Αντί για λευκά ρεπορτάζ και άρθρα, τα M.M.E. το γύρισαν στο «γιατί δεν είδαμε τελικά άσπρη μέρα»
Δήμοι και Περιφέρειες στην Αττική ήταν επί ποδός «πολέμου». Στα βόρεια του λεκανοπεδίου οι παραγγελίες για προμήθεια αλατιού είχαν φύγει μέρες πριν, ενώ οι πιο κινδυνολόγοι είχαν θέσει σε εφαρμογή τις συμβάσεις παροχής υπηρεσιών για μέσα αποχιονισμού. Που σημαίνει ότι σε κάποιες περιοχές τα μηχανήματα είχαν λάβει έως και θέσεις «μάχης» οδηγώντας στην αντίστοιχη σπατάλη πόρων. Τα Μ.Μ.Ε. ετοιμάζονταν να… ξεπουλήσουν, με ζωντανές συνδέσεις και διπλοβάρδιες στα site, καθώς δεν υπάρχει κανένα καλύτερο clickbait από έναν προβληματικό χιονιά και οι μαθητές κανόνιζαν ποια από τις ημέρες που θα ήταν κλειστά τα σχολεία θα το έριχναν στον χιονοπόλεμο.
Και τελικά… άνθρακας ο θησαυρός. Ο χιονιάς περιορίστηκε σε περιοχές όπως τα Βίλια και η Ιπποκράτειος Πολιτεία, ενώ υποτίθεται ότι θα έπεφτε αρκετό χιόνι από τα 300μ. και πάνω στο λεκανοπέδιο, ενδεχομένως και σε λίγο χαμηλότερα υψόμετρα. Η αστοχία στις προβλέψεις σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και στα social media, όπου η δηκτικότητα ήταν βέβαια εξόφθαλμη. Αντί για λευκά ρεπορτάζ και άρθρα, τα μίντια το γύρισαν στο «γιατί δεν είδαμε τελικά άσπρη μέρα». Και βέβαια δεν είναι κάτι πρωτοφανές με επίκεντρο την Αθήνα. Το ίδιο είχε συμβεί στην κακοκαιρία Φίλιππος τον Μάρτιο του 2022, ενώ στην αξέχαστη «Ελπίδα», δύο μήνες νωρίτερα, είχε συμβεί το αντίθετο. Η κακοκαιρία ήταν τελικά πολύ πιο ισχυρή από τις αρχικές προβλέψεις και προκάλεσε σωρεία προβλημάτων, όπως και η φονική «Μήδεια».
Ο Κλέαρχος Μαρουσάκης απέδωσε την «αστοχία» στο μηχανισμό του Αιγαίου, το Aegean lake effect, γράφοντας τα εξής: «Η αστοχία για την Αττική είναι πως τα χιόνια τελικά δεν ξεκίνησαν τόσο από τα υπερβόρεια, αλλά πιο πάνω. Ο μηχανισμός του Αιγαίου που μεταφέρει θερμότητα και υγρασία και θα ανέβαζε τα επίπεδα χιονόπτωσης ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περιμέναμε, ανεβάζοντας τα χιόνια από τα 500 με 600 μέτρα».
Από την πλευρά του, ο Γιώργος Τσατραφύλλιας ανέφερε ότι το ζητούμενο είναι να γίνονται αστοχίες «για κάτι που δεν ήρθε και όχι για κάτι που ήρθε και μιας έπιασε απροετοίμαστους», αναδεικνύοντας παράλληλα τις «μεγάλες ελλείψεις που υπάρχουν σε επίγειους σταθμούς και μετεωρολογικά ραντάρ».
Προφανώς, όλα αυτά είναι σωστά, υπάρχει όμως και ένας σταθερός λόγος για τον οποίο η πρόγνωση του χιονιού της Αθήνας είναι εξ ορισμού αρκετά δύσκολη υπόθεση. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα ψυχρά κύματα που κατευθύνονται προς την Αττική πρέπει να υπερπηδήσουν δύο σημαντικά εμπόδια: την οροσειρά της Δίρφυος στην Εύβοια και ακολούθως τα ημιορεινά τμήματα της ΒΑ Αττικής και κυρίως τους ορεινούς όγκους της Πάρνηθας και της Πεντέλης.
Τα στρώματα των νεφών έχουν απώλειες από αυτά τα εμπόδια, αλλά το εύρος αυτών των απωλειών δεν είναι εύκολα προβλέψιμο. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί οι ορεινοί όγκοι αφαιρούν ένα σημαντικό τμήμα της υγρασίας και γι’ αυτό το χιόνι δυσκολεύεται να φτάσει μέσα στην Αθήνα ή όταν φτάνει είναι ασθενέστερο με διαλείποντα χαρακτήρα. Υπάρχουν και οι αντίθετες περιπτώσεις κατά τις οποίες τα εμπόδια των ορεινών όγκων δημιουργούν φαινόμενα εγκλωβισμού μέσα στο Λεκανοπέδιο. Αυτό συνέβη στη «Μήδεια», αλλά και στον χιονιά του Ιανουαρίου 2002.
