Αν ανήκεις σε αυτούς που δεν είχαν ιδέα τι εστί Ντνίπρο, όπως εμείς, έναν φόβο θα τον είχες πριν ξεκινήσει το ματς
Κάπου εκεί στο 12ο λεπτό όμως θα κατάλαβες και θα ηρέμησες. Ο Παναθηναϊκός πατάει με 1.5 πόδι στους ομίλους του Europa και ο λόγος είναι ο… πάγκος.
Μπορεί να μοιάζει παράδοξο και ο τίτλος να φαντάζει ένα σκέτο clickbait, αλλά δεν είναι. Την περσινή σεζόν είδαμε όλοι πόσο πεσμένος ήταν ο Χουάνκαρ έχοντας ουσιαστικά το τίποτα από πίσω του, αφού ο Γκάνεα είχε το πρόβλημα με τον κορωνοϊό και ο Πούχατζ ερχόταν εξ αρχής μόνο ως back up plan.
Ο συναγωνισμός στο ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό, αυτό που σε κινητοποιεί να πιέσεις εαυτόν λίγο παραπάνω.
Τι έκανε λοιπόν ο Παναθηναϊκός και ο Ιβάν; Πήγαν και έκαναν 2η μεταγραφή τον Μλαντένοβιτς. Για μια ομάδα που ξέραμε όλοι ότι είχε ανάγκη ένα 10άρι και ένα 8άρι συν 2 αμυντικούς, ήταν πολύ ξεκούδουνο κάτι τέτοιο. Στο πρώτο κιόλας ματς αποδείχτηκε ότι υπήρχε μεγάλη σημασία.
Ο Μλαντένοβιτς έκανε πολύ καλή προετοιμασία, πολύ καλύτερη από τον Χουάνκαρ και φαινόταν ότι θα είναι η μόνη διαφοροποίηση του Παναθηναϊκού σε επίπεδο αρχικής εντεκάδας σε σχέση με πέρσι.
Εν τέλει, ο Ιβάν δε δίστασε να βάλει και Βιλένα και Τζούρισιτς, έβαλε και Γεντβάι λόγω του τραυματισμού του Σένκεφελντ και η μόνη μεταγραφή που δεν έπαιξε ήταν ο Μλαντένοβιτς, δηλαδή αυτός που έκανε καλύτερη προετοιμασία απ’ όλες τις μεταγραφές. Ο Σέρβος όμως προσέφερε με το πολύ καλό του επίπεδο την εσωτερική πίεση στον Χουάνκαρ και ο Ισπανός απάντησε: 2 ασίστ, 1 κερδισμένο πέναλτι, φανταστικό ματς.
Από πίσω του μπαίνει αναμφισβήτητα ο Τζούρισιτς που είχε ηρεμία και φαντασία και έδειξε σε όλους τους μέσους και εξτρέμ του Παναθηναϊκού πώς να σουτάρουν, γιατί ούτε ο Μπερνάρ, ούτε ο Πέρεθ, ούτε ο Τσοκάι, ούτε ο Παλάσιος, ούτε ο Κλαϊνχάισλερ το έχουν.
Προφανώς και ο Παναθηναϊκός δεν θάμπωσε. Το 3-1 δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας επιβλητικής εμφάνισης. Άλλες 2-3 φάσεις είχε ο Παναθηναϊκός με μοναδική αξιόλογη το τσαρούχι του Βιλένα στο τετ α τετ. Κυνικός και αποτελεσματικός ήταν ο Παναθηναϊκός, όπως ήταν και πέρσι.
Αυτό φυσικά δεν αρκεί. Δεν θα αρκεί από δω και πέρα. Ούτε με τη Μαρσέιγ ούτε με κανέναν αντίπαλο που θα αντιμετωπίσει στην Ευρώπη, είτε μιλάμε για το σχεδόν σίγουρο Europa είτε για το – απίθανο – Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι η κυνικότητα και αποτελεσματικότητα. Αυτή είναι απαραίτητη. Αλλά δεν θα αρκεί η διαχείριση.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει φέτος να κάνει το βήμα παραπάνω και να αυξήσει την παραγωγικότητα του. Τζούρισιτς και Βιλένα είναι καλά υλικά για αυτό, αν βρεθεί και ένα 6άρι καλύτερο του Πέρεθ που δεν δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει σε αυτό, τότε θα έρθει και το level up.
ΥΓ. Ο Γιοβάνοβιτς το ξέρει καλύτερα από όλους. Ακόμα κι αν η πρόκριση μοιάζει βέβαιη, καμία νίκη δεν περισσεύει, ειδικά σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός που είχε να κάνει νίκη στην Ευρώπη από το 2016. Η ρεβάνς στη Λεωφόρο πρέπει να είναι ένα ματς σαν να βρίσκεται ο Παναθηναϊκός πίσω στο σκορ με 0-1 στο 5λεπτο.
