Ο Παναθηναϊκός, βδομάδα τη βδομάδα, εκπαιδεύεται σ’ ένα ποδόσφαιρο, όχι ακριβώς δημιουργίας και χαράς, περισσότερο φιλοπονίας και αλληλεγγύης.
Γράφει ο Αλ. Σπυρόπουλος
Όσοι έζησαν, έστω μία φορά, και θυμούνται την αγωνία της αναμμένης λάμπας στην οθόνη, την αγωνία αν το καύσιμο στο όχημα θα φτάσει ως το βενζινάδικο, δηλαδή λίγο-πολύ όλοι μας, αντιλαμβάνονται/αντιλαμβανόμαστε το κόστος και το ρίσκο που εμπεριέχει αυτός ο τρόπος παιγνιδιού. Συνεπάγεται, αφάνταστη κούραση ως το σημείο-90′. Αλλά το βασικό, στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, είναι ότι πλέον υπάρχει τρόπος. Διακριτός τρόπος. Υπάρχει γραμμή ποδοσφαίρου, και κριτήριο ποδοσφαίρου. Η λεγόμενη ταυτότητα.
Η ταυτότητα δεν είναι sexy, προφανώς δεν θα φέρνει αποτέλεσμα πάντοτε, αλλ’ η ζωή αποδεικνύει πως φέρνει το (συνολικό) αποτέλεσμα που ήδη, στο συγκεκριμένο βάθος χρόνου, καταγράφεται. Ο Παναθηναϊκός, βδομάδα τη βδομάδα, εκπαιδεύεται σ’ ένα ποδόσφαιρο, όχι ακριβώς δημιουργίας και χαράς, περισσότερο φιλοπονίας και αλληλεγγύης. Αυτή η γραμμή, αυτό το κριτήριο, αυτή η ταυτότητα, αρκεί για να εξηγεί τις επιλογές/αποφάσεις του προπονητή. Ποιος είναι στην ενδεκάδα, ποιος στον πάγκο, ποιος στην εξέδρα.
Όσοι παίζουν (βασικοί), παίζουν επειδή δίνουν στον προπονητή πεποίθηση πως, όχι δεν θα τεμπελιάσουν απλώς, θα πεθάνουν για τον συμπαίκτη. Πως θα τελειώσει ο αγώνας, και δεν θα τους έχει μείνει κουράγιο ούτε να σύρουν τα πόδια ως τα αποδυτήρια. Και έτσι, πράγματι, γίνεται. Και δεν γίνεται κι αλλιώς. Ενας να μη το κάνει, ένας να ξεφύγει από τη γραμμή, αυτομάτως διαλύεται ολόκληρη η αλυσίδα. Ο Παναθηναϊκός ακόμη, δεν έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί ότι θα παίξει με δέκα μαχητές, κι ας είναι και ένας τεμπέλης, καλός με τη μπάλα, μέσα.
Αυτοί που το ‘πιασαν, τι θέλει ο προπονητής, τι χρειάζεται η ομάδα στην πραγματικότητα, κι όχι μόνο το ‘πιασαν αλλά μπορούν και να το κάνουν φυσικά, είναι οι έντεκα που είδαμε εναντίον του Ολυμπιακού. Και οι έντεκα, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, μηδενός εξαιρουμένου. Ολοι, από το “1” στη μία άκρη του γηπέδου ως το “9” στην άλλη. Καθένας, με το ιδιαίτερο κίνητρό του. Ο Μολό ας πούμε, ένας τελειωμένος winger, στη θέση του δεξιού μπακ βρήκε και άρπαξε το κλαδί της διάσωσής του. Δεν πεθαίνει για τον συμπαίκτη, μονάχα. Πεθαίνει…πρωτίστως για να μη πνιγεί και πεθάνει ο ίδιος.
Εκεί που διακρίνεται γραμμή/κριτήριο/ταυτότητα λοιπόν, εκεί τα καταλαβαίνει κανείς, εύκολα, όλα. Γιατί ξεκίνησαν οι έντεκα, γιατί έμειναν στον πάγκο ο Βιγιαφάνιες κι ο Χατζηγιοβάνης, γιατί είναι εκτός κάδρου ο Μπουζούκης, ο Μακέντα, ο Αγιούμπ. Και πώς, μία χειμερινή προσθήκη, μία, αυτή του Σανκαρέ, έκανε να μη θυμάται σήμερα κανείς ότι λείπει στον Παναθηναϊκό ο Κουρμπέλης που είναι, υποτίθεται, ο λίντερ του γκρουπ. Συμβαίνει, διότι ο πραγματικός λίντερ δεν είναι ένα άτομο, είναι η συγκεκριμένη αγωνιστική νοοτροπία. Στην οποία προσχωρούν…όσοι, τέλος πάντων, προσχωρούν. Οστις θέλει.
Εάν ανιχνεύεται κάτι το μπλαζέ στην προσέγγιση του Ολυμπιακού την Κυριακή, αυτό είναι η αίσθηση που αβίαστα έβγαινε, ότι μπορούν να το κάνουν (απέναντι σε αντίπαλο με τα ψυχοπνευματικά χαρακτηριστικά που επισημαίνουμε) δίχως αμυντική φιλοπονία. Οι μεν τρέφονταν από την ιδέα της μονομαχίας, οι δε την έβλεπαν…και έτρεχαν μακρυά. Ήταν εμφανές ότι οι Κόκκινοι δεν πήγαν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με τρέλα, να νικήσουν κι ας φύγουν μελανιασμένοι από το πεδίο. Πήγαν, να πάρουν την ίδια ισοπαλία που είχαν φέρει στις έδρες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ και να τη βάλουν, και αυτήν μαζί με τις άλλες, στο αρχείο.
Δεν “υποτίμησαν τον Παναθηναϊκό” ή “σκέφτονταν την PSV”, δεν είναι αυτό απόδειξη, επειδή ο Βαλμπουένα και ο Ελ Αραμπί κρατήθηκαν, κατ’ αρχήν, στον πάγκο. Στις ηλικίες του Βαλμπουένα και του Ελ Αραμπί, Φεβρουάριο μήνα το αντίθετο θα ήταν το αυτοκτονικό. Το μη-rotation. Απλώς, έπεσαν σε τοίχο. Το είχε πάθει και ο Αρης στη Θεσσαλονίκη, πριν ένα μήνα. Την πρόσκρουση στον πράσινο τοίχο, μετά από γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο. Οι Κόκκινοι δε, δεν ήταν καν διατεθειμένοι, σαν να ένιωθαν πως δεν άξιζε, πως δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος, να βάλουν τον εαυτό τους στη δοκιμασία του φυσικού πόνου. Κατά κανόνα όμως, πώς το λένε οι Αμερικάνοι, no pain no gain.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού, σαν να το ‘ξερε. Το τράκο με τον τοίχο. Το εισόδιο πλάνο, ήταν πλάνο ομάδας που χάνει 1-0 και επιτίθεται για να ισοφαρίσει. Με ό,τι έχει και δεν έχει, για να μπορεί να ξεγλιστρήσει ανάμεσα στις όσο-δεν-παίρνει-πυκνές γραμμές απέναντι. Και να φτάσει εν τέλει, ως την εστία. Με δύο οκτάρια και τρία δεκάρια! Όντως, η ομάδα δεν έχανε 1-0 πριν το 1′ μεν, κανείς δεν χάνει 1-0 πριν το 1′, έχανε 1-0 από το 6’ και μετά δε. Μικρή η διαφορά. Το δεύτερο πλάνο αργότερα, όσο ο τοίχος δεν έσπαζε με τα ξεγλιστρήματα στο χορτάρι, ήταν εκείνο του βομβαρδισμού με δύο οκτάρια, δύο δεκάρια, δύο εννιάρια. Το οχυρό, με κάποιον τρόπο άντεξε και σε
Για την ειρωνεία της στιγμής, αυτό το 4-2-2-2 είναι, copy-paste, ο δουλεμένος τρόπος της PSV. Ο τρόπος της PSV, αλλά με τη μπάλα χαμηλά βέβαια, για ξεγλιστρήματα μέσα σε τηλεφωνικούς θαλάμους, όχι με τη μπάλα στον αέρα. Δεν είναι αυτό που θα παίξει ο Ολυμπιακός την Πέμπτη, είναι αυτό που θα αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός την Πέμπτη. Σε σχέση με τη φάση των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ εφέτος, τώρα, ενόψει Γιουρόπα Λιγκ, η εικόνα του πρωταθλητή δείχνει μια κάποια πρόοδο στις δυνατότητες επιθετικού παιγνιδιού με τους πλάγιους μπακ, ωστόσο ο πήχυς Ελαμπντελαουί/Τσιμίκα παραμένει έως απλησίαστος. Ελαμπντελαουί/Τσιμίκας ήταν Μαυρογενίδης/Γεωργάτος.
Πίσω όμως, τα κουκιά παραέγιναν μετρημένα (με τον, αγωνιστικά ακατανόητο, δανεισμό του Σισέ) και η αγωνία, όχι για την PSV, για ολόκληρο το δεύτερο ήμισυ της σεζόν, προμηνύεται μεγαλύτερη κι από αναμμένο λαμπάκι του ρεζερβουάρ. Αυτοί οι τρεις σέντερ-μπακ, πιθανότατα δεν αρκούν. Η Λεωφόρος, εκεί που και οι τρεις χρησιμοποιήθηκαν έτσι όπως χρησιμοποιήθηκαν, είναι αψευδής μάρτυς. Τέσσερις, θα ήταν ο μίνιμουμ αριθμός. Ο Αβραάμ, δεν νοείται να θεωρείται ο τέταρτος. Δεν μιλάμε για το ματς της Μεγάλης Παρασκευής στον Κορυδαλλό.
Παρεκτός κι αν ο Πέντρο Μαρτίνς έχει έτοιμο προς εμφάνιση στη μεγάλη σκηνή, μακάρι να το έχει και να μας το επιφυλάσσει, κάτι από την Κ-19…
