Το πρώτο φιλικό και μάλιστα υπό τέτοιες συνθήκες δεν προσφέρεται για συμπεράσματα, αποτελεί ωστόσο ένα δείγμα για τα ατομικά χαρακτηριστικά στοιχεία των παικτών που προσέθεσε ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι.
Τα φιλικά δεν προσφέρονται απαραιτήτως για να δούμε τι μπορεί να κάνει στο σύνολο μια ομάδα, βοηθούν στο να αναλύσεις τι ποιοτικά χαρακτηριστικά διαθέτει μια ομάδα για να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει.
Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, μεγαλύτερη αξία έχει το τι είδαμε από τα νέα πρόσωπα και λιγότερο το κατά πόσο ο Παναθηναϊκός έχει «δέσει» σαν ομάδα σ’ αυτό το χρονικό σημείο. Συμπερασματικά, αν πρέπει να χαρακτηρίσουμε τον Παναθηναϊκό, με μια λέξη, γι’ αυτό που είδαμε στο φιλικό με τη Ζάλγκιρις, θα τολμούσα τον χαρακτηρισμό «μαχητικός».
Μια ομάδα μετρίων δυνατοτήτων με συγκεκριμένες αδυναμίες που θα επιδιώκει να καλύπτει το gap μέσα από τη μαχητικότητα και το πάθος της. Μια ομάδα που έχει ατομικό ταλέντο, διαθέτει παίκτες που μπορούν να ανταποκριθούν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας, αλλά ταυτόχρονα έχει και συγκεκριμένες αδυναμίες που δύσκολα θα καλυφθούν.
Συμπερασματικά:
Ο Παναθηναϊκός έχει «φονικά» και απρόσμενα «εργαλεία» στην περιφέρειά του. Τόσο ο Τζάκσον όσο και ο Νέντοβιτς είναι παίκτες που μπορούν να εκτελέσουν σε κάθε χρόνο και με κάθε τρόπο. Ακόμη κι αν κάποιες φορές το παρατράβηξαν, θα το δούμε συχνά, καθώς μέσα από αυτό προσφέρουν και το στοιχεία του μη αναμενόμενου.
Ο Μπέντιλ θα βοηθήσει πολύ περισσότερο από πέρυσι. Επαιξε στο «5», δοκιμάστηκε στο «4» και θα βοηθήσει σημαντικά σ’ ένα στοιχείο που ο Βόβορας μοιάζει να το ψάχνει. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού σουτάρουν ανεξαρτήτως θέσης. Το έκανε μία φορά ο Παπαγιάννης, το έκανε άλλες τρεις ο Μπέντιλ και απ’ ό,τι φάνηκε ήταν επιλογή κι όχι ανάγκη.
Ο Σαντ Ρος θα ‘χει δυσκολίες ως οργανωτής και φάνηκε δύο – τρεις φορές που πιέστηκε πάνω στη μπάλα. Τη μία σταμάτησε την ντρίπλα, τις άλλες δύο έχασε τον βηματισμό του και παρά λίγο να χαθεί η μπάλα. Με την παρουσία του ωστόσο βελτιώθηκε σημαντικά η ζώνη άμυνας ανάμεσα στην περιφέρεια και τους ψηλούς. Δυσκολότερα περνούσαν οι αντίπαλοι στη ρακέτα, δυσκολότερα οι κοντοί έβρισκαν τους ψηλούς. Τα μεγάλα πλάγια βήματα που διαθέτει και η σωματοδομή του καλύπτουν πολλές περισσότερες τρύπες απ’ ό,τι ο Τζάκσον και ο Φόστερ.
Στο οργανωτικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει ένα κενό. Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια του Βόβορα να πάρει περισσότερα από περισσότερους παίκτες στο κομμάτι αυτό, αλλά μοιάζει επικίνδυνη αποστολή με τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν οι παίκτες του. Οι Τζάκσον, Φόστερ και Νέντοβιτς είναι πολύ περισσότερο εκτελεστές και λιγότερο οργανωτές, ενώ ο Σαντ Ρος είναι πολεργεργαλείο που ωστόσο δεν αποτελεί εγγύηση στη θέση «1». Η πρώτη εικόνα είναι πως ο Παναθηναϊκός θα ‘χει ζητήματα στην τελική πάσα, την εύκολη ασίστ και γενικότερα στο «κουμάντο» της επίθεσής του.
Ανεξάρτητα, αν τα έβαλαν ή όχι, ο Παναθηναϊκός διαθέτει δύο τεσσάρια που μπορούν να σουτάρουν με σχετική αξιοπιστία από τη θέση «4». Το πιστεύουν και οι δύο και καλά κάνουν. Τόσο ο Γουάιτ που ξεκίνησε βασικός όσο και ο Μήτογλου που ήρθε από τον πάγκο, δεν σούταρουν να πάρουν την προσπάθεια και πολύ καλά έκαναν, καθώς ο ρόλος και το σουτ του πάουερ φόργυορντ είναι κλειδί για να ανοίξουν οι αντίπαλες άμυνες.
Ο Βόβορας έχει ένα αξιοπρεπές σύνολο για να κάνει το rotation που χρειάζεται μια ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Ακόμη και ο Κασελάκης που χρησιμοποιήθηκε για λίγο, είχε έναν ρόλο, είχε τη μαχητικότητα που θα απαιτηθεί για να καλυφθούν τα κενά. Δεν παρουσίασε μεγάλες αυξομειώσεις η εικόνα του Παναθηναϊκού, παρά τις αλλαγές που πραγματοποίησε, κάτι που σημαίνει ότι ο Βόβορας θα ποντάρει και στους 12.
Το δεύτερο φιλικό με την Αλμπα Βερολίνου, μπορεί να δώσει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ασφαλής εικόνα. Ο Παναθηναϊκός έχει πολύ δρόμο για να διορθώσει πράγματα, αλλά περισσότερο για να καταλάβει ο ίδιος ποιες είναι οι πραγματικές του δυνατότητες.
πηγη:Αρης Λαούδης
