Όσο παρακολουθεί κανείς ένα άθλημα, αρχίζει και συλλέγει εμπειρίες και φτάνει κάποια στιγμή να αποκρυσταλλώσει κάποιους κανόνες που κρίνει, με βάση τα facts ότι ισχύρουν.
Ο φετινός Παναθηναϊκός μας αναγκάζει να μιλήσουμε για έναν κανόνα όχι τόσο γνωστό.
Οι μεγάλες ομάδες, οι φτιαγμένες για τα σπουδαία, κρίνονται σε λεπτομέρειες και υπάρχει μια λεπτομέρεια στον φετινό Παναθηναϊκό, την οποία πρέπει να την πιστωθεί συνολικά ο οργανισμός, αλλά λίγο περισσότερο ο Αταμάν, η οποία δείχνει και γιατί δεν πήγε τίποτα σωστά την περσινή χρονιά.
Σε μια ομάδα που είναι σε κακή κατάσταση σε όλα της τα επίπεδα, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, οι μέτριοι παίκτες της γίνονται χειρότεροι και οι σούπερ παίκτες της καταπονούνται περισσότερο.
Σε μια καλή ή πολύ καλή κατάσταση ομάδας, βλέπεις τους ακριβοπληρωμένους να περνάνε ένα κακό φεγγάρι και τους, θεωρητικά, μέτριους ή μη επαρκείς αυτή τη στιγμή για το υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας, να ανεβαίνουν 2-3 επίπεδα και να γίνονται πολύτιμοι ρολίστες και να καλύπτουν τις κακές βραδιές των σταρ, των Ευρωλιγκάτων.
Στην εκκίνηση της σεζόν ο Αντετοκούνμπο ήταν ο τρίτος ψηλός και με βάση την εικόνα του πέρσι στη Φενέρ και πρόπερσι στη Βιλερμπάν, λέγαμε όλοι ότι θα είναι επιτυχία αν μπορεί να δώσει 7-8 καλά λεπτά. Και την περασμένη βδομάδα στη Μακάμπι φτάσαμε να λέμε «Αταμάν άσ’ τον μέσα όλο το ματς και θα κερδίσουμε».
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης έμεινε από τη χαραμάδα το καλοκαίρι, ο αδερφός του Γιώργος που έμοιαζε να είναι πιο μπροστά από αυτόν, έφυγε, και λέγαμε ότι θα παίρνει 10-12 λεπτά στο πρωτάθλημα και θα βοηθάει στις προπονήσεις. Και τον βλέπουμε από την αρχή της χρονιάς, να είναι παίκτης-αποκάλυψη.
Ο Μωραΐτης μπορεί να μην έχει πάρει πολύ χρόνο, μπορεί να εμφανίζεται σπάνια στην Ευρωλίγκα, αλλά όταν εμφανιστεί, θα δώσει παραπάνω απ’ αυτό που περιμένει κάποιος. Στον περσινό Παναθηναϊκό, ο Μωραΐτης θα έμπαινε και θα έβαζε 3 αυτοκαλάθια.
Αυτή η λεπτομέρεια δείχνει το πόσο καλά είναι τα αποδυτήρια, πόσο οι παίκτες τα έχουν βρει μεταξύ τους και αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στα αγωνιστικά, αποτυπώνεται και στα εξωαγωνιστικά.
Φέτος, ο Παναθηναϊκός εισήγαγε καινοτομίες σε επίπεδο μάρκετινγκ και εμπειρίας του πελάτη και προσφέρει στους φιλάθλους συνάντηση με τους παίκτες μετά τα ματς στο ΟΑΚΑ και θέαση των εκτός έδρας ματς με τους παίκτες που μένουν εκτός αποστολής.
Μπείτε λίγο στη θέση ενός παίκτη που είναι συχνά εκτός αποστολής, πόσο άβολα θα νιώθει το να βλέπει την ομάδα με φιλάθλους από μακριά. Μπείτε στη θέση ενός παίκτη, του Χουάντσο φερ’ ειπείν, που θα έχει παίξει 5 λεπτά και θα πρέπει μετά να μιλήσει με φιλάθλους. Σε μια ομάδα προβληματική, κάτι τέτοιο δε θα έβγαινε με τίποτα.
Ο φετινός Παναθηναϊκός όμως έχει βάλει βάσεις σε κάθε τομέα για να αποπνέει υγεία. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οι τίτλοι θα έρθουν νομοτελειακά, αλλά επειδή υπάρχουν κι άλλες καλές ομάδες, μια χρονιά θα σου έρχονται, μια χρονιά θα φεύγουν. Όσο παραμένει η υγεία όμως και το μπάσκετ που αποδίδει η ομάδα είναι μπάσκετ αρχών, οι τίτλοι θα είναι το κερασάκι.
Αυτή τη στιγμή μπορούμε να πούμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει να υπολογίζει σε κάθε ματς σε Γκραντ, Γκριγκόνις, Ναν, Λεσόρ, Μήτογλου, Σλούκα, Αντετοκούνμπο, Καλαϊτζάκη. Θέλει λοιπόν να βάλει στην εξίσωση τον Χουάντσο όπως ήταν σήμερα κι ας μη βάζει 12 πόντους, ας βάζει 8, και θέλει και ολίγη από Παπαπέτρου.
Με 10 παίκτες θα έχει ένα πολύ δυνατό rotation και αν σε αυτό έρχονται περιστασιακά ο Μπαλτσερόφσκι, ο Μωραΐτης ή ο Μαντζούκας, ευχής έργον θα είναι.
ΥΓ. Εννοείται χαίρεται ο φίλαθλος με τους παιχταράδες ξένους που φέρνει η ομάδα, αλλά θαρρώ η εικόνα του Καλαϊτζάκη και του Ντίνου, ειδικά όμως του πρώτου, να είναι μπροστά στα πανηγύρια μετά από κάθε ματς και να ενώνονται με την πράσινη εξέδρα, έχει τη μεγαλύτερη γλύκα. Στο τέλος της ημέρας, αυτοί νιώθουν πιο πολύ απ’ όλους, αυτοί βλέπουν ότι ο Παναθηναϊκός είναι το σπίτι τους.
