Αν μας έλεγαν πριν το ματς ότι θα πάει στην παράταση, τότε θα ποντάραμε πως ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα αποφύγει την ήττα.
Όχι γιατί είναι χειρότερη ομάδα, αλλά γιατί οι απουσίες που είχε, έκαναν δεδομένο πως δεν θα άντεχαν οι παίκτες του για τόσο μεγάλο διάστημα.
Γι’ αυτό και ο Παναθηναϊκός έδειξε στην κανονική διάρκεια πως ήθελε πάση θυσία να τελειώσει εκεί το ματς, γιατί αν πήγαινε στην παράταση, είτε που θα θυσίαζε την πρόκριση είτε αν έπαιρνε την πρόκριση, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα εν όψει πρωταθλήματος και του αγώνα με τον Αστέρα στη Λεωφόρο.
Τελικά, όχι μόνο το ματς πήγε παράταση και πέναλτι, αλλά ο Παναθηναϊκός πήρε και την πρόκριση έχοντας όλα τα δεδομένα του αγώνα εναντίον του. Γιατί για μια ομάδα που έχει τραυματίες μόνο από το κέντρο και μπροστά, το να γυρίζει ο προπονητής να βάλει δύο αμυντικούς και να βγάζει Σπόραρ-Μαντσίνι, μόνο ως εναντίον μπορεί να εκληφθεί.
Υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, το να φτάνει ο Παναθηναϊκός- ακόμα κι αυτός ο ελλειμματικός, σε επίπεδο ρόστερ- απέναντι σε αυτόν τον κακό Ολυμπιακό στα πέναλτι, δεν είναι για να πανηγυρίζει.
Αλλά η κάθε στιγμή διαμορφώνει το συναίσθημα και θα πρέπει να είμαστε λογικοί και ρεαλιστές. Αν ήμασταν στη θέση του Τερίμ και είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη συνθήκη, το πιθανότερο είναι πως θα τα κάναμε σαλάτα.
Ο Παναθηναϊκός όμως φάνηκε να έχει προετοιμαστεί από τον προπονητή του για κάθε ενδεχόμενο και να λειτουργεί ακόμα κι όταν έφυγαν οι βασικοί του επιθετικογενείς, δηλαδή Σπόραρ-Μαντσίνι-Βέρμπιτς-Μπερνάρ-Βιλένα, για να μπουν αμυντικογενείς με μηδέν τρεξίματα και τεχνική (Πέρεθ-Ζέκα-Ακαϊντίν-Σένκεφελντ) και ο (κακός χθες) Αϊτόρ που έχανε διαρκώς τη μπάλα.
Η εικόνα του ματς ήταν πόνος στα μάτια για τους θεατές, αλλά για τους Παναθηναϊκούς υπήρξε μια συνειδητοποίηση της κατάστασης.
Από τη στιγμή που δε μπήκαν τα γκολ στις 4 μεγάλες ευκαιρίες (ο Σπόραρ… εγκληματεί στη φάση του 81ου λεπτού, αφού έχει όλη την άνεση να κοντρολάρει και να σουτάρει με το δεξί στην δεξιά μεριά της εστίας και πάει και σουτάρει κατευθείαν με το αριστερό) και πήγε στην παράταση, μόνο ικανοποίηση μπορεί να φέρνει η εμφάνιση και το αποτέλεσμα.
Ο Παναθηναϊκός είχε απέναντι του μια κακή ομάδα που έχει όμως περισσότερες επιλογές μεσοεπιθετικά και έβαλε αλλαγές τους Ποντένσε-Μάρτινς-Γιόβετιτς-Καρβάλιο και παρόλα αυτά δεν έφαγε πολλές μεγάλες φάσεις. Με εξαίρεση την κεφαλιά Γιόβετιτς και ένα σουτ του Μάρτινς που κατέληξε πλάγιο, ο Παναθηναϊκός λειτούργησε άρτια αμυντικά.
Και η αρτιότητα εκπορεύεται κι από το ότι μπροστά είχε τον Ακαϊντίν που του έδιναν τη μπάλα οι μέσοι και δεν ήξερε τι να κάνει το παιδί, είχε τον Αϊτόρ που παραπατούσε κι έπεφτε μόνος κι είχε στο κέντρο Ρούμπεν-Ζέκα που μόνο από τύχη έκαναν κοντρόλ. Ο Ρούμπεν δικαιολόγησε τον μισθό του με το φάουλ NFL στον Ποντένσε.
Για όλα αυτά λοιπόν, ο Τερίμ έστησε μια μικρή εποποιία κι αν δεν είχε φάει το πέναλτι στη Νέα Φιλαδέλφεια, θα είχε περάσει αυτόν τον πρώτο του μήνα στην ομάδα με σχεδόν άριστα.
Ο Παναθηναϊκός ήταν κακός στη Λεωφόρο. Δεν ήταν σήμερα το πρόβλημα. Σήμερα έγιναν όλα τα δυνατά και, ίσως, αδύνατα για να αντέξει και στα πέναλτι δεν έχασε την ψυχολογία του ούτε όταν χάθηκε το πέναλτι του Μλαντένοβιτς.
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός τι έπαιζε σήμερα, μόνο ο προπονητής του το ξέρει…
ΥΓ1. Δύο παίκτες αξίζουν σήμερα τεράστιο μπράβο και υπόκλιση. Οι φωτογραφίες τους αρκούν.
