–Συχνά ακούμε στις συζητήσεις των ανθρώπων να γίνεται λόγος για την πίστη στο Θεό και πόση αξία έχει στη ζωή τους.
Διατυπώνονται επιπόλαιες απόψεις η επαναλαμβάνονται ιδέες διαφόρων «σοφών» του κόσμου, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν επικοινωνία με την Εκκλησία! Πολλοί αρέσκονται να εμφανίζονται ότι δεν τους ενδιαφέρει το θέμα και επιθυμούν να είναι ελεύθεροι από κάθε ηθικό φραγμό. Τα όσα λέγονται με επιμονή, αποδεικνύουν ότι μόνο ελεύθεροι δεν είναι. Οι προτιμήσεις τους, οι ιδέες και ο τρόπος με τον οποίο ζούν, φανερώνουν ότι είναι ευκολόπιστοι σε πολλά θέματα και μόνο η πίστη στο Θεό τους αφήνει αδιάφορους!
Οι περισσότεροι «άπιστοι» έχουν τυφλή πίστη στις διάφορες πολιτικές ιδέες που κυκλοφορούν και υπόσχονται τη γενική ευημερία του λαού, κάτι που ποτέ δεν το είδαμε και ούτε πρόκειται να το δούμε. Μιλούν για τη δημοκρατία με τρόπο εκβιαστικό και συγχρόνως διαφωνούν πλήρως μεταξύ τους. Επιμένουν παράλογα στις αρχές των κομμάτων τους, παρόλες τις διαψεύσεις. Είναι φανατικοί οπαδοί. Αρκετοί μένουν αιχμαλωτισμένοι σε όλη τους τη ζωή στις πολιτικές τους ιδέες, χωρίς να είναι σε θέση να κρίνουν η να τις αναθεωρήσουν ως μη πραγματοποιήσιμες. Το ίδιο διαπιστώνουμε και σε μορφωμένους ανθρώπους και αυτό είναι αποκαρδιωτικό.
Επίσης βλέπουμε ανθρώπους να πιστεύουν σε κάποια αθλητική ομάδα, άλλοι πιστεύουν στην τέχνη, άλλοι στην επιστήμη και άλλοι σε ανθρώπους που διαθέτουν κάποια χαρίσματα που εντυπωσιάζουν με τα λόγια και τα έργα τους.
Είναι πολλά τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι όλοι οι άνθρωποι κάπου πιστεύουν. Είναι η φύση τους τέτοια. Αυτό ας μη θεωρείται μειονέκτημα. Εκείνο που μας ανησυχεί όμως είναι ότι αρνούνται την πίστη στο Θεό και πιστεύουν σε ανθρώπους και είδωλα! Για την πίστη στο Θεό διαμαρτύρονται πολλές φορές και κατηγορούν την Εκκλησία και τους κληρικούς με απαράδεκτο τρόπο και με απύθμενο μίσος. Βιώνουμε δυστυχώς και στην εποχή μας την ειδωλολατρία, που τόσο πολύ κτύπησε και δίωξε την Εκκλησία σε παλαιότερους αιώνες.
Ίσως κάποιοι θα διερωτώνται τι είναι εκείνο που οδηγεί τους ανθρώπους στην ειδωλολατρία; Προφανώς, γιατί η πίστη στο Θεό έχει ως φυσικό επακόλουθο την ηθική ζωή. Που σημαίνει καταπολέμηση των παθών και ιδίως του εγωισμού, της πλεονεξίας, της φιλοδοξίας και της φιληδονίας. Όσοι είναι δούλοι των παθών δεν έχουν πνευματική όραση, δεν ξεπερνούν τον κακό τους εαυτό και δεν μπορούν να απαλλαγούν από την ατμόσφαιρα της δυστυχίας τους και να ατενίσουν προς τα άνω, να πάρουν το μήνυμα του Θεού που καταργεί τα είδωλα και καθαρίζει τον ορίζοντα, δίνοντας φως στη ζωή με τις εντολές και παρηγορία με τη σταθερή ελπίδα της αιώνιας ζωής.
Πρέπει να διαλύσουμε την πεπλανημένη άποψη των σύγχρονων ειδωλολατρών πως τάχα ο άνθρωπος του Θεού είναι δυστυχής, αφού αρνείται τις χαρές της ζωής. Όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μέσα στο φως του θελήματος του Θεού και η επίγεια ζωή είναι ευχάριστη και μακάρια. Τα βιώματα του πιστού είναι χαροποιά, που δεν μπορούν ούτε να φαντασθούν οι δίχως Θεό κοσμικοί άνθρωποι. Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε οι κληρικοί πρωτίστως, αλλά και οι συνειδητοί χριστιανοί, όπου κι αν δραστηριοποιούνται. Να δώσουμε δηλαδή τη μαρτυρία του Χριστού με παρρησία λόγου και φωτεινό παράδειγμα, το οποίο θα στηρίζεται στη συνεπή τήρηση των εντολών. Και πάνω απ’αυτά χρειάζεται η θερμή προσευχή, για να φωτίσει ο Θεός και να ελεήσει τους εν σκότει και εν αμαρτίαις ανθρώπους, για να οδηγηθούν στη μετάνοια.
Υπάρχει επίσης και η κατηγορία εκείνων που ενώ είναι καλοπροαίρετοι, εύκολα πέφτουν στην πλάνη και τις αιρετικές αποκλίσεις, ζημιώνοντας πνευματικά πρώτα τον εαυτό τους και ύστερα όσους επικοινωνούν με αυτούς. Ένας έμπειρος επίσκοπος έλεγε γι’ αυτούς ότι «βλέπουν τα πράγματα ανυποψίαστα και το θεωρούν εύκολο και φυσικό να παίζουν με τη φωτιά. Γιατί η πλάνη και η αίρεση στην Εκκλησία είναι φωτιά. Και η φωτιά έχει δύο φυσικές ιδιότητες, και φωτίζει και καίει. Ξεγελιούνται λοιπόν πολλοί από το φως, από τη φανταχτερή εντύπωση που δημιουργεί η πλάνη και καίγονται στη φωτιά. Μα έχουν χάσει πιά την αίσθηση των πραγμάτων και, ενώ καίγονται, νομίζουν ότι δροσίζονται».
Κλείνοντας τούτο το κείμενο, αισθάνομαι τη βαριά ευθύνη που έχουμε οι κληρικοί για το ποίμνιό μας, που δεν βρίσκεται στο δρόμο του Θεού, αλλά και βαθύ πόνο καθώς διαπιστώνουμε την πνευματική διαστροφή πολλών ενοριτών μας και τα πενιχρά αποτελέσματα του ποιμαντικού μας έργου.
