Τι μένει, λοιπόν, ως συμπέρασμα από πολιτικό σκάκι που βλέπουμε να παίζεται τα τελευταία 24ωρα; Ότι «βγήκαν όλοι νικητές και ΄χάσαν όλοι οι άλλοι» που θα έλεγε κι ο αείμνηστος Χάρι Κλυν.
Ένας «νικητής» ο Έντι Ράμα που θα συνεχίσει την υφαρπαγή των ελληνικών φιλέτων της αλβανικής Ριβιέρας.
Δεύτερος «νικητής» η δημοτική αρχή της Χείμαρρας, που θα συνεχίσει να διοικεί την περιοχή μη έχοντας την απαιτούμενη λαϊκή νομιμοποίηση της πλειοψηφίας.
Αλλά και στα καθ’ ημάς «νικήτρια» θα λογιστεί και η Νέα Δημοκρατία που θα αλιεύσει –τουλάχιστον σύμφωνα με τις προσδοκίες των επιτελών της– ψήφους ομογενών και πατριωτών που έχουν αναφορές στον Ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου, και οι οποίοι εικάζεται ότι δίχως την επιλογή Μπελέρη θα κατευθύνονταν στις αγκάλες είτε της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου είτε της «Νίκης» του Δημήτρη Νατσιού.
Όσο για τους «χαμένους» δεν θέλει και πολύ σκέψη ότι στην κατηγορία εντάσσονται ντε φάκτο όλοι οι Βορειοηπειρώτες. Κι αυτό γιατί με τον φόβο ότι μπορεί να έχουν την τύχη του Μπελέρη (σ.σ. όχι την τύχη των Βρυξελλών αν εκλεγεί, αλλά του «τουρισμού» στις αλβανικές φυλακές) θα υποχρεωθούν να υποκύπτουν στις «τρομοκρατικές»-τυραννικές πρακτικές της κυβέρνησης Ράμα. Θα σκύβουν, δε, το κεφάλι αντιλαμβανόμενοι ότι η «Μητέρα Πατρίδα» αδυνατεί να υποστηρίξει τα δίκαιά τους, αφού μεταξύ της επιλογής να βοηθηθεί ενεργά η μειονότητα στη διεκδίκηση όσων της ανήκουν ή τού να κάνουμε τα «καλά παιδιά» αθροίζοντας και ψήφους η Αθήνα επέλεξε να πράξει το δεύτερο.
