξεδιάντροπα, στην κοινωνία; Ποιανού χρήματα θεωρείς ότι διαθέτεις για να τα δώσεις σε «ανήμπορους» ως νέος «Ρομπέν των δασών»; Το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να κλέψεις από τους μεν για να δώσεις τα κλοπιμαία στους δε. Να εξοντώσεις τους μισούς Έλληνες για να πουλήσεις προστασία στους άλλους μισούς.
Ο Τσίπρας μπορεί να είναι ο πιο αδίστακτος αμοραλιστής αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Και στο κάτω κάτω, είναι ο καλός μαθητής ενός αμαρτωλού πολιτικού συστήματος που το ακολουθεί, σε λάθος μέρος και σε λάθος εποχή. Το παιχνίδι με τα λεφτά των άλλων είναι συνηθισμένο σε μια κοινωνία που βιώνει την «προστασία» από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους.
Ναι, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει κοινωνικό κράτος; Δεν πρέπει τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα να υποστηρίζονται από την πολιτεία; Ναι πρέπει, όμως όχι με τα λεφτά των άλλων. Οποιωνδήποτε άλλων, είτε πρόκειται για φορολογούμενους είτε για ξένα κρατικά κεφάλαια που δίνονται μόνο για να εξυπηρετήσουν ενδιάμεσες στρατηγικές εξάρτησης στις διακρατικές σχέσεις.
Κοινωνική πολιτική κάνεις με τα δικά σου λεφτά! Με τα έσοδα που προέκυψαν από την ανάπτυξη της οικονομίας, από τις εξαγωγές, από την παραγωγικότητα, από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών σου πηγών, από την καινοτομία και την εξωστρέφεια.
Δεν με νοιάζει αν είσαι ο «πρωτόγονος» Τσίπρας ή κάποιος από τους «μεταρρυθμιστές» που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια, γύρω μας. Τζάμπα μάγκας είσαι όταν μοιράζεις στον κόσμο, χρήματα που δεν έχεις. Που δεν είναι «δικά» σου. Και «δικά» σου είναι τα χρήματα που «κέρδισες» – ως ηγέτης μιας χώρας- από την δημιουργικότητα και τα επιτεύγματα των πολιτών της. Από την παραγωγή και εξαγωγή του πολιτισμού της. Από τη συσσώρευση του αληθινού πλεονάσματος και όχι αυτό που προέκυψε από τον τεμαχισμό των σαρκών μας.
Αλλά θέλω να το υπογραμμίσω και πάλι. Δεν είναι μόνο ο Τσίπρας. Είναι πολλοί άλλοι που περιμένουν στη γωνία να συνεχίσουν το έργο του. Της τζάμπα μαγκιάς και της ευκολίας. Αυτούς πρέπει να πολεμήσουμε γιατί ο Αλέξης έχει πάρει ήδη το δρόμο της μεγάλης φυγής. Αυτοί μαζί με τους πελάτες τους είναι ο νέος κίνδυνος για τη χώρα…
πηγη: gianniotis
