Κάθε μέρα που περνάει δείχνει να φέρνει την 38χρονη βουλευτή πιο κοντά στη θέση της προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Και την ίδια μπροστά στο ερώτημα αν όντως θα φέρει κάτι «νέο» ή θα ξαναδούμε το ίδιο έργο, σε μια πιο «λαϊφσταϊλίστικη» εκδοχή .
Σπανίως στην καθομιλουμένη χρησιμοποιούμε τον θηλυκό τύπο ενός άρθρου και τις αντίστοιχες καταλήξεις όταν αναφερόμαστε γενικώς σε έναν ρόλο, κάποιο αξίωμα κ.λπ. Τον άγραφο αυτό κανόνα ακολουθούμε συνήθως και στον γραπτό λόγο – θα πούμε, για παράδειγμα, «οι αθλητές του στίβου» και θα περιλαμβάνουμε σε αυτό και τις αθλήτριες, λέμε «οι έλληνες βουλευτές» και εννοούμε και τις Ελληνίδες. Κακώς, κάκιστα, αλλά συμβαίνει σχεδόν πάντα. Οχι όμως και όταν μιλάμε (ή γράφουμε) για τον/τη διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα. Εδώ χρησιμοποιούμε πλέον και τον θηλυκό τύπο του άρθρου. Και το κάνουμε για χάρη της Εφης Αχτσιόγλου, η οποία φέρεται ως βέβαιη υποψήφια και επικρατέστερη για την προεδρία. Το όνομα της 38χρονης Μακεδόνισσας, δηλωμένης φίλης του ΠΑΟΚ, ακούγεται πολύ περισσότερο στις συζητήσεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ από το βράδυ της 21ης Μαΐου 2023. Και όχι τόσο διότι εκλέχθηκε πρώτη από το κόμμα της στον Β2 Δυτικό Τομέα Αθηνών, την πρώτη φορά που εκτέθηκε σε σταυροδοσία (από το 2019 ήταν βουλευτής Επικρατείας). Αλλά επειδή στο πρόσωπό της πολλοί έβλεπαν και βλέπουν τον/την «ιδανικότερη» διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα, τουλάχιστον ανάμεσα στις επιλογές που φαίνεται αυτή τη στιγμή να υπάρχουν. Ανάμεσα σε αυτούς, όλο και περισσότεροι βάζουν και τον ίδιο τον τέως… «Και ποιον να βγάλουμε, τον Πολάκη;», ήταν η αποστροφή ενός από τους λεγόμενους «προεδρικούς» πριν από λίγες ημέρες, σε «πηγαδάκι» με δημοσιογράφους. Δεν εξέφραζε μόνο τον εαυτό του. Το δίλημμα «Πολάκης ή Αχτσιόγλου» μοιάζει όντως εύκολο να απαντηθεί, ακόμη και αν συγκρίνει κανείς φυσιογνωμικά τα δύο στελέχη. Ομως αυτό αδικεί την Εφη (Ευτυχία) Αχτσιόγλου, η οποία είναι πολλά παραπάνω από ένα όμορφο, ομολογουμένως, πρόσωπο και μια κομψή γυναίκα – μητέρα ενός αγοριού δύο ετών.
Πτυχία στη Νομική και στην πολιτική
Με καλές μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική (κάτοχος διδακτορικού στο Εργατικό Δίκαιο, στο ΑΠΘ), σύντομη αλλά όχι ασήμαντη απασχόληση στις Βρυξέλλες και την Ελλάδα, η δικηγόρος Θεσσαλονίκης έγινε στα 31 της η νεαρότερη υπουργός Εργασίας (διαβάστε και το επίκαιρο τότε και διαχρονικό .
Τον Νοέμβριο του 2016 διαδέχθηκε έναν από τους πολιτικούς της μέντορες, τον Γιώργο Κατρούγκαλο, ο οποίος την είχε φέρει μαζί του από την Ευρωβουλή, ως διευθύντρια στο υπουργικό γραφείο του. H Αχτσιόγλου δεν αποτέλεσε την εξαίρεση, «έφαγε ξύλο» για σχεδόν τρία χρόνια από την τρόικα («θεσμοί» στην επικοινωνιακή διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ), πληρώνοντας τις επιλογές της κυβέρνησής της να οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του «γκρεμού», στους πρώτους μήνες μετά την εκλογική νίκη του 2015. Αναγνωρίστηκε, ωστόσο, και από πολιτικούς αντιπάλους της ότι ήταν συγκροτημένη και διαβασμένη, κάτι όχι αυτονόητο για υπουργούς της «πρώτης φοράς Αριστερά», αλλά αναμενόμενο από κάποια που κατάφερε να παίρνει το ένα πτυχίο πίσω από το άλλο πριν από τα 30 χρόνια της (κάτι όχι και τόσο σύνηθες στα ελληνικά πανεπιστήμια). Από τον «άχαρο» πολιτικά, αλλά πολύ απαιτητικό εκείνον ρόλο της, η Εφη Αχτσιόγλου έφτιαξε το προφίλ της εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Η δημοσιότητα που της εξασφάλιζαν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, οι συμφωνίες κ.λπ., την έκαναν όχι απλώς αναγνωρίσιμη, αλλά και δημοφιλή. Το παρουσιαστικό της, η ηλικία της, η άνεση στον λόγο και η προσπάθειά της να βαφτίζει το κρέας ψάρι, παρουσιάζοντας σαν θετικά τα μέτρα που ως αντιπολίτευση η ίδια έκρινε ως «επώδυνα» και «αντιεργατικά», συνέβαλαν στο να χαρακτηριστεί «the next big thing», όταν, κάποια στιγμή στο μέλλον, ο Τσίπρας θα «βαριόταν» να ηγείται του κόμματος. Αυτό το μέλλον ήρθε, ελέω λαού, πολύ πιο σύντομα από όσο όλοι, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τέως πρόεδρός του, περίμεναν… Η σχέση με τον Τζανακόπουλο Από το 2018 η Εφη Αχτσιόγλου είναι ζευγάρι με τον έως την περασμένη εβδομάδα Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούμενο «σωματοφύλακα» του Τσίπρα, Δημήτρη Τζανακόπουλο. Γνωρίζονταν από τη Νεολαία του κόμματος, ενώ αμφότεροι είναι νομικοί. Η σχέση τους, από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή, έδωσε αφορμές για «παραπολιτικά» σχόλια και κουτσομπολιά. Τα πιο «ουδέτερα» για την ίδια εξέφραζαν την απορία πώς μια γυναίκα που έδειχνε «τόσο» comme il faut, «έμπλεξε» συναισθηματικά με έναν τόσο εκρηκτικό χαρακτήρα.
Η ίδια έχει μιλήσει ανοικτά για τα σχόλια που την ήθελαν να ανέρχεται πολιτικά χάρη στις «πλάτες» του Κατρούγκαλου αρχικά και μετέπειτα του Τζανακόπουλου. «Αυτά είναι σεξισμός», έχει πει και έχει δίκιο. Η ανωμαλία ως «κανονικότητα» Πέρα και πάνω από την προσωπική της ζωή και την «λαϊφσταϊλική» επιτυχία της, εκείνο που πρέπει να απασχολεί την πολιτική και τους πολίτες είναι αν η Αχτσιόγλου θα είναι μια «καλή» και «κανονική» αρχηγός, σε περίπτωση που θέσει υποψηφιότητα (καταληκτική ημερομηνία η 16η Ιουλίου) και τα προγνωστικά επιβεβαιωθούν.
Την απάντηση θα δώσει μόνο η ίδια, απαντώντας πρώτα στο ερώτημα τι θεωρεί «καλό» και «κανονικό». Θα μπορούσε να γίνει η Εφη Αχτσιόγλου μια πρόεδρος που θα διευρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ προς χώρους και κοινά που τα τελευταία χρόνια τού έχουν γυρίσει την πλάτη; (Αναφερόμαστε κυρίως στην Κεντροαριστερά, αλλά και στους νέους). Ή μήπως θα «τιμήσει» το (άκρο) αριστερό παρελθόν της, σύμφωνα με το οποίο «καλό» και «κανονικό» για την ίδια και τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί είναι το ανώμαλο; Ηταν μόλις το 2021 όταν σε διαδικτυακή εκδήλωση του κόμματος, είχε πει απερίφραστα: «Η πανδημία είναι μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά. Οι ρωγμές που υπήρξαν εξαιτίας της πανδημίας να οδηγήσουν σε μια ουσιαστικότερη πολιτική αλλαγή, γιατί θεωρώ ότι είναι μια ευκαιρία αυτή…
Η κανονικότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά… η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση επενδύει πάρα πολύ στην ατομική ευθύνη»! Αυτή τη δήλωση, που οι αντίπαλοί της στην πολιτική φρόντισαν να αναδείξουν και πάλι κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, τη βρίσκει πάλι μπροστά της η Εφη Αχτσιόγλου. Και θα συνεχίσει να τη βρίσκει, όσο δεν την απορρίπτει με ειλικρίνεια. Γιατί, και απαντώντας στο ερώτημα του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, το να «βγάλεις από τη μέση» τον Πολάκη στις εσωκομματικές εκλογές δεν αρκεί. Πρέπει να «βγάλεις» τον Πολάκη και από μέσα σου.
