Με τις Πρέσπες να μην του «βγαίνουν» πολιτικά, τη συμμαχία με τα… λιμά της Κεντροαριστεράς να μην είναι ελκυστική και την αύξηση του κατώτατου μισθού να μην πολυακουμπάει τους πολίτες, ο Αλέξης Τσίπρας ποντάρει πλέον μόνο στο χαρτί της σκανδαλολογίας.
Βαριά είναι η σκιά που ρίχνει στο πολιτικό σκηνικό το σκάνδαλο της Novartis και, κατά έναν περίεργο τρόπο, η τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις μοιάζει να φέρνουν σε δύσκολη θέση περισσότερο τους καταγγέλλοντες (της κυβέρνησης) παρά τους καταγγελλόμενους (της αντιπολίτευσης).
Κάτι περισσότερο από 40 ημέρες μάς χωρίζουν από το άνοιγμα της διπλής κάλπης για τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές και ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας πάντοτε σηκωμένο το βλέμμα του στον ορίζοντα των εθνικών εκλογών, βλέπει ένα-ένα τα μπαλαντέρ που ρίχνει στο προεκλογικό τραπέζι να καίγονται. Τα αντικυβερνητικά απόνερα από τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν λένε να… στεγνώσουν. Οι απόπειρες άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής με μέτρα αντι-λιτότητας, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, έχουν ήδη «προεξοφληθεί» από τη μνήμη των ψηφοφόρων, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Οπότε, τι μένει; Η μερική αποπληρωμή του… σατανικού ΔΝΤ, που αμφίβολο είναι πόσο θα οδηγήσει σε επαναπατρισμό αριστερών αναποφάσιστων, η επίσης αμφιβόλου εκλογικής αποτελεσματικότητας γεφυροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ με ξεχασμένες (και απαξιωμένες σε ένα βαθμό) φωνές της Κεντροαριστεράς, άντε και το πολυθρύλητο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».
Αυτό, όμως, το τελευταίο είναι που έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και τελικά να μην αφήνει πολλά περιθώρια ελιγμών στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στο βιράζ της προεκλογικής περιόδου. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβέρνηση είχε επενδύσει πολλά στη μάχη κατά αυτών που αποκαλούσε εκπροσώπους της διαπλοκής. Δυστυχώς για την ίδια, φαίνεται να το έκανε άγαρμπα και κάποιες φορές εξόφθαλμα μονοδιάστατα. Κι αυτό δεν είναι κάτι που της το καταλογίζουν όσοι την αντιπολιτεύονται. Αντιθέτως, είναι μία αίσθηση που έχει αρχίσει να αιωρείται και εντός το κόμματος.
Και εσωκομματική δυσανεξία στη σκανδαλολογία
Για όσους γνωρίζουν την ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ –και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης–, είναι απολύτως βέβαιο ότι μία σειρά από βαριά ονόματα έχουν μία εγγενή δυσανεξία στο να καθίσταται η σκανδαλολογία το δόρυ της επικοινωνιακής στρατηγικής του Μαξίμου και τη Κουμουνδούρου. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομίας & Ανάπτυξης, Γιάννης Δραγασάκης, και φυσικά ο υπουργός Οικονομικών αλλά και άτυπος επικεφαλής της ομάδας των «53+», Ευκλείδης Τσακαλώτος. Στην ίδια λίστα με τους… αλλεργικούς στη σκανδαλολογία οι γνωρίζοντες προσθέτουν και άλλα στελέχη, όπως τον Νίκο Φίλη, την Τασία Χριστοδουλοπούλου, τον Νίκο Ξυδάκη κ.ά.
Το ζήτημα, όμως, έχει κι άλλη ουρά. Ακόμη και αυτοί που εντός του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν με κάποια ανοχή τον μπρουτάλ τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται λ.χ. ο Παύλος Πολάκης, πλέον ενοχλούνται που ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας έχει αυτοαναγορευτεί σε απηνή ιεροεξεταστή των λειτουργών της Θέμιδας, καταγγέλλοντας, στοχοποιώντας ή προαναγγέλλοντας αποφάσεις δικαστικών. Ως άδειασμα των πρακτικών Πολάκη θεωρούνται, για παράδειγμα, οι πρόσφατες τοποθετήσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, ο οποίος και από το βήμα της Βουλής αλλά και σε συνεντεύξεις του καυτηριάζει όσους πολιτικούς δεν σέβονται το τεκμήριο της αθωότητας.
Και μιας και ο λόγος για το υπουργείο Δικαιοσύνης, δεν θα πρέπει να περνά απαρατήρητη η διαφωνία όχι λίγων «συντρόφων» της Κουμουνδούρου με τις δημόσιες δηλώσεις τού νυν υπουργού Μιχάλη Καλογήρου, ο οποίος θωρείται ότι κακώς έσπευσε να κατακρίνει τη στάση της Νέας Δημοκρατίας και του Κινήματος Αλλαγής απέναντι στην τακτική Δικαιοσύνη, με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση Novartis. Θεωρούν, για να το περιγράψουμε επιγραμματικά, ότι ως πολιτικός προϊστάμενος των λειτουργών της Δικαιοσύνης ο Μ. Καλογήρου δεν θα έπρεπε να προβεί σε δίκη προθέσεων των πολιτικών αντιπάλων του κόμματος, ισχυριζόμενος ατεκμηρίωτα ότι προσπαθούν «να διασωθούν από τις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις ποινικών υποθέσεων (Novartis, θαλασσοδάνεια κ.ά.)».
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που υποστηρίζουν όσοι εντός ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούν με τακτικές του τύπου «ας ξεκινήσουν οι διώξεις κι ας βγάλει η ανάκριση το φίδι από την τρύπα» είναι ότι δεν μπορεί το κόμμα να πορευτεί προεκλογικά με την παντιέρα της κάθαρσης, δεδομένου μάλιστα ότι μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες καμία νομική διαδικασία δεν θα έχει τελεσιδικήσει και ουδείς από τους εμπλεκόμενους θα έχει καταδικαστεί ή θα έχει αθωωθεί. Επομένως, μπορεί να μοιάζει βολική η στοχοποίηση των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα θα ενισχύει το αντιπολιτευτικό επιχείρημα ότι η δικαστική έρευνα, ειδικά στην περίπτωση της Novartis, στήθηκε από πολιτικούς οποίοι επεχείρησαν να εκμεταλλευτούν την πραγματική διαφθορά που υπάρχει στον κλάδο του φαρμάκου, προκειμένου να πλήξουν αντιπάλους τους.
«Να το κάνουμε ροντέο…»
Αυτά, όμως, συμβαίνουν στη μία πλαγία του ΣΥΡΙΖΑϊκού λόφου. Διότι στην άλλη λειτούργησε το αντανακλαστικό τού «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Έτσι, το αίτημα των εισαγγελέων για άρση ασυλίας του Ανδρέα Λοβέρδου αντιμετωπίστηκε ως μία φυσιολογική εξέλιξη, αλλά την ίδια στιγμή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Λάππας, που είναι και μέλος της εξεταστικής για την Υγεία, προέτρεξε να δηλώσει δημοσίως ότι η ίδια διαδικασία με αυτή του Ανδρέα Λοβέρδου δεν αποκλείεται να ακολουθηθεί και για ακόμη ένα ή δύο από τα πέντε πρόσωπα για τα οποία συνεχίζεται η έρευνα για την υπόθεση της Novartis.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση έριξε το πολιτικό βάρος της στην αξιοποίηση των δηλώσεων Αθανασίου και Βενιζέλου. Συγκεκριμένα, το Μέγαρο Μαξίμου κατηγορεί τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης τής Ν.Δ., ότι δήθεν παραδέχτηκε ότι «η μίζα είναι στα καθήκοντα του υπουργού», τον δε πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι προανήγγειλε κουκούλωμα της υπόθεσης και παραγραφή των αδικημάτων από την επόμενη κυβέρνηση. Γύρω από αυτήν τη διελκυστίνδα έχει στηθεί ένας χαρτοπόλεμος δηλώσεων και αντιδηλώσεων, που περισσότερο από «Πολάκια» τακτική θυμίζει –μιας και στην εισαγωγή λέγαμε για μπαλαντέρ– αυτό που χιουμοριστικά περιέγραψε κάποτε ο περίφημος Αμερικανός ηθοποιός, Ντιν Μάρτιν: «Όταν οι αντίπαλοί σου κάθονται απέναντί σου κρατώντας όλους τους άσους, ένα πράγμα σού μένει να κάνεις: να δώσεις μια κλωτσιά και να αναποδογυρίσεις το τραπέζι».
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει ωφελημένος από αυτό το ροντέο μένει να αποδειχτεί στην πράξη…
