Γράφοντας για τον θρίαμβο κόντρα στην Τουρκία, δεν κάναμε λόγο ούτε για ομαδάρες, ούτε για προπονητάρες.
Αναφερθήκαμε μόνο στους λόγους, που μας οδήγησαν στη νίκη. Και ευχηθήκαμε να τα καταφέρουμε απέναντι σε μία Τσεχία, που «είναι σκληρό καρύδι και είναι ομάδα, που βρίσκεται χρόνια μαζί», όπως είχαμε επισημάνει σχετικά.
Δυστυχώς η νίκη-πρόκριση στο Τόκιο όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά ο αποκλεισμός προέκυψε μετά από απογοητευτική εμφάνιση και βαριά ήττα. Η ήττα θα πει κάποιος ότι ήττα είναι είτε με 40 πόντους, είτε με έναν. Δεν θα έχει άδικο ο άνθρωπος. Δεν έχει άδικο, όμως, και εκείνος, που δικαιολογημένα θα πει ότι περίμενε κάτι πολύ καλύτερο στον τελικό. Και το περίμενε αυτό, γιατί εκτός των άλλων η Εθνική είχε δώσει τέτοια σημάδια. Τόσο με τον Καναδά και την Κίνα, όσο και με την Τουρκία.
Τα σημάδια, όμως, αυτά πήγαν στράφι, καθώς χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια από τους Τσέχους. Τι μας θύμισε αυτή η ήττα; Μα το 2006. Αναλογικά πάντα ε; Θρίαμβος επί των Αμερικάνων τη μία μέρα και καταποντισμός από τους Ισπανούς την άλλη. Η μέρα με την νύχτα δηλαδή, όπως περίπου και τώρα: θρίαμβος με τους Τούρκους, πανωλεθρία από τους Τσέχους. Επαναλαμβάνουμε: αναλογικά μιλάμε. Δεν συγκρίνουμε αντιπάλους.
Το ότι είναι πιο συμπαγής η Τσεχία από την δική μας ομάδα το ξέραμε. Ξέραμε, όμως, ότι δεν είναι και πιο ποιοτική. Ακόμη και έτσι όπως εμφανιστήκαμε στον Καναδά. Με τόσες απουσίες δηλαδή. Για αυτό, λοιπόν, μας αφήνει πικρή γεύση το -25,. Γιατί είναι κάτι, που δεν άξιζε σε αυτή την Εθνική και λόγω της ποιότητάς της και λόγω της μεγάλης επιθυμίας, που είχε για διάκριση, αλλά και λόγω της εικόνας, που είχε εμφανίσει στα πρώτα παιχνίδια.
Το τελικό ματς για τη πρόκριση το προσεγγίσαμε λάθος από το ξεκίνημα και οι συγκροτημένοι Τσέχοι έγιναν από πολύ νωρίς τα αφεντικά της αναμέτρησης. Στο δεύτερο ημίχρονο παράγινε η κατάσταση, εξ ου και η συντριβή: «Η Τσεχία ήταν πολύ καλύτερη, έπαιξε εξαιρετικά και με ένα στυλ που δεν είχαμε συνηθίσει. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό που είδαμε» είπε σχετικά ο Ρικ Πιτίνο και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι. Το ομολόγησε μόνος του ο άνθρωπος.
Στον τίτλο του κειμένου κάνουμε λόγο «για το θαύμα, που δεν ήρθε». Προσοχή: μιλώντας για θαύμα, μιλάμε για τη συνολική απόπειρα της Εθνικής στο Προολυμπιακό, όχι για αυτόν καθ’ αυτό τον τελικό με την Τσεχία. Πριν από το πρώτο τζάμπολ της Βικτώρια, που είχαμε πρωτομιλήσει για θαύμα, είχαμε στο νου μας ότι θα πρέπει να ξεπεράσουμε το εμπόδιο του Καναδά για να φτάσουμε στο Τόκιο. Τελικώς οι Τσέχοι έκαναν το δικό τους θαύμα και πέταξαν έξω τους Καναδούς. Ηταν μία μεγάλη ευκαιρία, λοιπόν, έτσι όπως εξελίχθηκε το πράγμα, να πάρουμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά το όνειρο εξελίχθηκε τελικά σε τρομερό εφιάλτη.
Από την μία πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όλοι στην επίσημη αγαπημένη έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό στον Καναδά. Το ήθελαν πολύ και ήταν ξεκάθαρο. Δεν έφτανε, όμως, γιατί στο πιο κρίσιμο παιχνίδι είδαμε λάθος τα πράγματα.
Από την άλλη βέβαια θα πρέπει να κάνουμε και μία βαθιά υπόκλιση στους Τσέχους γιατί πήραν διπλή και τριπλή πρόκριση για το Τόκιο. Διπλή και τριπλή, γιατί πέταξαν έξω τον Καναδά, έλιωσαν την Ελλάδα στον τελικό και στη πρώτη φάση γλύτωσαν την τελευταία στιγμή τον γκρεμό, αφού κέρδισαν την Ουρουγουάη (και προκρίθηκαν στα χιαστί), ενώ στην τελευταία φάση του αγώνα ο Γκρέιντζερ αστόχησε σε τρίποντο-νίκης για τους Νοτιοαμερικάνους. Θέλει κότσια και προσόντα μία μεγάλη διάκριση, θέλει, όμως, και τύχη. Όπως και να έχει, οι Τσέχοι το άξιζαν και με το παραπάνω και κάθε υγιής φίλαθλος τους βγάζει το καπέλο.
Κλείνοντας, η ουσία είναι ότι πάει ένα ακόμη καλοκαίρι χαμένο για την Εθνική. Ένα ακόμη καλοκαίρι χωρίς επιτυχία. Από το 2009 έχουμε να χαμογελάσουμε και το διάστημα έχει γίνει πλέον πολύ μεγάλο. Το μέλλον δεν φαίνεται ευοίωνο και όχι επειδή είπε ο Ρικ Πιτίνο ότι σταματάει. Τα «ωχ» θα γίνουν πολλά και έντονα, αν το πουν αυτό ο Σλούκας με τον Καλάθη. Γιατί προπονητή βρίσκεις (λέμε τώρα). Γκαρντ δεν βρίσκεις και ειδικά τέτοιας ποιότητας και εμπειρίας. Αν και το πιο δύσκολο έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στην Ελλάδα είναι να βρεις σταθερή διοίκηση στην ομοσπονδία. Αντε να δούμε πότε θα γίνουν οι εκλογές μήπως και αρχίσουν να μπαίνουν κάποια πράγματα σε μία σειρά. Από εκεί άλλωστε ξεκινάνε τα πάντα στις ομάδες. Από την διοίκηση. Μετά έρχεται ο προπονητής, οι παίκτες. Εχεις καλή διοίκηση; Δεν θα κερδίζεις πάντα, αλλά θα ξέρεις ότι η δουλειά θα γίνεται έτσι, όπως πρέπει πάνω, κάτω να γίνεται. Και αυτό είναι κάτι, που μας λείπει έντονα.
