Καθώς τα προβλήματα με τη Ιταλία έχουν ανοίξει εκ νέου τον Ασκό του Αιόλου στην Ευρωζώνη, βάζοντας – ξανά – ζητήματα κινδύνου διάσπασης, είναι καλό η Ελλάδα να δει που βρίσκεται στο διεθνές σκηνικό, οικονομικά, παραγωγικά, επιχειρηματικά και πολιτικά.
Γιατί, το timing για την Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο, καθώς η χώρα ετοιμάζεται – σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία – να… απεξαρτηθεί από τα μνημόνια, την επιτήρηση και τα πακέτα στήριξης! Συμφέρει πραγματικά την Ελλάδα η… φυγή από την επιτήρηση των ξένων και όλα τα υπόλοιπα πολλά καλά (και λίγα… κακά) που έχει αυτή η διαδικασία προσαρμογής;
Η Ιταλία, που πλέον είναι το μεγάλο ζήτημα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί την 3η οικονομία της Ευρώπης, έχει τεράστια βιομηχανία, μεγάλες και «φιρμάτες» αυτοκινητοβιομηχανίες και γενικώς ισχυρή παραγωγική βάση.
Αντιθέτως, το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και παραμένει ότι δεν έχει (πλέον) «κορμό» παραγωγικής βάσης, ενώ το μοντέλο της οικονομίας εδώ και χρόνια έχει προσαρμοστεί στην παροχή υπηρεσιών. Παράλληλα, όλα τα τελευταία χρόνια η χώρα λειτουργεί στη… γυάλα των μνημονίων και της επιτήρησης. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για την επόμενη ημέρα της πιθανής απεξάρτησης από τα μνημόνια.
Έχουν περάσει οκτώ και πλέον χρόνια μέσα στην κρίση, στην επιτήρηση, στα πακέτα στήριξης και τα μνημόνια και – ακόμη – η χώρα δεν έχει απαντήσει (πρωτίστως στον εαυτό της) αν τα μνημόνια έγιναν για… καλό, αν είναι κάτι επιβαρυντικό, ή αν είναι κάτι ωφέλιμο και λίαν απαραίτητο για την ομαλή ανόρθωση.
Τουτέστιν, η χώρα ακόμη δεν έχει απαντήσει συλλογικά, ενωμένα και αμετάκλητα, αν τα μνημόνια έφεραν την κρίση ή αν η κρίση έφερε τα μνημόνια. Γιατί, αν είχε απαντηθεί πλήρως και ολιστικά αυτό το ερώτημα, τότε η επιτήρηση, η στήριξη των ξένων, η τεχνική συνδρομή αλλά και ο… δανεισμός με 1,5% επιτόκιο θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο και για τα επόμενα χρόνια, μακριά από (κούφιες) κορώνες «καθαρής» εξόδου.
