Με επτά βιβλία στο ενεργητικό της και συμμετοχή σε χιουμοριστικές τηλεοπτικές σειρές, η Στέλλα Καραμπακάκη εξηγεί πώς εμπνέεται από τις ανθρώπινες σχέσεις και πόση σημασία έχει το χιούμορ στη ζωή μας.
Η συγγραφέας και σεναριογράφος μιλάει στο newspepper.gr με αφορμή την έκδοση του νέου της βιβλίου με τίτλο «Ζωή σε λόγου μας» από τις εκδόσεις Λυκόφως στο οποίο αντιμετωπίζει με χιούμορ τα πέντε στάδια του χωρισμού που ομοιάζουν με τα στάδια του πένθους.
Ποιο είναι το μυστικό, να γράφει και να μιλάει ο συγγραφέας για σοβαρά θέματα χρησιμοποιώντας το χιούμορ και τον σαρκασμό;
Ακριβώς αυτό, το χιούμορ και ο σαρκασμός. Μπορείς να καλύψεις πολλά σοβαρά θέματα πίσω από αυτά τα δύο, κάνοντας τα ευχάριστα για τον αναγνώστη και περνώντας του τις δικές σου αλήθειες και απόψεις.
Αυτή η επιλογή έχει στόχο να γίνει το βιβλίο πιο ευκολοχώνευτο από τον αναγνώστη ή να μεταφερθούν με πιο ευχάριστο τρόπο ιδέες, απόψεις και καταστάσεις;
Και τα δύο. Επίσης, για εμένα, που το χιούμορ αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του τρόπου που εκφράζομαι όχι μόνο στη γραφή αλλά και στην καθημερινότητα μου, κάνει πολύ ευχάριστη και την ίδια τη διαδικασία της συγγραφής. Δεν θα μπορούσα να το κάνω με διαφορετικό τρόπο. Στόχος μου είναι να γελάσω και να διασκεδάσω πρώτα εγώ και μετά εκείνος που έχει στα χέρια του ένα βιβλίο μου.
Να υποθέσουμε ότι και στο μέλλον θα μας δώσετε χιουμοριστικά βιβλία.
Πιστεύω πως ναι, θα υπάρχει πάντα το χιουμοριστικό στοιχείο στη γραφή μου, αλλά κυρίως θα υπάρχει πάντα η ενασχόληση μου με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι κάτι που παραμένει σταθερό και μου δίνει πάντα νέα ερεθίσματα και ιδέες.
Ποιο είναι το στίγμα που θέλετε να αφήσετε με το τελευταίο σας βιβλίο «Ζωή σε λόγου μας»;
Δεν ξεκινάω να γράφω θέλοντας να αφήσω ένα στίγμα. Αν πρέπει να το προδιορίσω με βάση το τελικό αποτέλεσμα όμως, βλέποντας πια από απόσταση το συγκεκριμένο βιβλίο, θα έλεγα ότι είναι πως το να χωρίζει κανείς, όσο άσχημο κι αν φαίνεται, είναι κάτι που μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Το θέμα είναι πόσο εύκολο μπορούμε να το κάνουμε για τον εαυτό μας.
Από την επιλογή συντρόφου στο «Οι άντρες είναι σαν τα παπούτσια #τοδυο» περάσατε στον χωρισμό στο «Ζωή σε λόγου μας». Είναι αυτό μια προσπάθεια να ερμηνεύσετε τους κύκλους των σχέσεων;
Να τους ερμηνεύσω και να τους… κλείσω, με έναν δικό μου τρόπο. Όλοι έχουμε περάσει τουλάχιστον έναν χωρισμό. Πρόκεται για μια σημαντική απώλεια που όμως είναι αναπόφευκτη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς ελάχιστες σχέσεις κρατάνε «για πάντα» όπως διαβάζουμε στα παραμύθια, οπότε κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το τέλος τους. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός κατά τη γνώμη μου είναι ένας τρόπος να γίνει αυτό το τέλος λιγότερο οδυνηρό.
Υπάρχει σωστός τρόπος είτε στην επιλογή συντρόφου είτε στον χωρισμό; Τι λέτε στους αναγνώστες μέσα από τα βιβλία σας;
Στον χωρισμό δεν πιστεύω πως υπάρχει σωστός τρόπος. Δεν υπάρχει όμορφος τρόπος να χωρίσεις με κάποιον και αν συμβαίνει είναι σπάνιο και μάλλον… τυχαίο! Στην επιλογή συντρόφου όμως νομίζω πως υπάρχει μια ελπίδα να τα πάμε καλύτερα μεγαλώνοντας. Να δούμε ποιοι χαρακτήρες μας ταιριάζουν, με ποιους τα πάμε καλά, να σταματήσουμε να κάνουμε σχέσεις με άνθρωπους που θέλουμε να «διορθώσουμε» ή μοιάζουν με τους προηγούμενους, και να ψάξουμε κάποιον που μας δέχεται και τον δεχόμαστε όπως είναι. Δεν γίνεται να ξεκινάς μια σχέση με την προοπτική να αλλάξεις τον άλλον. Είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Ποιο από τα επτά βιβλία σας αγαπάτε περισσότερο και πιο απολαύσατε περισσότερο;
Απόλαυσα περισσότερο το πρώτο, το «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια». Ήταν μια πρωτόγνωρη διαδικασία για μένα το να βλέπω κάτι δικό μου να παίρνει σάρκα και οστά και να γίνεται βιβλίο, να πηγαίνει στο τυπογραφείο, στα βιβλιοπωλεία, να μπαίνει σε σπίτια άγνωστων ανθρώπων και να παίρνει θέση στις βιβλιοθήκες τους. Θα το θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη όλο αυτό. Από εκεί και πέρα το ποιο βιβλίο μου αγαπάω περισσότερο αλλάζει ανάλογα με τη διάθεση μου και τη φάση ζωής που περνάω. Θα έλεγα όμως ότι το «Ζωή σε λόγου μας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως το ξεχωρίζω, γιατί είναι το έβδομο, και νιώθω πως μαζί του κλείνει ένας κύκλος γραφής για μένα και ανοίγει ένας καινούργιος.
Εκτός από τα βιβλία όμως, υπάρχει και η τηλεόραση αφού συμμετέχετε στη συγγραφή του σεναρίου της σειράς «Έλα στη θέση μου».
Ναι και είναι κάτι που ύπεραγαπω! Είναι υπέροχο να βλέπεις όσα γράφεις να ζωντανεύουν στην οθόνη, να ψάχνεις τις ατάκες που ταιριάζουν στον κάθε χαρακτήρα και να παίζεις με τις λέξεις και τους διαλόγους. Φυσικά είναι μεγάλη τύχη και να συνεργάζεσαι με τόσους ταλαντούχους ανθρώπους κάνοντας αυτό που αγαπάς και μαθαίνοντας νέα πράγματα.
Υπάρχει το δίλημμα «σενάριο ή βιβλίο»;
Ευτυχώς όχι! Συμβαδίζουν λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τη διάθεση, αλλά το σίγουρο είναι πως συνδυάζονται αρμονικά. Μεγάλο δίλημμα, ή μάλλον κόλλημα, υπήρχε όταν αντί για το τηλεοπτικό έκανα χιουμοριστικά σενάρια για το youtube. Εκεί, επειδή είχα να κάνω με μικρότερες ηλικίες και μία εντελώς διαφορετική λογική που έχει το μέσο, στην οποία έπρεπε να μπω, μου ήταν αδύνατον να γράψω οτιδήποτε άλλο ταυτόχρονα. Μου πήρε καιρό να καταλάβω το συγκεκριμένο «πρόβλημα», νόμιζα πως απλώς δεν είχα αρκετή έμπνευση, αλλά όταν λόγω έλλειψης χρόνου αναγκάστηκα να απέχω, είδα πως η συγκεκριμένη πλατφόρμα μου απορροφούσε δυσανάλογα πολλή ενέργεια σε σχέση με το αποτέλεσμα, τη δεδομένη χρονική στιγμή τουλάχιστον. Πιστεύω πως αν βρεις τα πράματα που σου ταιριάζουν και αγαπάς πραγματικά συνδυάζονται μια χαρά μεταξύ τους χωρίς διλήμματα!
