Για τα βιβλία της ιστορίας της Euroleague που πρέπει να περάσει η πορεία του Παναθηναϊκού AKTOR απ’ τη 17η στην 2η θέση, καθώς καμία άλλη ομάδα με τις συνθήκες των «πράσινων» δεν έχει πετύχει κάτι έστω κοντά σε αυτό.
Ναι, έχει κάνει μεγάλη άνοδο η Αναντόλου Εφές με τον Αταμάν στον πάγκο της. Όχι επιπέδου Παναθηναϊκού, αλλά το έκανε. Ακόμη κι αυτή όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με τους «πράσινους». Η αλήθεια είναι πως καμία δεν μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με το «τριφύλλι».
Επειδή μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, με το legacy, με το βαρύ όνομα, την τεράστια ιστορία, ίσως να μας φαίνεται κάτι απλό. Δεν είναι όμως. Ακόμη και η Ρεάλ Μαδρίτης που θεωρείται κορυφαίο μέγεθος ευρωπαϊκά, τέτοια… έκρηξη δεν έχει καταφέρει να την κάνει. Και μάλιστα όχι με δύο καλά ματς σε ένα Final Four. Αλλά με συνθήκες πρωταθλήματος. 34 αγώνες, εντός εκτός. Όλοι με όλους.
Από 17ος, βρέθηκε 2ος. Ακόμη κι ως 15 θέσεις ανόδου να το δεις ξερά, ίσως να μην είναι τόσο εντυπωσιακό. Το σύνολο των συνθηκών που είχε ο Παναθηναϊκός, καθιστούν την συγκεκριμένη άνοδο όχι επιτυχία αλλά θαύμα! Ακόμη και για ένα μέγεθος με το βάρος της φανέλας των «πράσινων». Στοιχείο που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, καθώς το «τριφύλλι» στην πορεία του, στα εύκολα και στα δύσκολα, είχε τεράστια πίεση. Ειδικά συγκριτικά με την Εφές ή αντίστοιχες ομάδες σε επίπεδο απαιτήσεων.
Ο 2ος Παναθηναϊκός, είναι ομάδα με νέο προπονητή και 12 μεταγραφές. Βρήκε τον εκ των κορυφαίων παικτών της (Ναν) ενώ είχαν παιχτεί τα πρώτα 6 ματς. Άρα πέρα απ’ την ήδη δύσκολη διαδικασία του «δεσίματος», απαιτήθηκαν και οι αλλαγές ενώ παιζόταν η σεζόν και η ανάγκη για αποτελέσματα ήταν τεράστια.
Ποτέ δεν… κρατήθηκε χαμηλά η μπάλα. Τόσο απ’ τη διοίκηση/ιδιοκτησία, όσο -κυρίως- απ’ τον προπονητή. Ποτέ κανείς δεν ανέφερε ως στόχο πρώτα τη δημιουργία ομάδας και βλέπουμε. Final Four ήταν οι δύο λέξεις που ακούγονταν περισσότερο κι από συνεντεύξεις της Ρεάλ Μαδρίτης ή της Μονακό, ή του Ολυμπιακού. Δηλαδή σύνολα «δεμένα», χωρίς αλλαγές στο ρόστερ, που ήταν εκεί και την περασμένη σεζόν.
Οι τραυματισμοί δεν επέτρεψαν σε κανέναν αγώνα να είναι ο Παναθηναϊκός σε σημείο έστω κοντά στο 100% ετοιμότητας. Ακόμη και στο ματς με την Άλμπα όπου δεν υπήρχαν τραυματισμοί, έγινε γνωστό πως ο Γκραντ έπαιξε όσο έπαιξε με ενοχλήσεις. Άρα σωματικά δεν ήταν σε καλό επίπεδο, ακόμη κι αν δεν συνέτρεχε ιατρικός λόγος. Στοιχείο που είχε γίνει παλιότερα και με τον Λεσόρ (μετά το χτύπημα στο Μιλάνο) και με τον Σλούκα (μετά τη θλάση που τον ταλαιπώρησε).
Δεν ήταν και λίγες οι αναμετρήσεις με σοβαρές απουσίες, τις οποίες τώρα μπορεί να ξεχνάμε. Ο Παναθηναϊκός έχασε από τη Φενέρ εκτός έδρας, όντας ανέτοιμος και χωρίς Μήτογλου (εννοείται δεν είχε αποκτηθεί ο Ναν). Είχε χάσει στη Βαρκελώνη από την Μπαρτσελόνα, χωρίς Σλούκα και δεν υπήρχε Ναν. Ηττήθηκε από την Μακάμπι στο Βελιγράδι, μην έχοντας Σλούκα, Βιλντόζα και ο Ναν τραυματίας εκτός αγώνα σε όλο το δεύτερο ημίχρονο.
Με λίγα λόγια χρειάστηκε ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια και «φόρτωμα» σε παίκτες που δεν είχαν προλάβει καν να δεθούν ως σύνολο. Παράλληλα όμως, έπρεπε να παίζουν υπό την πίεση των αποτελεσμάτων. Γιατί μη συμμετοχή στα πλέι οφ, θα ήταν τεράστια αποτυχία, παρά τα ελαφρυντικά που είναι πολλά.
Με απλά λόγια, για μια περίοδο αρκετών αγώνων στην αρχή, ο Παναθηναϊκός έπαιζε κυρίως με τη φανέλα του και τη δύναμη της έδρας του. Κι όταν άρχισε να βρίσκει τα πατήματά του, αυτόματα έχει τεράστιο το πρέπει σε πολλές αναμετρήσεις. Αν υπολογίσει κανείς τα ματς που είχαν χαρακτηριστεί ως «τελικοί», θα βγάλει τα μισά παιχνίδια τουλάχιστον. Με αποκορύφωμα την ανάγκη για 5/5 στο τέλος. Επίτευγμα που δεν ήταν απλή υπόθεση καθόλου.
Σαφώς και επιτυχία για τον Παναθηναϊκό, θα είναι να περάσει για το Final Four. Όμως παρά το μέγεθος της ομάδας και τις απαιτήσεις του εμβλήματος, ήδη έχει συντελεστεί θαύμα. Το οποίο πιστώνεται σε όλους τους εμπλεκόμενους.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Παναθηναϊκός μέχρι τώρα είναι η ομάδα της διοργάνωσης και μάλιστα με μεγάλη διαφορά απ’ τους υπόλοιπους. Ο Εργκίν Αταμάν είναι ο πιο επιδραστικός προπονητής από όλους. Οι παίκτες του «τριφυλλιού» έχουν την σπουδαιότερη προσωπικότητα, καθώς όσο ποιοτικοί αθλητές κι αν είναι, διόλου εύκολο να σηκώσεις έναν… γίγαντα.
Αυτά θα ισχύουν, όποια κι αν είναι η κατάληξη από εδώ και πέρα. Γιατί αυτό το θαύμα, έφερε τον κόσμο πίσω, έφερε το όνομα ξανά στα επίπεδά του πανευρωπαϊκά, έκανε το τίποτα να είναι ένα σύνολο που χρειάζεται… πινελιές βελτίωσης για την επόμενη σεζόν. Εκεί που ήταν τα πάντα ίσιωμα και δυσκολευόσουν να εντοπίσεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.
Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει ο καθένας λοιπόν, ξέρει πως η αλήθεια είναι αυτή: Το θαύμα του Παναθηναϊκού είναι από τα μεγαλύτερα στην ιστορία της Euroleague.
