«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει μακριά!
Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή. Δεν εκτιμά ο άνδρας την γυναίκα, η γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρούνται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα τα παιδιά τους.
Μα, αυτός – αυτή που πήρες από την Εκκλησία δεν είναι; Γιατί μονίμως αυτό το ξεχνάς; Γιατί; Φθάνουν στο σημείο να χωρίζουν.
Αυτό είναι το χειρότερο. Τι να πω; Άνθρωποι με δύο και τρία και τέσσερα παιδάκια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου. Πω, πω, πω! Φοβερό, φοβερό! Τι πόνος σ’ αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη!…
Τους εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κάθε οικογένεια γίνεται -πρέπει να γίνεται- θεία Λειτουργία, αφού «κατ’ οίκον εκκλησία» είναι. Πώς, εσύ πατέρα, πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό;
Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και όμορφος είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που σου έδωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και τιμή». T’ άλλα, άφησέ τα. Να κάνουμε υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας. Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς…».
