Του Λευτέρη Κουσούλη*
Κουράστηκαν και οι λέξεις. Διαβάζοντας πολιτικές διακηρύξεις και κείμενα επαγγελιών, 
διαπιστώνει κανείς το εγκατεστημένο αδιέξοδο επικοινωνίας της εποχής.
Τι να πεις;
Τι να πεις νέο;
Και τι να πεις με τρόπο νέο;
Πώς να ονομάσεις αυτό που έχει πολλές φορές στο παρελθόν ονομασθεί, έχει απομακρυνθεί και έχει επιστρέψει, έχει πεθάνει και έχει αναστηθεί;
Πρόκειται για μια καταλυτική πολιτική αδυναμία. Αδυναμία των πολιτικών εκφραστών. Πολιτική αδυναμία της ίδιας της χώρας.
Η κατάσταση αυτή γεννάει τη σύγχυση και η σύγχυση τροφοδοτεί στη συνέχεια διαρκώς τον εαυτό της, αφού το σπάσιμο αυτού του κύκλου της παραμόρφωσης προϋποθέτει την κατάργηση των εμπνευστών της.
Διαβάζουμε στην Ιστορία ότι υπήρξαν στο παρελθόν εποχές σύγχυσης. «Βαβέλ!» έλεγαν οι τίτλοι των σχετικών κεφαλαίων. Αμφιβολία, αμφιθυμία, αδυναμία κυριολεξίας, αδυναμία κατανόησης, παράλυση, αδυναμία διαύγειας προσανατολισμού και πορείας.
Η κατοικία της σύγχυσης είναι οι λέξεις. Ανυπέρβλητα το έχει σημειώσει ο Θουκυδίδης στο τρίτο βιβλίο του. Καθώς χάνεται το μέτρο των λέξεων, η σύγχυση ανεμπόδιστα στήνει το βασίλειό της.
Στην Ελλάδα του 2017 ζούμε στο βασίλειο της σύγχυσης. Οι κυβερνητικοί έχουν ανυψώσει σε μεγάλη τέχνη την παγίδα του παραποιητικού λόγου. Και μέσα από την αληθινή ή εξουσιαστική μεταστροφή τους έχουν εγκαταστήσει τη σύγχυση. Και έχουν και οι ίδιοι εγκατασταθεί κάτω από την προστατευτική στέγη της. Το ορμητήριο της ψευδοεπαναστατικής μέθης στο οποίο καμιά φορά καταφεύγουν επιτείνει τη σύγχυση και αυτών και των άλλων. Και όπως «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι», έτσι και η σύγχυση έχει πια διαποτίσει το κοινωνικό σώμα. Και αυτό δυσκολεύεται να ακούσει, να καταλάβει, να μιλήσει και να απαντήσει. Η σύγχυση διεκδικεί την κατάκτηση του νου.
Δίπλα η αντιπολίτευση αδυνατεί να διαλύσει αυτό το σύννεφο της σύγχυσης. Και να δώσει μια επεξεργασμένη και επεξηγηματική ερμηνεία για τα πράγματα, να τα φωτίσει, εκεί που οι εμπνευστές της σύγχυσης μάχονται να τα κρατούν στο σκοτάδι. Ετσι γίνεται και αυτή συντελεστής της.
Πολλαπλασιασμένη πια σε ποικίλες μορφές η σύγχυση έχει κερδίσει την πρώτη θέση στη Βουλή, στον δημόσιο λόγο, στην καθημερινή αντιπαράθεση. Ο κόσμος της σύγχυσης είναι ο κόσμος του τίποτα. Εκεί που αναγκαστικά οδηγεί η πολιτική σύγκρουση που τρέφεται από τη σύγχυση και αναπνέει τον δηλητηριασμένο αέρα της.
Είναι σήμερα το πιο σημαντικό εμπόδιο στην πορεία εξόδου, καθιστώντας σχεδόν μάταιη κάθε προσπάθεια αξιολόγησης των γεγονότων, ορθολογικής αποσαφήνισης και διατύπωσης μιας νέας οδού κατανόησης και πολιτικής δράσης. Η σύγχυση αποτρέπει τη μεταβολή, συντηρεί τις κατεστημένες σχέσεις εξουσίας και εγκλωβίζει τους ανθρώπους στη στασιμότητα.
Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η σύγχυση ως στρατήγημα εξουσίας έχει πετύχει όλους τους στόχους της. Η κρίση και η εμπειρία της έχουν σχεδόν «ναρκωθεί». Προσωρινά όμως. Το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι εμπνευστές της. Γνωρίζουν οι εμπνευστές της σύγχυσης ότι η πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση θα τους απογυμνώσουν σύντομα και θα φανούν όπως πραγματικά είναι, σαν σε πρωινό φως.
- Κείμενα για την Πολιτική & την Επικοινωνία (2007)
- Ήττα της Πολιτικής – 18 θέσεις απέναντι (2008)
- Αναμνήσεις από το Βίτενμπεργκ – Όψεις του αδιεξόδου και η αναζήτηση της αισιοδοξίας (2009)
- Σταθεροί Τόποι (2012)
- Έξω από το καταφύγιο – Κείμενα για τη συνειδητοποίηση (2013).
- 10+10, (2014)
Όλα τα βιβλία κυκλοφορούν από τις «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις».
