“Είναι η Ευρώπη έτοιμη;” αναρωτιέται ο Economist, παρουσιάζοντας στο εξώφυλλο τον Βλαντίμιρ Πούτιν μπροστά, με κιάλια στα μάτια, και τον Ντόναλντ Τραμπ από πίσω, με την πλάτη προς την κάμερα.
Στο άρθρο του ο Economist αναρωτιέται αν η Ευρώπη είναι έτοιμη να αμυνθεί και τονίζει πως η ρωσική επιθετικότητα και η αμερικανική διστακτικότητα δημιουργούν ένα σκηνικό έντονης ανησυχίας για το μέλλον της Ευρώπης.
- Το άρθρο ξεκινά ως εξής: «Η Ρωσία γίνεται πιο επικίνδυνη, η Αμερική είναι λιγότερο αξιόπιστη και η Ευρώπη παραμένει απροετοίμαστη». Στη συνέχεια, το άρθρο κάνει λόγο για ένα απλό πρόβλημα, του οποίου όμως η λύση φτάνει σε κλίμακα που δύσκολα μπορεί να κατανοηθεί.
«Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει επειγόντως να εγκαταλείψουν τον μετασοβιετικό εφησυχασμό τους» τονίζει το άρθρο του Economist, και εξηγεί ότι «αυτό σημαίνει αύξηση των αμυντικών δαπανών σε επίπεδο που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες».
- Επίσης, αναφέρεται στον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι, λέγοντας ότι η «δολοφονία» του θα έπρεπε να έχει «καταρρίψει τις όποιες εναπομείνασες ψευδαισθήσεις σχετικά με την αδίστακτη και βίαιη συμπεριφορά του Βλαντίμιρ Πούτιν», ειδικά τώρα, που η Ρωσία «κερδίζει στην Ουκρανία».
Επικαλούμενος δήλωση του υπουργού Άμυνας της Δανίας, ο Economist γράφει ότι «μέσα σε τρία έως πέντε χρόνια, ο Πούτιν θα μπορούσε να είναι έτοιμος να τα βάλει με το ΝΑΤΟ, ίσως εξαπολύοντας υβριδικές επιχειρήσεις εναντίον ενός από τα κράτη της Βαλτικής. Στόχος του θα ήταν να καταστρέψει την υπόσχεση του ΝΑΤΟ ότι αν μια χώρα δεχτεί επίθεση, οι άλλες θα είναι έτοιμες να έρθουν να τη βοηθήσουν».
Ακόμα και όταν η ρωσική απειλή αυξάνεται, τονίζει το άρθρο, η δυτική αποτροπή αποδυναμώνεται. «Αυτό οφείλεται εν μέρει στην αμφιταλαντευόμενη αμερικανική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Αλλά οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος, έχει εκφράσει αμφιβολίες για το αν θα σταθεί στο πλευρό της Ευρώπης στο ενδεχόμενο μιας ρωσικής επίθεσης. […] Ακόμη και αν επανεκλεγεί ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, μπορεί να είναι ο τελευταίος ενστικτωδώς ατλαντιστής πρόεδρος της Αμερικής».
- «Οι επιπτώσεις είναι ζοφερές. Η Ευρώπη εξαρτάται απόλυτα από την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ» υπογραμμίζει ο Economist, και καταλήγει ότι η Ευρώπη «πρέπει να αρχίσει να το διορθώνει αυτό σήμερα. Η προτεραιότητα είναι η ενίσχυση της δικής της ικανότητας να πολεμήσει», αν και αυτό «δεν θα είναι φθηνό».
«Αυτές οι δύσκολες επιλογές επεκτείνονται και στα πυρηνικά όπλα. Ο κ. Πούτιν έχει απειλήσει με κλιμάκωση για να αποτρέψει τη Δύση από το να δώσει στην Ουκρανία προηγμένα συμβατικά όπλα. Χωρίς την πυρηνική αποτροπή της Αμερικής, η ανατολική Ευρώπη θα ήταν ευάλωτη στην ίδια τακτική. Θα μπορούσαν, αντ’ αυτού, η πυρηνικά εξοπλισμένη Βρετανία και η Γαλλία να προσφέρουν εγγυήσεις; Θα το έκαναν; Αν το έκαναν, θα τις πίστευε ο κ. Πούτιν;».
«Ορισμένοι, ιδίως στη Γαλλία, υποστηρίζουν ότι η ήπειρος θα πρέπει να επιδιώξει στρατηγική αυτονομία από την Αμερική το συντομότερο δυνατό, ιδανικά μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν πολύ καλύτερο να επικεντρωθούμε στο ΝΑΤΟ. Η συμμαχία έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες και περιθώρια επέκτασης από τη νεοσύστατη επιχείρηση ασφαλείας της ΕΕ. Η ενίσχυση του ευρωπαϊκού ρόλου στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έχει νόημα επειδή οι απαραίτητες στρατιωτικές δομές υπάρχουν ήδη».
«Η αύξηση του βάρους της Ευρώπης στο ΝΑΤΟ έχει το πλεονέκτημα ότι αφενός δείχνει ότι είναι πρόθυμη να κάνει περισσότερα, με την ελπίδα ότι η Αμερική θα παραμείνει, και αφετέρου προετοιμάζεται για την περίπτωση που η Αμερική αποσυρθεί», κατά τον Economist.
- Το άρθρο καταλήγει: Η Ρωσία είναι πολύ φτωχότερη και λιγότερο πυκνοκατοικημένη από την Ευρώπη. Οι λεηλασίες του Πούτιν την καθιστούν μια φθίνουσα δύναμη. Αλλά η αρκούδα μπορεί ακόμα να εξαπλώσει την καταστροφή και τη δυστυχία. Το καλύτερο μέρος για να σταματήσει ο Πούτιν είναι η Ουκρανία. Ωστόσο, ακόμη και αν αυτό πετύχει, η Ευρώπη θα πρέπει να σκεφτεί πολύ διαφορετικά για την άμυνα. Πρέπει να ξεκινήσει τώρα».
