Η ιδέα των παράλληλων «κόσμων» στην κβαντομηχανική είναι γνωστή από το 1957.
Η θεωρία δείχνει ότι μπορεί να ζούμε σε έναν μόνο από τους άπειρους κόσμους που υπάρχουν, κάποιοι από τους οποίους είναι όμοιοι με τον δικό μας. Αυτοί οι κόσμοι μπορεί να αλληλεπιδρούν ή να μπορεί να γίνει μετάβαση μεταξύ τους, και κάποιοι είναι εντελώς διαφορετικοί αλλά και εξίσου πραγματικοί.
Μπορεί δηλαδή κάποιο σύμπαν να έχει τους δικούς του ξεχωριστούς φυσικούς νόμους, ενώ στα άλλα σύμπαντα οι νόμοι που τα διέπουν, μπορεί να είναι αφάνταστα διαφορετικοί ή και σχετικά παρόμοιοι, έχουν όμως οπωσδήποτε ως κοινό παρονομαστή τη βαρύτητα.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να πω εδώ ότι μέσα στην ευρύτερη θεωρία των παραλλήλων πολλαπλών συμπάντων είναι δυνατόν το ένα σύμπαν να γεννάει ένα άλλο πανομοιότυπο με αυτό και μέσα σε αυτή την αέναη διαδικασία παραγωγής συμπάντων να καταργείται ουσιαστικά η έννοια της αρχής και του τέλους του χρόνου!
Εκτιμάται ότι είναι δυνατό να υπάρχουν δέκα εις την πεντακοσιοστή σύμπαντα, σύμφωνα με τη θεωρία της Υπερσυμμετρίας (SUSY) και των Υπερχορδών, η οποία προβλέπει ότι εκτός από τις γνωστές τέσσερις «μεγάλες» διαστάσεις —τρεις δηλαδή, του χώρου (μήκος, πλάτος, ύψος) και η τέταρτη του χρόνου- υπάρχουν ακόμα έξι ή επτά «μικρές» που βρίσκονται «διπλωμένες» σε πάρα πολύ μικρό χώρο, ανεβάζοντας έτσι σε 10 ή 11 τον συνολικό αριθμό των διαστάσεων.
Ουσιαστικά δηλαδή φαίνεται με αυτή τη θεωρία ότι ζούμε σε δέκα ή έντεκα διαστάσεις αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Βέβαια μια θεωρία σαν αυτήν θα έχει νόημα μόνο αν μπορέσει να αποδειχτεί πειραματικά και σε αυτό μπορεί να βοηθήσει ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN).
