Εδώ και καιρό είχα σκεφτεί να κάνω τούτη την παραγωγή: Ένα άρθρο που να αναφέρεται, ακροθιγώς, στους λόγους για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, ούτε ήταν, ούτε πρόκειται να καταστεί… ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ.
Παρά το ότι και ορισμένες εσωτερικές δυνάμεις του και εκδοτικο-δημοσιογραφικοί κύκλοι και ομάδες οικονομικών συμφερόντων και αδιάβαστες εκδοχές της συντηρητικής παράταξης, προσπαθούν να υποστηρίξουν τούτο.
Εξηγούμαι:
Πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως ιδεολογική αφετηρία ένα είδος (εισαγόμενου) ευρωκομμουνισμού, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε τον «ελληνικό δρόμο για τον Σοσιαλισμό». Πρόκειται για άλλα πολιτικο-διανοητικά δρομολόγια.
Δεύτερο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου απετέλεσε ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ενώ στον Αλέξη Τσίπρα δόθηκε «δακτυλίδι διαδοχής αρχηγίας» σε υφιστάμενη κομματική συλλογικότητα (στην οποία ενσωματώθηκαν οι συνιστώσες).
Τρίτο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου απετέλεσε μια ισχυρή, διανοητικά, προσωπικότητα, με πλούσιο ακαδημαϊκό και πολιτικό συγγραφικό έργο, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας… ούτε μία σελίδα…
Τέταρτο: Το ΠΑΣΟΚ έμεινε στην Ιστορία για την ιδρυτική διακήρυξή του, αυτή της 3ης του Σεπτέμβρη, που ξεκινούσε με την αναφορά στο Κυπριακό και έβαζε (μεταξύ άλλων) το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, ενώ η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα, παντελώς και εις πάντες, άγνωστο κείμενο, έκθεση, δημοσιογραφικό και όχι πολιτικό, φοβικό με τις έννοιες και λέξεις «πατρίδα», «έθνος», κείμενο.
Πέμπτο: Το ΠΑΣΟΚ είχε δυναμική, κομματογεννητική διαδικασία, επτά χρόνια προϊστορία ως ΠΑΚ, επτά χρόνια Αντιπολίτευση διαρκώς ογκούμενη, επτά χρόνια κυβέρνηση, επτά χρόνια «βρώμικο 89» – κρίση – αποπασοκοποίηση… Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει φυσιολογική κομματογεννητική διαδικασία: Γιγαντώθηκε, μέσα σε πέντε χρόνια λόγω της αντιμνημονιακής ρητορίας του, την οποία ουσιαστικά εγκατέλειψε από τον πρώτο (!), κιόλας, μήνα της κυβερνητικής του θητείας (Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015, στο οποίο αποδέχεται το χρέος εν συνόλω (!) το οποίο αναλαμβάνει να εξοφλήσει εξ ολοκλήρου και εγκαίρως). Αποτέλεσε έναν «χώρο στάθμευσης» αγανακτισμένων πολιτών, αρνητικών προς τα άλλα κόμματα και όχι θετικών προς αυτών, εκλογέων. Η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, ήταν η… αρνητική ψήφος προς τους λοιπούς.
Έκτο: Το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε κεντρώες δυνάμεις (κομματικές και κοινωνικές) -ναι, συχνά φέρουσες παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά- λόγω του πατριωτικού του χαρακτήρα (δεν είχαν π.χ., οι δυνάμεις αυτές, αγωνία να προκύψει κοινωνικός έλεγχος στα εργοστάσια) και ορισμένες και σε ορισμένο βαθμό, ριζοσπαστικοποιήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει ό,τι και όσους μπορεί να εξαγοράσει με τις υπουργοποιήσεις. Δομική σχέση και προοπτική με το «Κέντρο» δεν μπορεί να έχει, παρά μόνο με το… «νεωτερικό κέντρο», το οποίο, όμως, αποτελεί συνιστώσα της ευρείας συντηρητικής παράταξης.
Έβδομο: Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε δηλώσει, ποτέ, άθεος ενώ ο Τσίπρας το έχει κάνει.
Όγδοο: Η αντιδεξιά ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ ήταν DNAϊκή κατάσταση γι’ αυτό, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ, η Αντιδεξιά έχει επιλεγεί ως τεχνική επιβίωσης.
Ένατο: Το ΠΑΣΟΚ ήταν (τότε και ιδεολογικά) νέα ελληνική πατριωτική Αριστερά αλλά δεν περιέχονταν αυτοί οι όροι στο όνομά του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομά του φέρει τις λέξεις «ριζοσπαστική» αλλά, κυρίως, «Αριστερά» που… δυσκολεύει το άνοιγμα προς το «Κέντρο».
Δέκατο: Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν προέρχονταν από το ΚΚΕ, όπως συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, Σταθάκης, Πολάκης και λοιποί και λοιποί), με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Επιλογικά θα ήθελα να σημειώσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ, ΠΑΣΟΚ -πάντα, εννοούμε, εκείνο που ήταν το ΠΑΣΟΚ, πριν πάθει τις γνωστές (και άγνωστες) στρεβλώσεις και μεταμορφίσεις- επειδή, πρωτίστως, ο Τσίπρας δεν μπορεί να είναι Ανδρέας. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να είναι Ανδρέας διότι δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει τι σημαίνει να είναι το όνομα «Μακεδονία» η ψυχή σου. Δεν μπορεί, δεν θέλει και, μάλλον, … εντέλλεται να μην μπορεί και να μη θέλει!
