Όσο φθηνή είναι η φράση του τίτλου που έχει «ντυθεί» με εισαγωγικά, τόσο… ακριβή είναι η ιδέα που είχε η Χαρά Κολαΐτη.
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις ποια είναι η Χαρά Κολαΐτη. Και δίκιο θα ‘χεις. Κι εγώ συγκυριακά το είχα μάθει σε μία συζήτηση πριν από καμιά δεκαετία. Γραμμή δεν είχα πάρει. Ούτε κι εκείνη. Κι ας έδειχνε ότι παίρνει στο «βίντεο κλιπ» του τραγουδιού «Τα πίνω όλα». Χρειαζόταν εισαγωγικά το «βίντεο κλιπ»; Χμμ… άστο κάτι δικά μου. Που θα γίνουν και δικά σου λίγο παρακάτω.
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το πρώτο πρόσωπο. Συμβαίνει μία φορά στο τόσο. Απλά ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι ήμουν κι εγώ αδαής. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έτυχε να ακούσουν κάποιο δημιούργημα της «Άννας Γούλα». Οk, σταματώ με τα εισαγωγικά. Εξάλλου, όπως θα παρατηρήσεις σταδιακά, είναι αχρείαστα. Κι αυτό γιατί επί σειρά δεκαετιών έχει παρεισφρήσει μέσα μας η Άννα Γούλα.
Και τώρα, αφού έπαθες το σοκ, ή θυμήθηκες το σοκ που είχες πάθει όταν το είδες πρώτη φορά, ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Πώς αντέδρασες όταν το πρωτοείδες; Αναφώνησες: «Τι σουξεδάρα είναι αυτή;» Έκλεισες τα μάτια σου και αναρωτήθηκες σαν άλλος Βασίλης Αυλωνίτης: «Ωρέ πού πάμε; Πού πάμε;» Χειροκρότησες και είπες: «Ρε αυτή έχει πιάσει το νόημα. Καλά μας κάνει»;
Η πιο ορθή απάντηση, βάσει του τρόπου σκέψης της δημιουργού, είναι το Γ. Κυρίες και κύριοι, η Άννα Γούλα δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δηλαδή είναι και υπάρχει ανάμεσά μας (και μέσα μας) επί σειρά δεκαετιών. Είναι τα υποπροϊόντα, η υποκουλτούρα, η φθήνια, το κιτς, το trash… Είναι τα τερατοκαμώματα μιας παρακμάζουσας κοινωνίας που σταδιακά κέρδισαν έδαφος. Αυτά που στην ιεραρχία του απλού μέσου Έλληνα (σ.σ. και σε πολλές άλλες χώρες, αλλά ας μην γίνει πιο χαοτικό το άρθρο) έγιναν δημοφιλή, σουξέ, trends, viral… Με τις ευλογίες των συστημικών Μέσων και των μέσων, κατ’ επέκταση. Είναι, εν ολίγοις, αυτά που μας επέβαλαν και, συνάμα, επιτρέψαμε να «πάρουμε» μαζί μας στην καθημερινότητα. Για να γίνουμε, εν κατακλείδι, κι εμείς, ή τέλος πάντων όσοι δεν «αντιστάθηκαν» σθεναρά, πιο φθηνοί.
Για να το πούμε διαφορετικά: Αν ήμασταν υποτυπωδώς ψαγμένοι, τότε δεν θα ξέραμε την Άννα Γούλα Βαρδινογιάννη, όπως είναι το… πλήρες όνομά της. Θα ξέραμε τη Χαρά Κολαΐτη. Μια νεαρή κοπέλα που σκαρφίστηκε αυτήν την περσόνα από την αρχή μέχρι το τέλος, στο πλαίσιο της πτυχιακής της εργασίας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Την παρέδωσε το 2007 και δικαιώθηκε στο έπακρο, διότι έλαβε «Άριστα».
Παράλληλα, άρχισε να «ανεβάζει» τα videos της περσόνας στο διαδίκτυο. «Τα πίνω όλα», «Είμαι άρρωστη», «Γαλάζιο και λευκό», «Καβάλα» κ.λπ. Μέχρι και σε live με τον θρυλικό Ζωρζ Πιλαλί και τους Soufra Band συμμετείχε.
Ήταν τόσο καλο/κακοστημένο που ο κόσμος δεν καταλάβαινε ότι πρόκειται για περσόνα. Για την ακρίβεια ούτε που μπορούσε να το φανταστεί. Τα τραγούδια άρχισαν να παίζονται συνέχεια σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Η Άννα Γούλα είχε αποκτήσει κοινό!
«Αυτό είναι που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ο κόσμος βλέπει κάτι τόσο τραβηγμένο και δεν καταλαβαίνει ότι είναι πλάκα. Εδώ έχουμε φτάσει. Τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Η κοινή γνώμη έχει εκπαιδευτεί σε μια φθηνή αισθητική, την οποία θεωρεί δεδομένη.
Γενικά, η Αννα Γούλα είναι το άθροισμα διαφόρων πραγμάτων που βλέπω γύρω μου. Πραγμάτων που εγώ στη συνέχεια τα “τσίμπησα”, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο.
Η Αννα έχει στοιχεία που εγώ ζηλεύω πολύ. Ζηλεύω ας πούμε που δεν προβληματίζεται πολύ. Που θα φορέσει ό, τι θέλει και θα βγει και στην πίστα να τραγουδήσει. Που δεν χολοσκάει, δεν ψάχνει να βρει νόημα στην τέχνη που κάνει, αν λέει κάτι με τα τραγούδια της», είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή της στην «Καθημερινή».
Ήδη, λοιπόν, μάθαμε πολλά για τη Χαρά Κολαΐτη. Αν και εκείνη μας έμαθε/υπενθύμισε περισσότερα. Αξίζει, όμως, να προσθέσουμε ότι είναι εικαστικός και performer. Με σπουδές στο κλασικό τραγούδι (σοπράνο), αποφοίτησε από την Α.Σ.Κ.Τ. το 2007 (εργαστήρια ζωγραφικής Παπασπύρου και Σπηλιόπουλου), σπούδασε στο Saint Martin’s College και έλαβε Μ.A. από το Goldsmiths University.
Ευχαριστούμε Χαρά/Άννα. Καλά μας έκανες. Αλλά ξέρεις ότι οι περισσότεροι και που έμαθαν, στην πραγματικότητα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ή τουλάχιστον, για να μην είμαστε 100% απαισιόδοξοι, θα χρειαστούν τιτάνια προσπάθεια για να αλλάξουν.
