Φανταστείτε τον Δήμαρχο της Χάϊφα να βγει και να πει “Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μεγάλος ηγέτης για την χώρα του, έκανε μεγάλες αλλαγές για την Γερμανία και δεν δίνω δεκάρα (σημ. Μπουτάρης στην κάμερα: “I don’t give a shit”) αν σκότωσε ή δεν σκότωσε Εβραίους”.
Φανταστείτε δε να προτείνει κεντρική λεωφόρος της Χάϊφα να ονομαστεί “Λεωφόρος Αδόλφου Χίτλερ”. Φανταστείτε επίσης την ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος να συνδιοργανώνει τα καρναβάλια των “δικαιωματιστών” με φτερά, στρας κλπ.
Φανταστείτε τον Αρμένη Δήμαρχο του Γερεβάν ή του Στεπανακέρτ να δηλώνει κι αυτός τον θαυμασμό του για τον Κεμάλ και πως γράφει στα τέτοια του το αν σκότωσε ή δεν σκότωσε Αρμενίους, ο δάσκαλος του Μουσολίνι και του Χίτλερ, ο γενοκτόνος των Χριστιανών της Μικράς Ασίας.
Αν λοιπόν μετά από επανειλημμένη τέτοια συμπεριφορά εμφανιστεί σε τελετή μνήμης ο Εβραίος ή Αρμένης Δήμαρχος και φάει γιούχα, εμπτυσμούς και φάπες από πολίτες που οι παππούδες τους μαρτύρησαν στις πορείες θανάτου, στο Άουσβιτς ή στα ολοκαυτώματα των Ποντιακού και εν γένει Μικρασιατικού Ελληνισμού, τότε δεν είναι απλά μια απρόκλητη βιαιοπραγία κατά ενός δημόσιου λειτουργού, που απλά κάποιοι “ακραίοι” δεν συμφωνούν μαζί του πολιτικά από κομματικό φανατισμό.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους, δεν είναι “πολιτική άποψη”. Είναι ιστορικό γεγονός, Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Μια τέτοια συμπεριφορά και μάλιστα κατ’ επανάληψη από έναν ταγό, που με επανειλημμένες δηλώσεις και πράξεις προσβάλλει την Μνήμη των νεκρών μας, παραβιάζει τον λεγόμενο “Αντιρατσιστικό Νόμο”, με την Εισαγγελία να παίζει το άγαλμα, διότι μόνον άμα θιγεί καμμιά μαντήλα ή κανάς εξωτικός στα γούστα κινείται – Έλληνες μπορείς να βρίζεις ανέτως και ατιμώρητα – αποτελεί το γράμμα αλλά και το πνεύμα του άρθρου 308 παρ. 3 περί Σωματικής Βλάβης, όπου αναφέρεται: “Ο υπαίτιος της πράξης της παρ. 1 είναι δυνατό να απαλλαγεί από κάθε ποινή αν παρασύρθηκε στην πράξη αυτή από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών εναντίον του ή ενώπιον του και που ήταν ιδιαίτερη σκληρή ή βάναυση”. Το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογίαν και για την εξύβριση.
Ο Μπουτάρης ενώπιον όλων, μας πρόσβαλε κατ’ επανάληψη όλους, και περισσότερο τους πρόσφυγες, Πόντιους και άλλους. Με θράσος τους λέει πως στα παλιά του τα παπούτσια αν σκότωσε ή δεν σκότωσε ο Κεμάλ τους προγόνους των αδελφών μας και συμπράττει στην βεβήλωση της Μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας με τα καρναβάλια. Αν αυτή η συμπεριφορά του δεν είναι σκληρή και βάναυση, ποια είναι;
Η ψευτοελίτ εξακολουθεί να προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει, πως φρικιά, αναψοκοκκινίζει και κάνει δηλώσεις καταδίκης, από αλληλεγγύη σαν αυτή των μαφιόζων, βαφτίζοντας όλους τους αντιδρώντες ακροδεξιούς, φασίστες κλπ.
Στην Αρμενία και στο Ισραήλ, Δήμαρχος που θα είχε πει και κάνει τα μισά από τον Μπουτάρη, θα είχε οδηγηθεί, συρόμενος από υπερκομματική και παλλαϊκή κατακραυγή, στην παραίτηση και ίσως και στο εδώλιο.
Αυτοί που τον υποστήριξαν στην εκλογή και πορεία του, αυτοί που χαριεντιζόμενοι τον συγκαλύπτουν στις μισελληνικές ιδιορρυθμίες του, ουδέποτε ζήτησαν το αυτονόητο, να ζητήσει συγγνώμη και να ξεκουμπιστεί από την πολιτική.
Επισκέφτηκα την Θεσσαλονίκη πολλές φορές κι έχω συναντήσει πολλούς φορείς και παράγοντες. Τον Μπουτάρη, το έχω πει, δεν θέλω κι ούτε πρόκειται ποτέ να ζητήσω να τον δω, διότι θεωρώ κατάπτυστη, όχι μόνον πολιτικά αλλά και ανθρώπινα, τέτοια συμπεριφορά, να απευθύνεσαι στη ελληνική προσφυγιά ξερνώντας τέτοιες τερατολογίες.
Όποιοι τον χτύπησαν, αν μηνυθούν, μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Νόμο με την προφανή άμυνα της δικαιολογημένης αγανάκτησης.
Τα “δημοκρατικά” τόξα, βέλη, βλήματα των Αθηνών, της ψευτοελίτ, πότε θα παύσουν να παρέχουν ασυλία στον κάθε Μπουτάρη και να ζητήσουν την παραίτηση του και τον εξοστρακισμό του από την πολιτική; Όταν στο τσακίρ κέφι πάει και κατουρήσει το Μνημείο της Γενοκτονίας; Ίσως όμως και τότε να του το αναγνωρίσουν ως “δικαίωμα έκφρασης”.
Εγώ θα επαναλάβω την παλαιότερη πρόταση μου, εις επίρρωσιν της παλαιότερης προτάσεως του κυρίου Δημάρχου: για να μην μείνει κανείς αδικημένος στην Θεσσαλονίκη, η Λεωφόρος Αττατούρκ να συναντιέται σε ένα τρίστρατο με την Λεωφόρο Αδόλφου Χίτλερ και την Λεωφόρο Μπενίτο Μουσολίνι, ο δάσκαλος και οι μαθητές του. Κι εκεί που θα τέμνονται να φτιάξουμε δημόσιες τουαλέτες προς τιμήν του Τοπάλ Οσμάν και στην είσοδο να γράφει αγγλιστί με χρυσά γράμματα: “I don’t give a shit, Boutaris Bey”.
antinews
