Οι νίκες που επιτυγχάνονται απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους, στις μεγάλες ομάδες, είναι πάντοτε οι σπουδαίες.
Αλλά έρχονται κάποια μικρά ματς που οι συνθήκες τους καθιστούν τη νίκη σε αυτά ακόμα μεγαλύτερη. Τέτοια είναι αυτή που πήρε ο Παναθηναϊκός στη Λαμία.
Έχοντας αφήσει πίσω του τα ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός ήξερε ότι είχε μια σειρά 9 αγώνων όπου ο μόνος θεωρητικά μη εύκολος, ήταν αυτός απέναντι στον Άρη στο Χαριλάου. Το 8/9 είναι ένας νορμάλ στόχος, νορμάλ απαίτηση για μια ομάδα που, μαζί με Ολυμπιακό και ΑΕΚ, δείχνουν να έχουν ξεφύγει αρκετά από τους μεσαιομικρούς.
Ο Παναθηναϊκός πήγαινε στη Λαμία, σε μια έδρα που έχει υποφέρει στο παρελθόν αλλά εσχάτως δείχνει να έχει πάρει το κολάι, για να αντιμετωπίσει μια ομάδα που δεν είναι το πούλμαν των περασμένων ετών, ούτε τα τσεκούρια. Θυμίζω πως πέρσι εκεί ο Παναθηναϊκός είδε τον Αϊτόρ να τραυματίζεται (δεν έπαθε εκεί τον χιαστό), παίκτες του να χτυπάνε στο κεφάλι και μια Λαμία να σκοτώνει.
Η Λαμία φέτος έχει αλλάξει τροπάριο, είναι πιο αλέγρα, με Καρλίτος μπροστά έχει αλλάξει το παιχνίδι της και γενικώς ο Βόκολος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά για τον φίλαθλο της ομάδας και για τον αντίπαλο φίλαθλο που βλέπει τη δική του ομάδα να παίζει με τη Λαμία.
Ο Παναθηναϊκός όφειλε να είναι με το μαχαίρι στα δόντια σε όλο το ματς. Αντ’ αυτού, έδωσε θάρρος στη Λαμία και παραλίγο να πάθει ό,τι με τον Ιωνικό πέρσι τον Δεκέμβριο.
Κι ενώ μέχρι το 70 ο Παναθηναϊκός έπαιζε υπνωτισμένα, με το κέντρο του να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, ήρθαν τρεις συνεχόμενες φάσεις για να δώσουν ψυχική ένταση και να βγάλουν περισσότερο πάθος εκατέρωθεν, αλλά κυρίως στους Πράσινους.
Πρώτα το πέναλτι που κέρδισε ο Παναθηναϊκός και δικαίως ακυρώθηκε λόγω οφσάιντ. Μετά, το γκολ της Λαμίας, επίσης καραμπινάτο οφσάιντ.
Εδώ να πω πως δεν κατάλαβα γιατί σε δύο τόσο ξεκάθαρες φάσεις, που δεν χρειάζονται καν γραμμές, το var χρειάστηκε 3 και 3 λεπτά για να καταλήξει. Ίσως να έτρωγαν σουβλάκια τα παιδιά…
Η φάση όμως που άλλαξε το τσιπάκι ήταν άλλη. Ένα πλάγιο του Σιμόν στέλνει τη μπάλα στον Ακούνια που έχει στην πλάτη του τον Τσέριν. Ο Αράο κάνει κίνηση να σηκώσει το πόδι ψηλά κι ενώ έχει κίτρινη. Κουταμάρα του. Μόνο που δεν το σηκώνει. Το μαζεύει γρήγορα. Το πόδι του έχει απόσταση μισό μέτρο από τον Ακούνια.
Ο Τσέριν έχει χρησιμοποιήσει τα χέρια του και κάνει φάουλ για κίτρινη. Ο Μανούχος, ως μέτριος διαιτητής που δεν πετυχαίνει φάση ούτε με αίτηση και όλοι αναρωτιούνται γιατί εξακολουθεί να του δίνει κάποιος σφυρίχτρα αυτού του ανθρώπου, πάει και δίνει κίτρινη στον Αράο σε μια τόσο ξεκάθαρη φάση.
Δυστυχώς, το var δεν έχει δικαιοδοσία να του πει ότι κάνει λάθος. Κι αυτό πρέπει να μπει στο τραπέζι, να παρεμβαίνει δηλαδή το var σε περιπτώσεις δεύτερης κίτρινης. Όχι φυσικά στην ερμηνεία του φάουλ, γιατί μπορεί όντως ο διαιτητής να θεωρεί πως είναι για κίτρινη. Αλλά στις περιπτώσεις που ο διαιτητής δίνει την κάρτα σε παίκτη που δεν έκανε αυτός το φάουλ.
Εκεί λοιπόν, ο Μανούχος έδωσε καύσιμο στους Πράσινους, έριξε μέσα ο Γιοβάνοβιτς Μπερνάρ-Σπόραρ, ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε ξανά και υπενθύμισε σε όλη τη Λαμία ποια είναι η 3 κλάσεις καλύτερη ομάδα και αυτή που θα πρέπει να τη σέβονται.
Ο Μπερνάρ ηρέμησε το παιχνίδι, το μοίρασε σωστά, ο Αϊτόρ βοήθησε με την οριζόντια κίνηση στο κέντρο, ο Ιβάν έφερε έξυπνα τον Μλαντένοβιτς δίπλα στον Τσέριν και σε μια αντεπίθεση από δεξιά, η μπάλα κατέληξε στον Μπερνάρ 5-6 μέτρα έξω από την περιοχή και προς τα αριστερά. Έβγαλε άψογη σέντρα με το σωστό φάλτσο, ο Σπόραρ το κάρφωσε και τέλος. Ο Σλοβένος ξενέρωσε κόσμο που έστειλε το πέναλτι στα περιστέρια, αλλά έκανε το δύσκολο, οπότε όλα καλά.
Ο Ιβάν εν τούτοις θα πρέπει να αναθεωρήσει την προτεραιότητα. Ειδικά τώρα, δεν είχε λόγο να πάρει το πέναλτι ο Σπόραρ για να πάρει ψυχολογία. Μια χαρά την είχε από το ματς με τον Πανσερραϊκό και το γκολ που είχε βάλει λίγα λεπτά πριν.
Το πέναλτι έπρεπε να το πάρει ο Παλάσιος που το κέρδισε ή ο Αϊτόρ που χρειάζεται ψυχολογία. Όπως και να ‘χει, η νίκη αυτή είναι η πιο μεγάλη που κάνει ο Παναθηναϊκός σε αυτή την τριετία (αφήνω στην άκρη τα ματς της Ευρώπης) και θύμισε ένα ματς με τον Πανιώνιο το 2008-2009, όπου πάλι είχε μείνει με 10 ο ΠΑΟ αδίκως και ο Γκούμας υπέγραψε το 1-2 με κεφαλιά από σέντρα του Γκάμπριελ, αν δεν κάνω λάθος.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπω στη διαδικασία να γράψω για μια νίκη του Παναθηναϊκού απέναντι στη Λαμία, όντας ένας τρομερά αυστηρός κριτής και συχνά επικριτής των επιλογών του Ιβάν, ενώ αποτελεί υποχρέωση της ομάδας αυτή η νίκη, αλλά οι συνθήκες του αγώνα ορίζουν και το συναίσθημα και την εκτίμηση ενός ματς.
Κι ο Παναθηναϊκός εδώ κατέθεσε πως έχει στόφα πρωταθλητή και πως θα το πάει…μέχρι τέλους και φέτος!
ΥΓ. Ακόμα και στο πέναλτι, ο Μανούχος είπε να δείξει την ανικανότητα του. Ακόμα και με την προσαρμογή του κανονισμού, είναι κόκκινη, γιατί ο Παλάσιος έχει κενή εστία, η μπάλα δεν έχει φύγει πολύ πλάγια, είναι στρωμένη για να σκοράρει. Αλλά, είπαμε, ο συγκεκριμένος πρέπει για κάποιο λόγο να υπάρχει ως διαιτητής.
