Είναι μία πανδημία. Η ζωή μας, που μέχρι τώρα θεωρείτο αυτονόητη, πλέον απειλείται, γεγονός που μας προκαλεί ακραία συναισθήματα και μας οδηγεί συχνά σε ασύνειδες αντιδράσεις.
Του Λάμπρου Λάσδα Σχολικός Ψυχολόγος – Συστημικός Ψυχοθεραπευτής
Ο τρόπος που θα επιλέξουμε να διαχειριστούμε τους φόβους μας, αναδεικνύει και τα υπαρξιακά χαρακτηριστικά που διαλέγουμε για τον εαυτό μας: θα επιλέξουμε την ενδοστρέφεια, την καχυποψία, την απομόνωση, την αδιαφορία ή θα αναπτύξουμε το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης; Μπορούμε λοιπόν ακόμα και σε τούτες τις στιγμές να διδαχτούμε.
Ενδεικτικά αναφέρω:
Να επιλέξουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των επιστημόνων, καθώς με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε στα παιδιά να διαχειρίζονται τις κρίσεις αναζητώντας την κατάλληλη βοήθεια και συμβουλή, έτσι όπως αναλογεί στο πλαίσιο μιας οργανωμένης κοινωνίας, και όχι να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, κατευθυνόμενος από βαθύτερα ένστικτα.
Να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής, έχοντας στο μυαλό μας ότι με αυτόν τον τρόπο διδάσκουμε την αυτοπειθαρχία και τον αυτοσεβασμό, ενώ παράλληλα ενισχύουμε την κοινωνική υποχρέωση για την προστασία και των συνανθρώπων μας.
Να μάθουμε να κατανοούμε και να επικοινωνούμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας με κοντινά πρόσωπα, γιατί έτσι καταπολεμάμε την εσωστρέφεια, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται η συντροφικότητα, που μας κάνει να νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς.
Να αναπτύξουμε περισσότερο το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης, καθώς η πίεση από την καθημερινότητα και η έλλειψη χρόνου για να σκεφτούμε, μας «κλείνει» στο μικρόκοσμό μας, ενώ τέτοιες στιγμές μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε άμεσα εξαρτώμενοι από το περιβάλλον, δέσμιοι μίας κοινής πανανθρώπινης μοίρας, και οφείλουμε να καλλιεργούμε την αλληλεγγύη, να αναλογιστούμε για την πραγματική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον συνάνθρωπό μας, σε άτομα λιγότερο προνομιακά ή σε ευπαθείς ομάδες.
Να μην αποκλείουμε ανθρώπους – είτε αυτοί έχουν κολλήσει τον ιό, είτε επειδή είναι άρρωστοι, είτε επειδή έτυχε να ταξιδέψουν στην Ιταλία, είτε επειδή επισκέφθηκαν τους Άγιους Τόπους, είτε επειδή είναι πρόσφυγες – αλλά να βοηθάμε, εφόσον έχουμε τις κατάλληλες δυνατότητες, και όχι παρορμητικά και αλόγιστα, γιατί συχνά, ενώ οι προθέσεις μας είναι καλές, δεν φέρνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Να επιλέγουμε αυτά που θα ακούσουμε από την τηλεόραση και αυτά που θα διαβάσουμε στο διαδίκτυο και να σκεφτόμαστε ότι πάντα ο πανικός αποτελεί κακό σύμβουλο, μας εγκλωβίζει σε απελπισία, η οποία είναι μεταδοτική και επιφέρει μεγαλύτερες αρνητικές συνέπειες και πιο μακροχρόνιες στη ζωή μας, ίσως και από οποιαδήποτε σωματική ασθένεια.
Να αξιοποιήσουμε πιο πολύ την εργασία μας – η οποία αποτελεί και τη θέση από την οποία μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι στο περιβάλλον μας – να μην επιτρέψουμε σε τίποτα να στερήσει τη δημιουργικότητα, η οποία ίσως αποτελεί και το πιο ισχυρό κίνητρο για ανάκαμψη, όταν τα πράγματα δεν μας πάνε και τόσο καλά.
Όσοι πιστεύουν, να μην ξεχνούν ότι η Θεία Κοινωνία είναι σημαντική για την πίστη, όμως και την Ιατρική ο Θεός την επέτρεψε.
Το άφησα τελευταίο, γιατί το θεωρώ το πιο βασικό: είναι μια ευκαιρία, από τη στιγμή που θα μείνουμε πιο πολύ στο σπίτι μας, να περάσουμε περισσότερο χρόνο με τις οικογένειες μας, να παίξουμε πιο πολύ με τα παιδιά μας, να κάνουμε και μια εκδρομή παραπάνω, να αφιερώσουμε χρόνο στο σύντροφο, στους συγγενείς κτλ, αναλογιζόμενοι ότι στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο και ότι μέσα στη ζωή είναι και οι ανατροπές. Άρα, ας χαρούμε πιο πολύ τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας, τώρα που μπορούμε.
