Ερώτηση: Παραμένει ο Κώστας Καραμανλής «φυσικός επικεφαλής» της Συντηρητικής Παράταξης,
δεκαπέντε χρόνια μετά την ήττα του στις εκλογές και έναν χρόνο μετά την… εθελούσια αποχώρησή του από τη Βουλή;
Απάντηση: Με την έννοια του ενδεχομένου να επιστρέψει στην ηγεσία της ΝΔ, ασφαλώς όχι. Άλλωστε αν επέστρεφε θα έπρεπε να διώξει τους μισούς: τα «άκρα», τη σημιτική συνιστώσα και μια ομάδα εντεταλμένων του Νεομητσοτακισμού, με ειδικές επιβαρύνσεις.
Παραμένει όμως στο δημόσιο χώρο ως κεντρικός εκφραστής της ιδεολογιας, της πολιτικής και της πρακτικής που ονομάσθηκε «Καραμανλισμός» και διαπότισε αυτή την παράταξη, προτού την εξανδραποδίσει η οικογένεια Μητσοτάκη.
Κυρίως παραμένει φορέας αντιλήψεων και αρχών που χαρακτηρίζουν ηγέτες με συναίσθηση του ρόλου τους – ακόμη και όταν δεν φέρουν δημόσιο αξίωμα: η ομιλία του στη Λαμία για το δημογραφικό, ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχει ακουστεί στο δημόσιο βίο τον τελευταίο χρόνο.
Και άλλοι πετάνε ατάκες για το δημογραφικό. Ο Καραμανλής έβαλε το θέμα σε πολλά πλαίσια ταυτόχρονα: πολιτικό, κοινωνικό, κυβερνητικό, ευρωπαϊκό και κυρίως εθνικό.
Τα τελευταία χρόνια οι πολίτες παρακολουθούν έναν αλαζόνα Πρωθυπουργό – που επικράτησε όχι με το πολιτικό του βάρος, αλλά με μιντιακά δάνεια και ακριβά επικοινωνιακά δεκανίκια, να καθιστά σχεδόν κακόφημο το αξίωμα που τίμησαν σπουδαίοι πολιτικοί.
Ψεύδεται ακατάσχετα στη Βουλή, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, εκποιεί τη δημοσία περιουσία, καθιστά τη φαυλότητα και την αδιαφάνεια ως βασική μέθοδο διακυβέρνησης, καταλύει ιστορικά κεκτημένα, ανοίγει κερκόπορτες στο Αιγαίο και στην Κύπρο, καθιστά τη χώρα υπερατλαντικό υποχείριο και δακτυλοδεικτούμενη στην Ευρώπη..
Ξεχείλωσε την έννοια των δικαιωμάτων για να εξισορροπήσει τον διασυρμό του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις παραβιάσεις του κράτους Δικαίου και διοικεί ένα πολυπληθές και ετερόκλητο σχήμα – που μόνο πολιτικά στοιχεία κυβέρνησης δεν έχει.
Απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο, που συμπεριλαμβάνει πλέον και μέλος της οικογένειάς του – την οποία εκθέτει όσο και το έτερο μέλος της, με τις πλαστές πινακίδες – ο Καραμανλής διαχώρισε τη θέση του εμπράκτως: κατέφυγε σε έναν συμβολικό εθελοντισμό, υπέρ της συνεταιριστικής δράσης σε μια περιοχή του εθνικού χώρου με ιδιαίτερα προβλήματα και κίνδυνους.
Η εμφάνιση του στη Λαμία συνδέεται με αυτή την επιλογή. Δεν ανέβηκε στο συγκεκριμένο βήμα για να «πάρει αποστάσεις από την κυβέρνηση», όπως το ερμήνευσέ η τρέχουσα παραπολιτική. Αλλά για να υπενθυμίσει ότι δεν έχει παραιτηθεί από τις υποχρεώσεις του δημοσίου ανδρός – που τιμήθηκε από το κόμμα του και τους πολίτες – απέναντι στην κοινωνία και το έθνος.
Ακούγεται ίσως παλιομοδίτικο αν το βάλουμε δίπλα στις άχαρες εμφανίσεις του Μητσοτάκη, τους κουτσαβακισμούς του Ανδρουλάκη και τις φαντεζί παραστάσεις μιντιακής ευκολίας του Κασσελάκη. Αλλά δεν είναι δίπλα – είναι πάνω απ’ αυτές.
Ο Καραμανλής συνέδεσε την απειλούμενη πληθυσμιακή ευρωστία, με την παραγωγική αποδιάρθρωση, το δημόσιο ήθος – που καταρρακώνεται από τους πολιτικούς, – πρωτίστως της Δεξιάς – τους εθνικούς κίνδυνους από την Τουρκία.
Δεν μίλησε ούτε σαν πρώην, ούτε σαν επερχόμενος. Πλησιάζοντας στα 70 του και έχοντας κατακτήσει όλα όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός, διαθέτει τη γνώση – και την απογοήτευση – ότι πολιτικό σύστημα με αξιωματούχους θεραπαινίδες των «νταβατζήδων», δεν σώζεται.
Μίλησε σαν ταγός – αλλά και σαν παλαίμαχος που έχει τις περισσότερες από κάθε άλλον πολιτικό, αληθείς σχέσεις με πολίτες σε όλη την επικράτεια.
Οι προσωπικοί «οπαδοί» του – απίστευτα πολλοί και διακτινισμένοι στο πολιτικό φάσμα, – κάθε φορά που μιλάει δημοσίως, παραφράζουν με ανακούφιση τη περίφημη ατάκα Μπόγκαρτ, στην «Καζανμπλάνκα:» «Εμείς θα έχουμε πάντα τον Καραμανλή»!
