Είσαι σε μια επαρχιακή πόλη με πολύ τουρισμό για να κάνεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές.
Συνομιλείς με τον κόσμο για τα πολιτικά, για την Ελλάδα μετά το μνημόνιο, για το μέλλον της κυβέρνησης, για τις εκλογές.
Και τι διαπιστώνεις; Δυστυχώς διαπιστώνεις μιθριδατισμό και για να το εξηγήσουμε και στον Καρανίκα που μόνο από μπάφους καταλαβαίνει.
Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητηρίου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις.
Ο όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα επικίνδυνα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην επαρχία. Υπάρχουν τόσα πολλά γεγονότα που θα έπρεπε να ξεσηκώσουν τον κόσμο αλλά παρατηρείται μια απάθεια. Έχουμε 100 νεκρούς στο Μάτι και ο κόσμος κάνει σα να μην υπήρξαν ποτέ, σα να μην έχουμε και εδώ μια τραγωδία για την οποία πρέπει να αναζητηθούν υπεύθυνοι και να πληρώσουν.
Έχουμε ένα μνημόσυνο στη μνήμη των νεκρών και πηγαίνουν 300 άτομα για να κλάψουν. Οι άλλοι είναι στις παραλίες και κλαίνε στα… μοχίτο.
Έχουμε μπλακ άουτ στη μισή Αθήνα και τώρα σε όλη την Ύδρα και το μόνο που ακούμε είναι «συγγνώμη» από τον ΔΕΔΔΗΕ. Ούτε μια παραίτηση από κανέναν για το γεγονός ότι το δίκτυο της ΔΕΗ είναι μπου@@@@ο, διαλυμένο και κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Ασχολούμαστε μόνο μη τυχόν και χάσουν κανένα επιδοματάκι οι συνδικάλες του Φωτόπουλου.
Έχουμε μια κυβέρνηση που τάζει σε όλους τα πάντα ενώ είμαστε κάτω από σκληρή εποπτεία και καθόμαστε και τους ακούμε.
«Βγήκαμε από τα μνημόνια, πάρε κόσμε», θα μας πει ο Τσίπρας από τη ΔΕΘ στις 8 Σεπτεμβρίου αλλά στις 10 του ίδιου μήνα καταφτάνει η τρόικα για αυστηρό έλεγχο και ήδη έχουν αρχίσει κι εκνευρίζονται με τις παροχές της κυβέρνησης. Κι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει έξοδος από τα μνημόνια. Για γέλια και για κλάματα.
Έχουμε μια χώρα διαλυμένη, που ακόμη και τις βάσεις των Πανελλαδικών δεν μπορεί να ανακοινώσει σε μια νορμάλ ημερομηνία για να κάνουν και οι οικογένειες τα κουμάντα τους.
Έχουμε μια χώρα που δολοφονούνται μικρά παιδιά στο κέντρο της Αθήνας αλλά μας νοιάζει μόνο μη θιγούν τα «παιδιά» που μας άφησε ο Τόσκας παρακαταθήκη, δηλαδή τα «παιδιά» με τις μολότοφ που γύρισαν από τις καλοκαιρινές τους διακοπές και κάνουν ντου παντού.
Έχουμε έναν νόμο Παρασκευόπουλου που βγάζει βαρυποινίτες από τις φυλακές και το μόνο που ακούγεται είναι ότι θα επανεξεταστεί ο φάκελος του κάθε Φλώρου και ο Πολάκης απειλεί ότι θα πληρώσουν ακριβά όσοι τον έβγαλαν ανάπηρο. Μιλάνε οι «ανάπηροι» της κυβέρνησης για δικαιοσύνη όταν αυτοί την διέλυσαν για να την ελέγξουν.
Μια χώρα κουρελαρία, όπου δεν λειτουργεί απολύτως τίποτε αλλά ο κόσμος δεν απαιτεί κάτι καλύτερο. Πηγαίνετε στην επαρχία να ακούσετε τι λένε αυτές τις ημέρες. Νιρβάνα…
Ο ένας λέει «θα πληρώσουν όλοι στις κάλπες» και θα πάει να ψηφίσει Χρυσή Αυγή και Λεβέντη για να τους τιμωρήσει.
Ο άλλος λέει ότι είναι όλοι ίδιοι, επομένως θα ξαναπάει να ψηφίσει τον κάθε απίθανο ή το κάθε θρασίμι της κοινωνίας.
Ο τρίτος λέει «μας εξαπάτησε ο Τσίπρας αλλά τον… πολέμησαν κι αυτόν πολύ άγρια. Είναι καλό παιδί, ας του δώσουμε μια ευκαιρία».
Ο τέταρτος λέει «θα ψηφίσουμε ΝΔ αλλά μια από τα ίδια περιμένουμε». Ο δε πέμπτος μοιρολατρικά κοιτάζει προς το Μάτι ή προς του Φιλοπάππου και περιμένει πότε θα έρθει και η δική του ώρα.
Γι’ αυτό λέμε, μιθριδατισμός. Ο κόσμος σε αφασία και αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. Είναι μεν μια κατάσταση στην οποία συνέβαλαν όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, όμως, αυτή έκανε τη χειρότερη ζημιά.
Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά έχει εθίσει τον κόσμο με το δηλητήριο σε δόσεις που πλέον μας φαίνεται φυσιολογικό. Όλα καλά, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου.
Αμ έτσι δε φτιάχνεται η κοινωνία. Έτσι δε αλλάζει ο τόπος. Κι όσο θα αποδεχόμαστε μοιρολατρικά το «όλοι ίδιοι είναι» τόσο θα χειροτερεύει η Ελλάδα.
Όλα καλά λοιπόν; Όλα πάνε κατ’ ευχήν; Όχι. Τίποτε δεν πάει κατ’ ευχήν. Όλα πάνε κατά διαόλου.
