Με αφορμή την περίπτωση του 19χρονου που κατήγγειλε βασανιστήρια την κουζίνα γνωστού εστιατορίου στην οποία έκανε την μαθητεία του, θυμήθηκα δύο περιστατικά τα οποία δείχνουν το εργασιακό καθεστώς το οποίο χωρίς καμία αντίδραση αποδεχτήκαμε, οδηγήσαμε τα παιδιά μας να εργάζονται και κάνουμε πως δεν βλέπουμε.
Περίπτωση πρώτη: Πριν λίγο καιρό (καταμεσής της κρίσης) 27χρονος νεαρός έψαχνε δουλειά ως μάγειρας. Από αγγελία κατέληξε σε γνωστό κατάστημα εστίασης. Στις συζητήσεις που έκανε του έγινε η εξής πρόταση: «Θα παίρνεις μισθό 450 ευρώ, θα δουλεύεις τριάντα ημέρες τον μήνα, χωρίς ρεπό και συγκεκριμένο ωράριο, ένσημα θα κολλάς για 8 ημέρες τον μήνα (ίσα ίσα για να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) και αν θέλεις να τρως στο κατάστημα θα πληρώνεις το φαγητό σου με έκπτωση» !!!!
Περίπτωση δεύτερη: Νεαρή υπέγραψε σύμβαση σε γνωστή αλυσίδα με γυναικεία ρούχα στην οποία προβλεπόταν: «Η σύμβαση είναι εμπιστευτική (άρα δεν μπορεί να την κοινοποιήσει). Η εταιρία μπορεί οποτεδήποτε και χωρίς προειδοποίηση να την μεταφέρει σε άλλο υποκατάστημά χωρίς επιπλέον παροχές, εκτός έδρας κλπ (έχει υποκαταστήματα σε σχεδόν όλη την Ελλάδα). Αν θέλει να αποχωρήσει πρέπει να ενημερώσει την εταιρία τρεις μήνες πριν, αλλιώς θα πρέπει να πληρώσει (στην εταιρία!!!) μισθούς τριών μηνών.
Και σαν να μην έφθανε αυτό όταν πήγε για δουλειά η υπεύθυνη την ενημέρωσε πως: Το 8ωρο ξεκινά δέκα λεπτά πριν και τελειώνει όταν κλείσει το ταμείο. Όταν εργάζεται σπαστό ωράριο ισχύουν τα ίδια για το 10λεπτο (και τις δύο φορές που θα πηγαίνει) και δεν δικαιούται διάλειμμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας θα στέκεται όρθια είτε σε στάση προσοχής, είτε σε στάση προσευχής, είτε σε στάση ημιανάπαυσης και δεν θα ακουμπά πουθενά.
Συγχαρητήρια σε όλους μας…
