Χριστούγεννα 1979. Ο Μίμης Δομάζος αφήνει την ΑΕΚ με τις… ευλογίες του Λουκά Μπάρλου και επιστρέφει στον Παναθηναϊκό, για να κλείσει την τεράστια καριέρα του, στα χρώματα που την ξεκίνησε!
«Αυτό το δελτίο θα το κορνιζάρω για να το βλέπουν για πάντα τα παιδιά μου», δήλωνε ο Μίμης Δομάζος τα Χριστούγεννα του 1979. Όχι, δεν ήταν το πρώτο της καριέρας του. Αντιθέτως, ήταν το τελευταίο. Εκείνο που επισφράγιζε την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό.
Τα δύο χρόνια που πέρασε στην ΑΕΚ, ήταν όμορφα, αλλά και… πολλά. Η καρδιά του πάντοτε χτυπούσε στους ρυθμούς του Απόστολος Νικολαΐδης και μετά από το πρωτάθλημα του 1979 με την «Ένωση», ήταν καιρός για να επιστρέψει στην ομάδα που τον υποδέχθηκε ως «αμούστακο» παιδί στα 17 του χρόνια από την Άμυνα Αμπελοκήπων και τον έκανε «στρατηγό», μετά από εννέα πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Ελλάδας.
«Εκπλήρωσα την υπόσχεσή μου, προς έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή» ανέφερε ο Λουκάς Μπάρλος, μετά τη μετακίνηση του Δομάζου στον Παναθηναϊκό, φανερώνοντας μία εποχή άλλων αρχών για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μετά από μία καριέρα 21 ετών και 538 συμμετοχών στο ελληνικό πρωτάθλημα, που τον κατατάσσουν ως τον πρώτο στη σχετική κατηγορία μέχρι και σήμερα, αλλά και πορείες ως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1971 και ως αυτόν του Διηπειρωτικού Κυπέλλου της ίδιας σεζόν, αποφάσισε να δώσει τέλος στη σπουδαία καριέρα του.
Σε συλλογικό επίπεδο, γνώρισε την απόλυτη καταξίωση ως ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, όλων των εποχών. Σε εθνικό επίπεδο, αποτέλεσε κομμάτι μίας σπουδαίας και συνάμα άτυχης φουρνιάς, που δεν βίωσε όσα θα μπορούσε βάσει δυνατοτήτων, με εκείνο το πικρό 1-1 με τη Ρουμανία, που στέρησε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, να «πονά» περισσότερο από όλα.
Όσον αφορά την τελευταία του παρουσία στα «γαλανόλευκα», λίγους μήνες μετά την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους, ο Αλκέτας Παναγούλιας τον κάλεσε στην Εθνική Ελλάδας, για να καταγράψει την 50η του συμμετοχή με το εθνόσημο στο στήθος και να πει «αντίο» με τον δικό του τρόπο. Αντίπαλος σε εκείνο το φιλικό παιχνίδι, η Αυστραλία.
Σε ηλικία 38 ετών, ο Δομάζος παίζει εξαιρετικά, κυνηγά την μπάλα διαρκώς και όπως αναφέρει ο Ανδρέας Μπόμης στο βιβλίο του «Γκολ 2000: Ένας αιώνας ποδόσφαιρο», όταν αντικαθίσταται το γήπεδο φωνάζει ρυθμικά «Μίμη μη φεύγεις!»
Εν τέλει, θα «επιστρέψει» στις 31 Αυγούστου του 1984 για να τιμηθεί από τον Παναθηναϊκό, που είχε κατακτήσει το νταμπλ λίγους μήνες πριν, υπό τις οδηγίες του Γιάτσεκ Γκμοχ. Όχι στη Λεωφόρο, όμως, αλλά στο ΟΑΚΑ, μιας και μόνο αυτό θα μπορούσε να χωρέσει την… ανάγκη του κόσμου να αντικρίσει την τετράδα Δομάζου, Ζάετς, Ρότσα και Σαραβάκου, που μεταφράστηκε σε 50.000 εισιτήρια!
Εκείνη η τελευταία «παράσταση» στο φιλικό με την Μπόκα Τζούνιορς, αποτέλεσε και την τελευταία σκηνή, σε ένα έργο γραμμένο με «χρυσά» γράμματα, όχι μόνο για τον ίδιο τον Μίμη Δομάζο, αλλά και για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
