Πολλές φορές ο μεγάλος κίνδυνος είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Όταν μας χτυπήσει την πόρτα, είναι πια αργά.
Με φόντο θολό, μια ετοιμόρροπη Κυβέρνηση παίζει τα ρέστα της. Κατηγορεί δύο πρώην Πρωθυπουργούς, πρώην Υπουργούς και ανθρώπους από το ευρύτερο περιβάλλον. Ποντάρει στον αντίκτυπο της σκανδαλολογίας στην ψυχολογία του κόσμου και χτίζει νέο αφήγημα για τις εκλογές που φέρνει σύντομα.
Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Πολύ φοβάμαι πως δεν είναι. Ο Τσίπρας θα αργήσει να κάνει εκλογές. Αν ήταν στο χέρι του δεν θα έκανε και καθόλου. Αυτό που πραγματικά μεθοδεύεται από πλευράς Κυβέρνησης μέσα και από το κακοστημένο show των τελευταίων ημερών, δεν είναι μόνο η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Δεν είναι μόνο η αντιστροφή του αρνητικού κλίματος που δημιούργησαν τα μαζικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Είναι κυρίως μια συστηματική και καλομελετημένη προσπάθεια εκ θεμελίων μεταβολής της άσκησης του τρόπου εξουσίας. Μέσα από την εξάλειψη της διάκρισης των εξουσιών, στόχος είναι το ίδιο το πολίτευμα. Αυτό είχε και έχει από την αρχή στο μυαλό του ο Τσίπρας. Πώς θα φέρει στα μέτρα του το πολίτευμα. Και μέχρι ένα βαθμό το έχει ήδη πετύχει.
Για σκεφτείτε. Προστατευόμενοι μάρτυρες, δηλαδή ανώνυμοι, τα ονόματα των οποίων γνωρίζει κατά κάποιο μαγικό τρόπο η Κυβέρνηση, παραδέχονται πως κάτι άκουσαν από κάποιον, αλλά δεν είδαν οι ίδιοι, περί χρηματισμού συγκεκριμένων προσώπων. Και μέχρι να τα θυμηθούν όλα, κατέθεσαν όσες φορές χρειάστηκε.
Στη βάση ενός πραγματικού σκανδάλου δεκαετιών, χωρίς στοιχεία, κατηγορεί η ίδια η Κυβέρνηση όσους της δημιουργούν πρόβλημα, έχοντας και παρέχοντας κάλυψη από και προς εκείνους που δημιούργησαν εν πολλοίς το πρόβλημα στη χώρα. Με μάρτυρες από το περιβάλλον του Πρωθυπουργού που συνδέθηκε με το μεγαλύτερο γαλάζιο φαγοπότι, λασπολογεί γενικά και αόριστα εναντίον αυτών που δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί πολιτικά, δημιουργώντας δεδικασμένο. Γιατί μετά από αυτή τη χυδαιότητα, τι θα εμποδίσει οποιαδήποτε επόμενη Κυβέρνηση, να επιδιώξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την εξόντωση και την σπίλωση των πολιτικών της αντιπάλων;
Ο Τσίπρας έχει αποδεχθεί πως έστω και για λίγο θα πρέπει να παραδώσει τη νομή της εξουσίας. Για αυτό έχει αρχίσει εδώ και καιρό να στήνει παγίδες σε αυτόν που θα την αναλάβει, όταν την αναλάβει. Ο μεγάλος του πόθος είναι να ελέγξει απόλυτα κάθε εξουσία. Ξέρει πως σε μια θητεία ή και δύο είναι ανέφικτο. Και προετοιμάζει μεθοδικά το έδαφος της επιστροφής του.
Ο Σαμαράς το έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν του παρέδωσε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν τον αναγνώρισε θεσμικά ποτέ επί της ουσίας. Η πραγματική μάχη που δίνει ο Σαμαράς εδώ και καιρό, δεν έχει στόχο την προσωπική του δικαίωση, όπως παπαγαλίζουν πολλοί. Αυτή έρχεται μόνη της μέρα με τη μέρα. Και μέσα του πονάει ο Σαμαράς, γιατί δεν δικαιώνεται μόνο η δική του πολιτική, αλλά και οι δυσοίωνες προβλέψεις του, τις οποίες κάποιοι χαρακτήριζαν ως καταστροφολογία.
Η μεγάλη μοναχική μάχη που δίνει, είναι υπέρ των αξιών του πολιτεύματος και του δυτικού πολιτισμού. Είναι για να μη γυρίσει η Ελλάδα 100 χρόνια πίσω. Είναι γιατί στέγνωσε την ψυχή του για να την κρατήσει στον σύγχρονο κόσμο προς οφελών όλων, απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την μετατρέψουν οριστικά σε μια ημιδημοκρατία σοβιετικού τύπου προς τέρψιν εαυτών και φίλων. Τώρα αυτή η μάχη βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της.
πηγη: gianniotis
