Από τα τέλη του Ιούλη, το επιτελείο προπαγάνδας του Μαξίμου, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την οργή που προκάλεσε το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, έχει βάλει μπροστά την επιχείρηση «αριστερή στροφή».
Πρόκειται, φυσικά, για μια προσεγμένη στροφή καθαρά σε ρητορικό επίπεδο, χωρίς την παραμικρή συνέπεια σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής. Μια στροφή που θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη, αν η ΝΔ δεν «τσιμπούσε» το δόλωμα και δεν έβγαζε τον πιο «εθνικόφρονα», πατριδοκάπηλο, σκοταδιστικό, αντικομμουνιστικό και νεοφιλελεύθερο εαυτό της.
Έτσι, η πολιτική επικαιρότητα τροφοδοτείται και ανατροφοδοτείται σε καθημερινή βάση από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει -μέσω της «αριστερής» ρητορικής- το στενό κομματικό του ακροατήριο και από την προσπάθεια της ΝΔ να εμφανιστεί ως ο γνήσιος φορέας του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Ο Γαβρόγλου ανακοινώνει ότι οι σημαιοφόροι στα Δημοτικά θα ορίζονται κατόπιν κλήρωσης και η ΝΔ χαλάει τον κόσμο, ποντάροντας στα γνωστά σύνδρομα των «νοικοκυραίων». Ο Κοντονής απέχει από αντικομμουνιστική-φιλοφασιστική φιέστα που οργανώνει η εσθονική προεδρία της ΕΕ και η ΝΔ αναβιώνει την περίοδο των «εαμοβουλγάρων» και των «σλαβοκίνητων κομμουνιστών». Ενδιαμέσως κάνει και κάποιες ανούσιες, δήθεν αντιθρησκευτικές δηλώσεις ο Βούτσης και η ΝΔ αρχίζει τις λιτανείες και τους δημόσιους εξορκισμούς των «αθέων κομμουνιστών, οργάνων του σατανά».
Ολ’ αυτά πλαισιώνονται και από απίθανα καραγκιοζιλίκια του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, που θυμίζουν σαλτιμπάγκους σε χωριάτικο πανηγύρι της δεκαετίας του ’50.
Σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής, φυσικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι φόροι εξακολουθούν να γονατίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Η ανεργία εξακολουθεί να θερίζει νέους και ώριμους στην ηλικία, παρά τις προσπάθειες να την περιορίσουν τεχνητά με τα περιβόητα «προγράμματα» του ΟΑΕΔ. Οι μισθοί και τα μεροκάματα εξακολουθούν να κινούνται σε επίπεδα έσχατης εξαθλίωσης. Η αστική τάξη εξακολουθεί να θησαυρίζει και οι ιμπεριαλιστές να πλιατσικολογούν με όπλο τους το κρατικό χρέος.
Εφτά χρόνια μετά το σημαδιακό 2010, με τέσσερις κυβερνήσεις και έξι παραλλαγές τους, ο ελληνικός λαός εξακολουθεί να είναι βυθισμένος στο βούρκο. Κι είναι αυτή η πραγματικότητα που κάνει πιο αποκρουστικές τις θεατρικές παραστάσεις που δίνει ο θίασος των πολιτικάντηδων, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Η αστική πολιτική δεν έχει τίποτ’ άλλο να ποντάρει εκτός από τη δύναμη της συνήθειας και των κατεστημένων αντιλήψεων. Τα κόμματά της έχουν ξεγυμνωθεί από την κυβερνητική τους θητεία και η κρίση δεν τους επιτρέπει ούτε υποσχέσεις με στοιχειώδες αντίκρισμα να δώσουν. Γι’ αυτό καταφεύγουν στην αερολογία της ανάπτυξης, στην οποία προσδίδουν μεταφυσικές διαστάσεις.
«Τι θα κάνουν; θα μας ξαναψηφίσουν» είναι ο κυνικός υπολογισμός που κάνουν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων. Γι’ αυτό και παίζουν το γνωστό θέατρο, σε μια προσπάθεια ν’ αυξήσουν τις ψήφους ή να ελαττώσουν τις απώλειές τους. Τις αποθρασύνει, από τη μια, η απουσία κοινωνικών αντιστάσεων και, από την άλλη, η απουσία του αντίπαλου δέους στο πολιτικό επίπεδο.
Ανάπτυξη ταξικών αντιστάσεων και δουλειά για την οργάνωση του αντίπαλου δέους είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από το βάλτο. Ο ταξικός εχθρός μας το «λέει» με τη δική του συμπεριφορά.
eksegersi
