Είναι να απορεί κανείς αλήθεια, αν ο Αλέξης Τσίπρας εννοεί σοβαρά αυτά που λέει – αν και όλοι καταλαβαίνουν ότι η κίνησή του να στείλει γράμμα στον Τουσκ και τον Γιούνκερ έχει περισσότερα στοιχεία πολιτικής απόγνωσης και απευθύνεται μάλλον στο εσωτερικό της χώρας και στον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Πόσο μπορεί να πείσει όταν πολύ όμορφα και «αριστερά» γράφει: «Αυτές τις μέρες η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μιας μάχης που αφορά όλη την Ευρώπη. Αγωνιζόμαστε για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα μας, να τελειώσει το καθεστώς εξαίρεσης τώρα και μια για πάντα και για όλους στο μέλλον». Και όταν προσθέτει ότι αυτός ο αγώνας «είναι ένας απ’ τους λόγους που δεν τα παρατήσαμε πριν από δύο χρόνια, γιατί γνωρίζαμε ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να παλέψουμε για τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια καλύτερη θέση, και τώρα έχουμε αυτή τη δυνατότητα»…
Πώς μπορεί να μιλάει για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όταν με κάθε τρόπο και ευκαιρία η κυβέρνησή του κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να διαλύσει τον ιδιωτικό τομέα; Ποιος ακριβώς θα διαπραγματευτεί και για τι, στον ερειπιώνα της ελληνικής οικονομίας;
Τι να σου κάνουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις όταν οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα στην χώρα είναι καταδικασμένη, όταν το κράτος χρωστά στους ιδιώτες περί τα 7- 8 δισ. ευρώ τα οποία σκανδαλωδώς παρακρατεί για να κάνει τα πολιτικά του παιχνίδια, όταν η φορολογία ακυρώνει ακόμη και την ύπαρξη των επιχειρήσεων, όταν οι εκτρωματικοί νόμοι Κατρούγκαλου εξωθούν τους επαγγελματίες στην αυτοκατάργησή τους και τα μπλοκάκια κλείνουν κατά χιλιάδες;
Και για να έχουμε μία ακόμη εικόνα, ας μην αγνοούμε αυτά που επισημαίνουν κάτι «παλιάνθρωποι» όπως ο Πόουλ Τόμσεν και δείχνουν ποιο είναι το πρόβλημα: Όπως είπε και πρόσφατα στην Οξφόρδη ο αγαπημένος εχθρός, ο Βελζεβούλ για την πατριωτική αριστεροδεξιά, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται περισσότερο από αυτούς που απασχολούνται στον περισσότερο ανταγωνιστικό και αποδοτικό ιδιωτικό τομέα. Χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις…
Αυτό είναι λοιπόν το κοινωνικό κεκτημένο του Τσίπρα; Και πραγματικά πιστεύει ότι δίνει αγώνα για ολόκληρη την Ευρώπη;
Αν όντως κάποιος, π.χ. Ιρλανδός, διάβαζε την επιστολή του μάλλον θα γελούσε. Πόσο μάλλον κάποιος Φινλανδός ή Σουηδός. Οχι επειδή εκεί η ευελιξία έχει κάνει την αγορά εργασίας παραδεισένια, αλλά επειδή τουλάχιστον οι κυβερνήσεις δεν υπονομεύουν την αγορά.
Η επιστολή Τσίπρα, όσο και αν τα επικοινωνιακά της στοιχεία είναι προφανή, είναι άλλη μία ατυχής επιλογή.
Και όλοι καταλαβαίνουν ότι είναι εκτός θέματος, εκτός από κάποιους στην Ελλάδα…
πηγη:gianniotis
