Εάν δεν υπήρχε και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ να δίνει κάποιο τόνο (καταστροφικής γι’ αυτόν) ζωντάνιας στο πολιτικό σκηνικό, ο δημόσιος πολικός λόγος θα έπασχε από ανίατη πλήξη.
Η πολιτική παραδοξότητα του θιασώτη της «oriental» νοικοκυροσύνης Κασσελάκη, στου οποίου τον λόγο δεν εντοπίζεται κάποια φράση που να παραπέμπει στο πολιτικό τοπίο ΣΥΡΙΖΑ, τα βέλη προς τους αποχωρήσαντες και οι αντεπιθέσεις αυτών στο πρόσωπό του, είναι τα μόνα στοιχεία «σκερτσόζας» ζωντάνιας που σώζουν από την ανία.
Σε αυτό έχει δίκιο η Όλγα Γεροβασίλη που δήλωσε στα «Παραπολιτικά» ότι ο Στ. Κασσελάκης ήρθε με ορμή και τάραξε τα νερά (σ.σ. ενώ ο Άλλος που ήρθε «με φόρα» πνίγηκε σε αυτά). Ωστόσο, ταράσσοντας τα νερά μπορεί να δημιουργήσεις βούρκο καθώς ανακατεύεται η ιλύς, όπως και έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ευτυχώς, όμως υπάρχει ο Stefanos, με τις βόλτες του στα μπαράκια με τη σκυλίτσα του, με τον κόσμο να του λέει – και να έχει δίκιο – εσύ κάνεις για μοντέλο, τι θες με την πολιτική;
Να αναλαμβάνει ο ίδιος και ως γραφείο τύπου του κόμματος, να αναρτά κατά δημοσιογράφων και υπουργών (χθες Βορίδη), και να εμπλέκεται επί παντός του επιστητού για πράγματα που δε γνωρίζει, και για τα οποία δε ρωτάει τους επαΐοντες στο κόμμα – εκτός αν επαΐοντες θεωρεί τον Πολάκη και τη Ραλλία.
Χθες π.χ. θεώρησε καλό να κρίνει τη φράση Μητσοτάκη στο BBC, κατόπιν σχετικής ερώτησης, ότι «τα Γλυπτά θα φαίνονταν καλύτερα στο Μουσείο της Ακρόπολης». Ανήρτησε και τον τίτλο της σχετικής είδησης ο Stefanos και σχολιάζει:
«Δηλαδή αν τα γλυπτά του Παρθενώνα «θα φαίνονταν καλύτερα» στο Μουσείο της Περγάμου, να τα πάμε στο… Βερολίνο (μετά την ανακαίνιση);». Και συνεχίζει: «Τι άστοχα επιχειρήματα είναι αυτά -στο BBC μάλιστα- για να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει; Φανταστείτε αν ο Αλέξης Τσίπρας ή εγώ είχαμε πει κάτι τέτοιο, τι θα γινόταν σήμερα στα ελληνικά ΜΜΕ. Για τον κ. Μητσοτάκη όμως, κάλυψη παντού».
Τεκμήριον ασχετοσύνης. Γιατί στον ίδιο τίτλο υπάρχει και η φράση Μητσοτάκη προς τη δημοσιογράφο που του έπαιρνε συνέντευξη: «Αν κόβαμε μισή τη Μόνα Λίζα, τι θα συνέβαινε;».
Ο Κασσελάκης και εκείνοι που είναι δίπλα του, δεν αναρωτήθηκαν γιατί ο Μητσοτάκης έφερε ως παράδειγμα το αποτέλεσμα ενδεχόμενης διχοτόμησης της Μόνα Λίζα; Στην ανάγκη τους να κάνουν αντιπολίτευση και να κατηγορήσουν τα ΜΜΕ με κάθε τρόπο, προφανώς το ξεπέρασαν ως ήσσονος σημασίας, ή ως ατυχές, ακόμη και ως χαζό, το παράδειγμα του Μητσοτάκη.
Κι όμως, είναι η ουσία των ελληνικών επιχειρημάτων, την οποία ο αρχηγός – που θέλει να είναι – της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το επιτελείο του, δε γνωρίζουν!
Αρχαιότητες ελληνικές και άλλων πολιτισμών υπάρχουν σε πολλά μουσεία της πρώην αποικιοκρατικής Δύσης. Ουδείς απαιτεί επισήμως την επιστροφή τους. Δεν υπάρχει πλαίσιο για τέτοια διεκδίκηση.
Εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα και μόνο για τα γλυπτά του Παρθενώνα – και όχι ας πούμε για την Αφροδίτη της Μήλου ή τη Νίκη της Σαμοθράκης. Και το επιχείρημα της Ελλάδας (γιατί μόνο αυτό μπορεί να έχει) είναι πως τα γλυπτά δεν είναι αυτόνομα έργα, αλλά τμήματα ενός μεγαλύτερου, του Παρθενώνα.
Και η έλλειψή τους το καθιστά ακρωτηριασμένο. Εξ ου και το παράδειγμα της διχοτόμησης της Μόνα Λίζα που επιστράτευσε ο πρωθυπουργός. Γι’ αυτό και απαντώντας είπε ότι θα φαίνονταν καλύτερα. Όχι γιατί έχουμε καλύτερο, πιο ανακαινισμένο, μουσείο, αλλά γιατί βρίσκονταν στον χώρο του Παρθενώνα αποκαθιστώντας την αρτιότητα ενός οργανικού συνόλου, ώστε να μην είναι το μνημείο λειψό.
Τόσα χρόνια, δεκαετίες, γίνεται αγώνας για τα γλυπτά. Ένας (αριθμός 1) άνθρωπος στο επιτελείο του Stefanos δε βρέθηκε να το γνωρίζει και να πει στον αρχηγό να μην επιδεικνύει με αναρτήσεις την παχυλή άγνοιά του;
Έστω ένας από όλους αυτούς που αντιμάχονταν το «τσιμέντωμα» της Ακρόπολης και κατηγορούσαν τον σημαντικό Μανόλη Κορρέ, δε βρέθηκε να ξέρει τα επιχειρήματα της Ελληνικής Πολιτείας για τα γλυπτά και να προστατέψει τον – και όψιμο αρχαιολάτρη – Stefanos;
Γιάννης Σιδέρης
