Ένα απόγευμα του Ιούλη πίναμε καφέ στο εργαστήριο του Δημήτρη. Στην παρέα μας προστέθηκε ο Χάρης και πιάσαμε την κουβέντα για το θεατράκι στο Λουτράκι.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο Χάρης και ο Τάσος υπηρετούν την τέχνη τους με ήθος και μεράκι. Κάθε βράδυ νέο έργο από το παλιό και το νεότερο ρεπερτόριο του Καραγκιόζη. Φέτος όμως αναζητούσαν κάτι διαφορετικό από άλλες χρονιές. Έργα ξεχασμένα και σπάνια. Γιατί όχι; “Μαύρος Γκιαούρης. Αυτό θα παίξουμε”. Αναφώνησε ο Χάρης αποφασισμένος. “Τις φιγούρες τις έχουμε”. “Ας τις έχουμε θα φτιάξουμε άλλες. Όπως αυτό το έργο είναι παλιό, έτσι θα είναι και οι φιγούρες. Βασισμένες σε σχέδια παλιού καραγκιοζοπαίχτη.” είπε ο Δημήτρης. “
Ο μαύρος Γκιαούρης όμως πρέπει να είναι ιδιαίτερος στο σχέδιο. Θα τον αναλάβω εγώ”. Είπα.
Έτσι κι έγινε. Ανοίξαμε ντοσιέ με παλιά σχέδια, αρχίσαμε να κόβουμε χαρτόνια, δέρματα και πλαστικά. Οι φιγούρες έπρεπε να ήταν έτοιμες σε μια εβδομάδα. Όλοι μας παράλληλα με άλλες παραστάσεις και ασχολίες, δουλεύαμε για την συγκεκριμένη. Ο Χάρης αυτές τις μέρες μελέταγε το έργο. Είχε να παιχτεί χρόνια, καθώς είναι από τα έργα που δεν τολμώνται εύκολα και οι πηγές ήταν λίγες, μέχρι που στις 22 Ιούλη παρουσιάστηκε στο Λουτράκι. Η επιτυχία της παράστασης και η απόδοχη της από το κόσμο μας γέμισε με ελπίδες να παρουσιαστούν κι άλλα έργα.
Κάποιες μέρες αργότερα στις 31 του μήνα ο Τάσος παρουσίασε την “Κρεμάλα του Πατριάρχη”. Παρ’ όλο που το είχε παρουσιάσει και παλιότερα, ήθελε να δώσει στο έργο μια νέα πνοή και σε εικαστικό επίπεδο αλλά και σε παραστατικό.
Την ώρα της παράστασης δεν άκουγες μόνο τον Τάσο, αλλά και τον Γιάνναρο και τον Αντώναρο, καλλιτέχνες από τους οποίους σώζεται η ηχογράφηση της παράστασης. Δεν ήταν μια μίμηση των παλιών. Ο Τάσος έζησε την κάθε στιγμή της παράστασης και την υποστήριξε με το σεβασμό που της άρμοζε. Έκανε το έργο δικό του και το απόλαυσε τόσο αυτός όσο και το κοινό. Οι αποφάσεις για τις παραστάσεις ήταν της στιγμής αλλά υλοποιήθηκαν άμεσα με πολύ κόπο και μεράκι και από τους τέσσερις.
Από τις δύο αυτές παραστάσεις το θεατράκι κέρδισε όχι μόνο θεατές, αλλά μια μεγαλύτερη αξία. Θεατές όλων των ηλικιών, πρόθυμοι να είναι παρόντες και στις επόμενες παραστάσεις. Εκεί που νόμιζες ότι η πιτσιρικαρία των πρώτων σειρών θα μιλάει, θα παίζει με τα χαλίκια ή θα ενοχλούν τους διπλανούς τους ήταν απορροφημένη. Τα μικρά παιδιά έβλεπαν με μεγαλύτερο πάθος τα έργα αυτά. Καταλάβαιναν την αξία του έργου και στο τέλος της παράστασης τους είχε μείνει και η παραμικρή λεπτομέρεια και την συζήταγαν με τους γονείς τους.
Οι επόμενες παραστάσεις έχουν αποφασιστεί. Πέρα από τις διάφορες κλασσικές, θα παρουσιαστεί “Ο λήσταρχος Ντελής”, “Ο κόμης Δράκουλας”, “Η κατάρα της μάνας” και άλλα πολλά. Και όλα αυτά για να τιμήσουμε την τέχνη του Καραγκιόζη και τους παλιούς μαστόρους που δίδαξαν τις νεότερες γενιές.
Το θεατράκι βρίσκεται στην οδό Αλκυονίδων στο Λουτράκι (πίσω από τα ΚΤΕΛ).
Κάθε βράδυ νέο έργο μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη. Ώρα 9
Φωτογραφικό υλικό: Δημήτρης Μπερέκος
