Μέρα με την μέρα η χώρα γίνεται όλο και πιο άγρια, η κοινωνία πιο βίαιη, οι συμμορίες πιο πολλές, τα εγκλήματα ακόμη περισσότερα.
Οι διαφορές λύνονται πλέον με ξύλο ή και με όπλα, δεν φτάνει να κλέψουν, πρέπει και να σιδερώσουν καμιά γιαγιά, οι απαγωγές καλά κρατούν, το ίδιο και τα άγρια φονικά, συμμορίες ρημάζουν την πόλη, “ευπαθείς” που δεν εντάχθηκαν εγκληματούν, κατάδικοι κυλοφορούν ελεύθεροι, δολοφόνοι κατά συρροήν επιστρέφουν σπίτια τους, τα ναρκωτικά σε λίγο θα τα πουλάνε στην λαϊκή, δεν μας έφταναν οι δικοί μας δε, κάναμε και αθρόες εισαγωγές εγκληματιών από γείτονες χώρες, από το Πέρα από την Αφρική και τις ασιατικές στέπες.
Κοντά σε αυτά η χυδαιότητα, το θράσος, η ψευτομαγκιά και η αναίδια.
Η σημερινή καφρίλα σε όλα τα επίπεδα δεν έχει προηγούμενο.
Μέρα με την μέρα γινόμαστε ζούγκλα. Το βλέπεις γύρω σου.
Στα τσιτωμένα νεύρα.
Τις άγριες φάτσες μέσα στην πόλη.
Τις γειτονιές που έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη.
Την ασχήμια που έγινε κομμάτι της καθημερινότητας μας.
Βουλιάζουμε και προσποιούμαστε ότι δεν βουλιάζουμε και τόσο.
Νομίζουμε ότι έχουμε βουτήξει το ένα πόδι μόνο, ενώ εμείς είμαστε μέχρι τον λαιμό.
Μία κοινωνία σάπια, ένα πτώμα που έχει αρχίσει να μυρίζει.
Αυτό είμαστε.
Σκληρό, αλλά δυστυχώς αληθινό.
Και δεν ξέρω πού θα καταλήξει.
πηγη: gianniotis
