Η παταγώδης και κραυγαλέα αποτυχία της τόσο στην οικονομία όσο και στα εθνικά θέματα την οδηγεί αναγκαστικά σ’ έναν ιδιότυπο «εμφύλιο» με «άρμα μάχης» την «ξεχαρβαλωμένη» Novartis.
Το «μανιφέστο του εμφυλίου» το έγραψε στο γόνατο ο άνθρωπος που το 1986 αρθρογραφούσε «μαχητικά» στον «Ριζοσπάστη» για να πείσει αρχικά ότι δεν υπήρχε Τσερνόμπιλ και μετά ότι «δεν έγινε και τίποτα»! Ο εξ απορρήτων του Α. Τσίπρα και επικεφαλής του γραφείου Τύπου του, Θ. Καρτερός, έγραψε το εμπνευσμένο «ου γαρ οίδασι τι… πηδούσι».
Κι αν δεν ανήκε στη «φωσφοριζέ» και ολίγον «λαμέ Αριστερά», θα έγραφε ίσως, σαν κανονικός απόγονος της «δρακογενιάς», «μας πηδήξατε, θα σας πηδήξουμε». Το απέφυγε. Δεν πάει άλλωστε και με τα νεοαριστερά σινιέ συνολάκια του νεοαριστερού Υπουργικού Συμβουλίου. Το «μανιφέστο» όμως ήταν κομμένο και ραμμένο για τον «εμφύλιο της Novartis» και το «νόημα» δεν αλλάζει. Λείπουν ίσως τα «όπλα». Αυτά έχουν αναλάβει να τα υποκαταστήσουν με μισθωμένα «δημοσιογραφικά 45άρια».
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ κι… όλως τυχαίως συνδέθηκαν άσχετοι μεταξύ τους θάνατοι ανθρώπων, «φωτογραφήθηκαν» ή και κατονομάστηκαν πρώην πρωθυπουργοί ως… υποψήφιοι δολοφόνοι, εκβιάστηκαν δημοσίως και απροκάλυπτα δικαστικοί λειτουργοί, για έναν λόγο και μ’ έναν μόνο στόχο: Να δημιουργηθεί σκεπτικό και «νομικό έρεισμα» για να μην πάει η υπόθεση Novartis σε εφέτη και να μην πέσουν οι κουκούλες των μαρτύρων. Γιατί η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι αν συμβεί αυτό καταρρέει και το τελευταίο «πολιτικό αποκούμπι» που έχει για να μην πάει σε εκλογικό στραπάτσο. Το «βίπερ Νόρα» με τους θανάτους προσώπων που «σχετίζονται» με τη Novartis, σε συνδυασμό με δήθεν χιουμοριστικές αλλά ουσιαστικά χυδαίες και ύπουλες αναρτήσεις στο Διαδίκτυο, που φέρουν π.χ. τον Α. Σαμαρά ως… «υποψήφιο δολοφόνο» των προστατευόμενων μαρτύρων, έχει ως αποκλειστικό στόχο να μείνουν οι «κουκούλες» για να μπορέσει να μείνει «ζωντανό» το σκάνδαλο Novartis, ως προς το πολιτικό του σκέλος. Γιατί σκάνδαλο Novartis υπάρχει κι είναι μεγάλο και συνεχίστηκε και το 2016 και το 2017, σύμφωνα με την έρευνα του FBI. Αν δεν στηθεί σκηνικό ότι κινδυνεύουν οι ζωές των κουκουλοφόρων μαρτύρων, έχει καταπέσει ήδη η ιδιότητα του «μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος», η οποία μάλιστα τους δόθηκε και… αναδρομικά: μετά το τρίμηνο των καταθέσεών τους και μετά τη διαβίβαση της δικογραφίας-οπερέτα στη Βουλή…
ΕΞΙΣΟΥ λυσσαλέα είναι και η επίθεση την οποία δέχονται δικαστικοί λειτουργοί που απλώς υπερασπίζονται τη νομιμότητα και λένε το αυτονόητο. Οτι δηλαδή μια τόσο σοβαρή υπόθεση δεν μπορεί να μην πάει σε εφέτη ανακριτή, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχουν πάει πολλές άλλες υποθέσεις ήσσονος σημασίας. Αλλά το «επαναστατικό συμβούλιο» της κυβέρνησης δίνει σκληρή μάχη σώμα με σώμα να μη φύγει η υπόθεση από τα «σίγουρα» χέρια που την εξέθρεψαν και τη ζωγράφισαν. Χωρίς ταλέντο, αλλά με μεγάλο μεράκι.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα που η Τουρκία συμπεριφέρεται ήδη ως συνδικαιούχος της κυπριακής ΑΟΖ με την ελληνική κυβέρνηση σε ρόλο ενοχλημένου παρατηρητή. Και η Α. Μέρκελ συμπεριφέρεται σαν να έχει… εντάξει ήδη τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, μόνο μ’ ένα σύνθετο όνομα. Η κυβέρνηση αδιαφορεί ουσιαστικά για το μεγάλο εθνικό διακύβευμα και δείχνει να νοιάζεται μόνο για το πώς θα οργανώσει τα «χαρακώματα» για τον «εμφύλιο».
Χυδαιότητα
Η «αριστερή νομενκλατούρα» -τρομάρα της- αναπτύσσει με εντυπωσιακό τρόπο την «πατέντα» που εισήγαγε στον δημόσιο βίο ο Λάκης Λαζόπουλος, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η «αριστερή ελπίδα» και ο ίδιος αναλάμβανε τα «μοντάζ του αίσχους»: Βαφτίζουν «σάτιρα» κάθε εμετική κακοήθεια και κάθε κακόβουλη κριτική, που αποσκοπεί μόνο στη δολοφονία χαρακτήρων.
Αυτήν την ανεύθυνη τακτική χρησιμοποίησε το «αριστερό σύστημα» για να αναρριχηθεί στην εξουσία, την ίδια και χειρότερη χρησιμοποιεί και τώρα για να κρατηθεί στην εξουσία. Η απόπειρα, στο όνομα του «χιούμορ» και της «σάτιρας», να εμφανιστεί ένας πρώην πρωθυπουργός ως «υποψήφιος δολοφόνος» προστατευόμενων μαρτύρων αποτελεί μία από τις κορωνίδες αυτής της χυδαιότητας. Μπορεί αυτή η συμπεριφορά να αποκαλύπτει χαρακτήρες και ήθος, δεν παύει όμως να είναι κυρίως μολυσματική για τον δημόσιο βίο της χώρας. Εξαπλώνεται γρήγορα, διαβρώνει συνειδήσεις, καλλιεργεί τα χειρότερα ένστικτα που έρχονται απευθείας από τον κοινωνικό βυθό και εντέλει προκαλεί μιθριδατισμό.
Ο,τι «χρειάζεται», δηλαδή, για να μην μπορέσει ποτέ να συνέλθει -στο ορατό μέλλον- μια κοινωνία, ακόμα κι όταν βγει από τη μέγκενη της οικονομικής κρίσης.
πηγη: gianniotis
