Η εικόνα των υπουργών, όλων των κυβερνήσεων, που χαιρετίζουν και χορεύουν είναι φαιδρή και ενοχλητική. Είναι και θέμα συμβολισμών. Υπουργός είσαι. Δεν γίνεται να σου βαράνε παλαμάκια και εσύ να παίρνεις στροφές.
Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής φέρνει λεβέντικα τις βόλτες του με το «Ζεϊμπέκικο
της Ευδοκίας». Βαρύ, αντρίκιο τραγούδι που τελειώνει με ένα θεατρικό «Παναγιά μου», έτσι για να υπάρχει, μη χρειαστεί σε τίποτα στιγμές σαν και αυτή.
Είναι η γιορτή του πλοιοκτήτη της «Αγίας Ζώνης»; Όχι, δεν είναι, διαψεύδεται. Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση το ζεϊμπέκικο καταπίνεται, με αρκετή σαμπάνια από πάνω, μια και πρόκειται για ιδιωτική εκδήλωση. Όμως δεν θα ήταν ανεκτή η παρουσία του υπουργού στη γιορτή ενός εφοπλιστή. Και ευτυχώς, δεν σημειώθηκε.
Είναι η ετήσια γιορτή του Συνδέσμου Επιχειρήσεων της Ναυπηγικής Βιομηχανίας. Ο υπουργός οφείλει να είναι εγκρατής όταν παρίσταται κάπου υπό την επίσημη ιδιότητά του. Δεν ήταν ο Κουρουμπλής, ήταν ο υπουργός, όσο και αν το όνομα και η ιδιότητα δείχνουν, μέρα με τη μέρα, να μη στέκουν καλά το ένα δίπλα στο άλλο.
Η εικόνα των πολιτικών και ειδικά των αξιωματούχων σε κατάσταση χορευτικής ευθυμίας είναι τις περισσότερες φορές εντελώς φαιδρή. Εντάξει, το Πάσχα υπάρχει το έθιμο που έρχεται από παλιά αν και στους περισσότερους θυμίζει χούντα ή Άκη. Εντάξει και ο Κουτσούμπας που χορεύει με Κνίτες -δεν είναι υπουργός. Εδώ όμως βλέπουμε, συχνά και διαχρονικά, υπουργούς όλων των αποχρώσεων να παρίστανται σε συνεστιάσεις όπου χαιρετίζουν και χορεύουν. Και εκεί εκπροσωπούν εμάς, όχι την πάρτη τους. Επί παλιού ΠΑΣΟΚ αν καλούσαν κανέναν Κουλούρη στη συνεστίαση, έκαναν οικονομία στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα -το κάλυπτε ο υπουργός. Αλλά κομμάτι τους δεν είναι και ο Κουρουμπλής;
Μπορούν να το ρίχνουν έξω στο ρεπό τους; Όπως η Όλγα η Γεροβασίλη που γιόρτασε στου Μαργαρίτη μία από τις πολλές επιτυχίες της κυβέρνησης. Νομίζω πώς πρέπει να είναι περισσότερο διακριτικοί και λιγότερο διαχυτικοί. Και η εικόνα ενός δικαστικού να εμφανίζεται στο ημίφως περιστρεφόμενος δερβίσικα, κάτω από ένα πέπλο κάπνας, μάλλον θα ξένιζε.
Το χαρτοφυλάκιο του υπουργού έρχεται με ένα κουστουμάκι που, αν δεν σου αρέσει, δεν κάθεσαι και στην καρέκλα. Στις συνεστιάσεις πηγαίνουμε, λέμε δύο λόγια και απολαμβάνουμε το φαγητό. Είναι και θέμα συμβολισμών. Υπουργός είσαι. Δεν γίνεται να σου βαράνε παλαμάκια οι εφοπλιστές και εσύ να χορεύεις.
πηγη: gianniotis
