Ο Ευριπίδης έγραψε: Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν (ευτυχής είναι εκείνος που γνωρίζει την ιστορία), γιατί η δύναμη της ιστορίας είναι σημαντική και ακατάβλητη. Η ιστορία οδηγεί λαούς και έθνη, αλλά κυρίως δείχνει το μέλλον.
Γι’ αυτό και η ιστορία διώκεται. Η ιστορία διδάσκει.
Ο Περικλής, ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός που δημιούργησε τον «χρυσούν αιώνα», λίγο πριν πεθάνει και ενώ εφαίνετο ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, κάποιοι φίλοι του καθόντουσαν δίπλα του και συνομιλούσαν.
Έλεγαν για την αρετή του και για όλα τα όσα έκανε για τον τόπο του, νομίζοντες ότι ο Περικλής πλέον δεν τους άκουγε.
Ο Περικλής όμως και άκουγε και αντιλαμβανόταν αυτά που έλεγαν οι φίλοι του και κάποια στιγμή τους είπε «Επαινείτε και μνημονεύετε εκείνες από τις πράξεις μου τις οποίες η τύχη παρεχώρησε και σε άλλους στρατηγούς, δεν λέγετε όμως το κάλλιστο και μέγιστο όλων, ότι κανείς από τους Αθηναίους δεν επένθησε εξ αιτίας μου».
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Περικλή.
Από την άλλη, πόσοι Έλληνες πένθησαν εξ αιτίας των τελευταίων ηγετών τους;
