Κι όμως, δεν ήταν ο Σάκης Ρουβάς…
Για τη Ρίτα Σακελλαρίου και τη ζωή της θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία ολόκληρα.
Η λαϊκή ντίβα που τα έζησε όλα, δεν φοβήθηκε ποτέ να τσαλακώσει την εικόνα της ακόμα και όταν οι δικοί της άνθρωποι τη συμβούλευαν να μην ακολουθήσει τον δρόμο των… εύκολων σουξέ.
Η συζήτησε έγινε πιο έντονη όταν κυκλοφόρησε το περίφημο πια «Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο». Για το συγκεκριμένο τραγούδι έχουν γραφτει πολλά, όμως ακόμα και σήμερα παραμένει μυστήριο για πολλούς το πρόσωπο… του παίδαρου.
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πρόκειται για τον Σάκη Ρουβά καθώς έχουν στο μυαλό τους μια… χιλιοτραγουδισμένη ιστορία για το πώς εμπνεύστηκε ο στιχουργός, το συγκεκριμένο άσμα. Σύμφωνα με αυτή λοιπόν η Ρίτα Σακελλαρίου είχε εντυπωσιαστεί από τα σουξέ της τελευταίας δισκογραφικής δουλειάς του Σάκη Ρουβά («Πάρ’ τα!», «Χίλια εννιακόσια ενενήντα δύο…» κλπ) και καλεί στο σπίτι της τον στιχουργό των επιτυχιών, Γιώργο Παυριανό, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας.
Πάνω στην κουβέντα (ήταν και ο παραγωγός της στην παρέα) μαθαίνει ότι το Μέγαρο Μουσικής ετοιμάζει αφιέρωμα στον Πολυκανδριώτη. Η Ρίτα θυμώνει και σχολιάζει με παράπονο: «Εμένα δεν μπορεί να με καλέσει το Μέγαρο για μια συναυλία; Γι’ αυτούς το λέω, όχι για μένα. Άμα έκανα εγώ συναυλία θα το γκρέμιζα απ’ τον κόσμο». Η συζήτηση συνεχίζεται και η Σακελλαρίου αφού αποθεώνει τον Παυριανό για τη δουλειά του με τον Ρουβά του κάνει την πρόταση: «Να μου γράψεις ένα τραγούδι να το πούμε μαζί. Εγώ κι αυτός ο παίδαρος θα κάνουμε μεγάλο σουξέ».
Σύμφωνα με την αφήγηση του Γιώργου Παυριανού μετά τη μετακόμιση του κοντά στο Χίλτον το ’93, πέρασε από το Μέγαρο Μουσικής τη Μεγάλη Παρασκευή, πηγαίνοντας στον Επιτάφιο: «Κόσμος πολύς, άντρες με μαύρα κοστούμια και γυναίκες με γκρι ταγέρ μπαίνουν μέσα για να παρακολουθήσουν τα “Κατά Ματθαίον Πάθη” του Μπαχ. Το Μέγαρο μου φάνηκε ξαφνικά σαν μεγάλο κενοτάφιο. Γυρίζοντας το βράδυ, έκατσα κι έγραψα ένα “δύστυχο- δίστιχο”- στίχους που τις περισσότερες φορές μένουν στο συρτάρι για πάντα: “Δεν πάω κενοτάφιο, θα πάω στον Επιτάφιο”. Το καλοκαίρι του ’93 στο φιλόξενο σπίτι του Σωκράτη Καλκάνη στη Βουλιαγμένη, ψάχνοντας μια μέρα για ιδέες να γράψω κάτι για τη Ρίτα πέφτω πάνω στο “δύστυχο-δίστιχο” και με μια νευρο-χημικό-ψυχολογικό-στιχουργική διαδικασία, γράφω το “Εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο».
Αυτή είναι η εκδοχή που γνωρίζουν οι περισσότεροι. Σύμφωνα με την ίδια τη Ρίτα Σακελλαρίου όμως ο «παίδαρος» του θρυλικού τραγουδιού δεν ήταν ο Σάκης Ρουβάς, αλλά ο Κώστας Ευριπιώτης. Μάλιστα, τη χρονιά που ο Ευριπιώτης βρέθηκε στο πλευρό της (όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στην πίστα) η Ρίτα του αφιέρωνε κάθε βράδυ το συγκεκριμένο τραγούδι με το οποίο έκλεινε το πρόγραμμά της.
Μάλιστα ο ίδιος ο Ευριπιώτης όταν είχε ερωτηθεί για το πώς νιώθει τώρα που γνωρίζει ότι αυτός είναι ο «παίδαρος» του σουξέ της Ρίτας Σακελλαρίου απάντησε με ειλικρίνεια:
«Ξεχωριστή χαρά. Και η πιο ξεχωριστή ήταν η δήλωση της “μεγάλης κυρίας” του λαϊκού τραγουδιού όταν τη ρώτησαν σε μια συνέντευξη: “Μα είναι δυνατόν ο Ευριπιώτης να είναι παίδαρος; Γιατί γι’ αυτόν δεν μιλάμε; Γιατί παίδαροι είναι οι “τετράγωνοι έτσι δεν είναι;”. Και τους απάντησε: “Ο Ευριπιώτης είναι παίδαρος στην ψυχή!”. Έτσι αισθάνομαι, λοιπόν, μέσα μου. Θέλω πάντα να είμαι δυνατός, να κάνω το καλύτερο για όλους».
