Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος δεν είναι απλά ένας καλός ποδοσφαιριστής για την ΑΕΚ, αλλά ένας παίκτης που κάνει τα… πάντα: Ακόμη και τον Αϊντάρεβιτς… σκόρερ!
Το rotation έχει αναμενόμενο κόστος. Αλλά, δεν γίνεται διαφορετικά. Διότι το μη-rotation έχει, δυνητικά, βαρύτερο κόστος. Ο Λάζαρος είναι κατ’ εξοχήν περίπτωση, επιτακτική για rotation. Το πρόβλημα στο ματς με τους Ουκρανούς ήταν, όχι ότι δεν ξεκίνησε, μονάχα ότι δεν υπήρχε στη βραδυά επιλογή αντικατάστασης του Λάζαρου…άλλη από τον Κλωναρίδη. Καμία σχέση. Σε οντότητα, σε διάσταση, σε προσωπικότητα.
Για 50 λεπτά, η ΑΕΚ ήταν κουτσή στο ένα της πόδι. Το δεξί. Σαν να έπαιζε με δέκα. Το καταπληκτικό είναι ότι, παίζοντας «με δέκα», πάτσιζε σε παιγνίδι τους έντεκα της Ντινάμο. Ισως επειδή ο Ροντρίγκο Γκάλο έκανε «για δύο». Ισως επειδή αυτή η ομάδα, πάνω της κουβαλούσε την προίκα των οκτώ, πλέον εννέα, αγώνων Γιουρόπα Λιγκ δίχως ήττα.
Γενικώς μια συνθήκη ισορροπίας, απ’ άκρου εις άκρον. Είσαι όσο ακίνδυνος, ή επικίνδυνος, είμαι. Ένα κλασικό μηδέν-μηδέν που όμως πήγε, το ημίχρονο, στο 0-1. Ολη τη διαφορά την έκανε, σε μία και μοναδική στιγμή, η ατομική ικανότητα των ακραίων. Ο ένας ακραίος της Ντινάμο δημιούργησε (Γονσάλες), ο άλλος ακραίος της Ντινάμο εκτέλεσε (Τσιγανκόφ). Αυτό, η ΑΕΚ με Κλωναρίδη/Μπακασέτα δεν θα μπορούσε να το έχει ποτέ.
Φυσικά, η φάση αναδεικνύει την ατομική ευθύνη της χαμένης μονομαχίας. Πάντα στη μονομαχία, ένας κερδίζει ένας χάνει. Ο Μπακάκης, ένας εναντίον ενός, έχασε…κερδισμένη μονομαχία. Ζωντάνεψε το βαλσαμωμένο πουλί, και του ξεγλίστρησε απ’ τα χέρια. Απέναντι, ο Ροντρίγκο Γκάλο έφτασε δεύτερος. Είδε την πλάτη του σκόρερ. Οι άλλες καλύψεις ήταν, όλες, σωστές. Βρίσκονταν, οι δύο στόπερ και ο Γαλανόπουλος, εκεί που έπρεπε.
Υστερα, «δεύρο έξω», ήρθε ο Χριστοδουλόπουλος. Ο Χριστοδουλόπουλος έχει ακλόνητη πεποίθηση πως είναι, εφέτος, ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής στη Σούπερ Λιγκ. Δεν έχει σημασία αν είναι ή δεν είναι (κάπου εκεί κοντά, έτσι κι αλλιώς, είναι…), σημασία έχει ότι το πιστεύει. Μπήκε, και σε 40 λεπτά πρόλαβε κι έκανε όσα ο Κλωναρίδης (δεν) θα έκανε σε 40 αγώνες! Ο Χριστοδουλόπουλος «δεν τους έβλεπε» όσους τον πλησίασαν. Ακραίους μπακ, στόπερ, αμυντικούς μέσους.
Τους κέρδισε φάουλ κατά συρροήν, τους τρύπησε κατ’ εξακολούθησιν, τους γλέντησε κατά βούλησιν, τους αναστάτωσε καθ’ έξιν. Θα μπορούσε να τους κερδίσει και μία κόκκινη, ή δύο (Γάρμας, Χατσερίδης). Θα μπορούσε και να σκοράρει. Ωσπου πέτυχε κάτι πιο δύσκολο, απ’ όλ’ αυτά που έκανε ή δεν έκανε. Κατάφερε να κάνει σκόρερ τον Αϊντάρεβιτς! Το εξωποδοσφαιρικό ισοδύναμο είναι, να περπατήσει επάνω στο νερό. Ο Λάζαρος, είμαι βέβαιος πως το πιστεύει κι αυτό. Ότι μπορεί να περπατήσει, στο νερό απάνω.
Ενας παίκτης, όλοι οι λόγοι σε περίληψη. Οι λόγοι που η ΑΕΚ στο α’ μέρος ήταν, ούτε χειρότερη ούτε καλύτερη της Ντινάμο, απλώς ανταγωνιστική. Ενώ στο β’ επιβλήθηκε, κατάπιε τη Ντινάμο, μονολόγησε. Δημιούργησε στον εαυτό της τέτοια πειστική παράσταση ανατροπής/νίκης που, και 0-1 να τελείωνε η παρτίδα εδώ, πάλι τίποτα δεν θα είχε κριθεί. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση της περιόδου, η ΑΕΚ φαίνεται πως μπορεί να παίζει καλύτερα απ’ τη Ντινάμο. Η Ντινάμο, με το ελάχιστο αποκόμισε το μέγιστο. Σαν τον…Αϊντάρεβιτς, ένα on-target ένα γκολ!
Οποιος παίζει καλύτερα, συνήθως νικά.
