Φαντασθείτε, ότι μια ηλιόλουστη μέρα κάνετε περίπατο στο δάσος. Και μπροστά σας βλέπετε ένα κούτσουρο, ένα κορμό δένδρου. Αυθόρμητα σάς έρχεται η σκέψη:
-Αχ! να το είχα για το τζάκι μου!
Κάνει για φωτιά.
Με τα λόγια αυτά δείχνετε ότι, η μόνη άξια πού τού προσδίδετε είναι ότι κατάλληλο είναι μόνο για φωτιά.
Όμως. Ένας καλός και άξιος τεχνίτης, βλέποντάς το, κούτσουρο ακατέργαστο, Θα έκανε μια πολύ διαφορετική σκέψη. Θα σκεπτόταν, τι Θα μπορούσε να φτιάξει με ένα τέτοιο ξύλο απελέκητο! Γραφείο; Βιβλιοθήκη; Έπιπλο σκαλιστό κομψοτέχνημα;
Σημασία δεν έχει, τι είναι το κούτσουρο αυτή τη στιγμή, ούτε σε τι κατάσταση βρίσκεται τώρα! Σημασία έχει τι Θα μπορούσε να γίνει!
Με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο μάτι, βλέπει και ο Θεός τον αμαρτωλό, τον άνθρωπο – ξύλο απελέκητο.
Ο Χριστός, είναι ο μεγάλος τεχνίτης! Στο Ευαγγέλιο λέγει: «Γιατρό χρειάζονται όχι οι υγιείς – αυτοί δεν έχουν ανάγκη το γιατρό, αλλά οι άρρωστοι».
Με άλλα λόγια ο Χριστός, δεν μας βλέπει σαν κούτσουρα, ξύλα για φωτιά, αλλά σαν υλικό πολύτιμο στα χέρια Του για το οικοδόμημά Του!
Έτσι πρέπει να βλέπουμε και εμείς τούς εχθρούς μας.
‘Εκείνους πού μάς πληγώνουν με τα λόγια τους.
‘Εκείνους πού μάς συκοφαντούν.
‘Εκείνους πού μάς κατατρέχουν. Γιατί όσο και αν με τα έργα τους χύνουν στις ψυχές μας το δηλητήριο της κακίας τους, δεν παύουν να είναι δημιουργήματα τού Θεού, πολύτιμο υλικό στα χέρια τού Δημιουργού, για το χτίσιμο της Βασιλείας Του.
Γι’ αυτό σάς συμβουλεύω. Στην προσευχή σας να λέτε:
«Κύριε λυπήσου τον, συγχώρεσέ τον, φύτεψε μέσα του τον φόβο Σου».
Και να μη το ξεχνάτε ποτέ.
Τον άλλο έχομε χρέος να τον αγαπάμε, όχι γι’ αυτό πού είναι αυτή την στιγμή, τώρα, (=γεμάτος πάθη και κακία!), αλλά για το τι μπορεί να γίνει ( =αληθινό στολίδι της βασιλείας τού Θεού) με τον δικό του αγώνα και με την βοήθεια τού Θεού!.
