Με χίλιες δυο προφάσεις και τεχνάσματα, ο υπερυπουργός Προπαγάνδας της «πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς», Ν. Παππάς, προσπαθεί να επιβάλει κάτι, που σε όλη την ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού δεν το διανοήθηκαν ούτε οι πιο αυταρχικοί ηγέτες.
Δηλαδή την de facto κατάργηση των ΜΜΕ, μ’ ένα και μόνο στόχο: την καθιέρωση μιας μονολιθικής μονοκομματικής ενημέρωσης σ’ ένα παλαιόθεν αποδεκτό και νόμιμο καθεστώς συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας κίνησης των ιδεών, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952, αλλά και προγενέστερους Καταστατικούς Χάρτες.
Με άλλα λόγια, στην περίοδο του μετεμφυλιοπολεμικού διχασμού και μακαρθικού ψυχρού πολέμου, φακελώνονταν, ως κομμουνιστές β’ και γ’ κατηγορίας, όσοι αγόραζαν «διπλωμένη» την «Αυγή» και ως συνοδοιπόροι α’ κατηγορίας οι αναγνώστες της «Ελευθερίας», του «Βήματος», των «Νέων», του «Ανεξάρτητου Τύπου», της «Δημοκρατικής Αλλαγής», ή και των περιοδικών «Επιθεώρηση Τέχνης», «Δρόμοι της Ειρήνης» κ.α.
Την ίδια όμως αυτή εποχή, ούτε ο Παπάγος (ιθύνων νους του ΙΔΕΑ) και κανένας κομμουνιστοφάγος Καλαντζής δεν διανοήθηκε να ψηφίσει τροπολογίες, για κλείσιμο των παραπάνω εντύπων, με αποτέλεσμα, η τότε προοδευτική κεντροαριστερή ενημέρωση να χαράσσει μαχητικά τη δική της πολιτική γραμμή και να ενισχύει έτσι την αμφίδρομη σχέση με το Εκλογικό Σώμα.
Την ίδια αυτή εποχή, η «Εστία» και η «Καθημερινή», με το «Έθνος» και άλλες εφημερίδες ακολουθούσαν τις δικές τους επιλογές, με αποτέλεσμα, στα σπίτια και στα γραφεία των πολιτικά συγκροτημένων πολιτών να μπαίνουν και 2 και 3 εφημερίδες και περιοδικά διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων.
Μεσούντος λοιπόν του τότε πολιτικού εθνικού διχασμού, ο πολιτικός διάλογος δεν αντιμετώπιζε το ολιγαρχικού και τυραννικού τύπου φίμωμα της Ενημέρωσης, που απειλείται σήμερα κατά … δόσεις από το καθεστώς του κ. Νίκου Παππά.
Ένα καθεστώς προφανώς εκπορευόμενο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό αυτής της χώρας, οσοδήποτε και αν αυτός υποδύεται αυτοδιασυρόμενος, τον Πόντιο Πιλάτο…
Η εν τάχει ιστορική αυτή αναδρομή έρχεται, ως απάντηση, στο χονδροειδέστατο «επιχείρημα» του ανιστόρητου, ανώνυμου και πανικόβλητου προπαγανδιστικού επιτελείου του μεγάρου Μαξίμου, που εκπαιδεύει κάποιες διμοιρίες ημιμαθών και αμαθών τελάληδων του Καμμενο-τσιπραϊκού κατεστημένου, να φωνάζουν υβριστικά και χουλιγκανικά για ατεκμηρίωτη 27χρονη ενημερωτική διαπλοκή, ή και το φρικιαστικότερο, για τη μυθοπλασία της 40χρονης (!) «υποδούλωσης» του ελληνικού λαού στο «παλαιό κατεστημένο»!
Το εάν και γιατί υπάρχει ένα τέτοιο ανθρώπινο δυναμικό, που με την αμορφωσιά και τον φανατισμό του, μας παραπέμπει σε φονταμενταλιστικές και δίκην ζηλωτών καλόγερων παραθρησκευτικές σέκτες, αυτό ο ελληνικός λαός ας το αναζητήσει, όχι σε αόρατους κακούς δαίμονες, αλλά στον κοινοβουλευτικό και κομματικό μηχανισμό των κυβερνώντων.
Ας αναζητήσει λοιπόν η κοινωνία μας τα αίτια αυτού του ξεπεσμού στους υπουργούς Παιδείας, Προστασίας του Πολίτη, ή Πολιτισμού, που ο καθένας από το πόστο του διαγράφουν από τη διδασκόμενη ύλη ολόκληρες εκατονταετίες διεθνώς ανεγνωρισμένης ευδόκιμης και κοσμοπολιτικής πορείας του Ελληνισμού, έρχονται σε ρήξη με την εκκλησιαστική ηγεσία, ή … περιφρουρούν αντί να εξουδετερώνουν και να στέλνουν στο Αυτόφωρο τους εμπρηστές και δολιοφθορείς μασκοφόρους, ή και να αποκαλούν … θύματα «μνημονιακής κατάθλιψης» τους «φοιτητές», που είχαν μετατρέψει σε απόπατο με φρικιαστικά γκράφιτι το ιστορικό κτίριο του ΕΜ Πολυτεχνείου.
Εκτός εάν, εν ονόματι του ανήθικου μειονεκτήματος της ψευδοαριστεράς, όλα αυτά τα φυτώρια των υβριδίων του ιδεοπολιτικού μηδενισμού αποτελούν απαραβίαστο ταμπού.
Και τελειώνοντας, συχνά αναρωτιέμαι, τι θα σκέφτονται κάποιοι διάσημοι φιλέλληνες προοδευτικοί διανοούμενοι σαν τον διατελέσαντα σοσιαλιστή υπουργό Παιδείας, Πολιτισμού της Γαλλίας Ζακ Λάνγκ, όταν αντικρίζουν αυτού του είδους τον πολιτικό-πολιτιστικό αυτοδιασυρμό μιας χώρας, που θα της άξιζε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον…
πηγη:gianniotis
