Ο Παναθηναϊκός του σήμερα, έτσι όπως τον κατάντησε ο Αλαφούζος, δεν μπορεί να κρίνεται με βάση την οντότητα και το μέγεθός του.
Πέραν της τραγικότητας και της ανείπωτης θλίψης που προκαλείται επί καθημερινής βάσης στον Παναθηναϊκό, είναι ασύλληπτη για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα η διαδρομή του προς την εξαθλίωση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Αρκεί απλώς να ανοίξει κανείς ψύχραιμα την «εικόνα» και να αναλογιστεί ότι το ποδοσφαιρικό μπάτζετ της ομάδας πριν από μόλις ενάμιση χρόνο ήταν στα 22 εκατ. ευρώ και τον Γενάρη αναμένεται να φτάσει στα 5 εκατ. ευρώ!
Ούτε στην Ελλάδα των μνημονίων και των τραπεζών-αρπαχτικών δεν υπήρξε τόσο «απάνθρωπη»… προσαρμογή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα με φυσική συνέπεια την ελεύθερη πτώση προς τον γκρεμό χωρίς φρένα.
Προσέξτε: είναι τεράστια η διαφορά του ξεκινάω από το μηδέν το καλοκαίρι να φτιάξω μία ομάδα με μπάτζετ ύψους 5 εκατ. ευρώ κι άλλο αυτό το τραγελαφικό ανέκδοτο που βιώνουμε το τρίμηνο της κατάθλιψης.
Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που υπήρξε τράβηγμα της πρίζας και αιφνιδιαστικό τέλος της χρηματοδότησης Σεπτέμβρη μήνα (!!), λίγες ημέρες μετά από την πρώτη βαρβάτη μείωση μπάτζετ, με δεκαεπτά αποχωρήσεις και δεκατρείς μεταγραφές, και με «παραμύθιασμα» στους πάντες. Σε αυτήν την περίπτωση η τραγικότητα αγγίζει τα όρια του ανήθικου, με την ευθύνη να βαραίνει κατ’ αποκλειστικότητα τον παραιτημένο ιδιοκτήτη, Γιάννη Αλαφούζο.
Ακόμα χειρότερο, δηλαδή, κι απ’ την ίδια την σύλληψη της πράξης είναι ότι αυτή συνέβη εντελώς αιφνιδιαστικά μέσα στη διάρκεια της σεζόν.Αποκλείοντας, δηλαδή, έναν όποιον σχεδιασμό, δίκην προσαρμογής, το καλοκαίρι -όταν χτίζονται οι ομάδες- και ένα οποιοδήποτε πλάνο «έκτακτης ανάγκης» για την αποφυγή της ολοκληρωτικής καταστροφής, με λιγότερες μεταγραφές, με περισσότερους πιτσιρικάδες, με κάτι τέλος πάντων ικανό να κριθεί ως πλάνο στην εφαρμογή του.
Και όχι αυτό το μπάχαλο, αυτόν τον πανικό και το σοκ, που έφτασε τον Παναθηναϊκό να χαροπαλεύει, να χλευάζεται και να επικρίνεται από τον καθένα με βάση το «εγώ» του και τις προσωπικές του εμπάθειες ή συμπάθειες.
Ποτέ ξανά δεν υπήρξε μεγαλομέτοχος στον Παναθηναϊκό να δηλώνει στα ξαφνικά, με τη σεζόν σε πλήρη εξέλιξη, «συγνώμη, γεια σας και αντίο», κάνοντας εμμέσως τα ρόστερ κουρελόχαρτα και αλλάζοντας παίκτες σαν τα πουκάμισα για να υλοποιήσει ένας θεός ξέρει τι στο βωμό της αποφυγής ενδεχόμενης χρεοκοπίας.Και είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό να αναζητούνται στα σοβαρά τα αγωνιστικά αίτια που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη 10η θέση και που δεν έχει κατακτήσει ακόμα εκτός έδρας νίκη, ενώ ολοκληρώθηκε το πρώτο μισό του πρωταθλήματος.
Η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Μόνο όσοι επιθυμούν ή επενδύουν στην ολοκληρωτική καταστροφή του Παναθηναϊκού για την προσωπική τους δικαίωση και τον εαυτό τους, έχει… λογική να μην το αντιλαμβάνονται.
Ο Παναθηναϊκός του σήμερα, επίσης, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να κρίνεται με βάση την οντότητα και το μέγεθός του. Δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να σκέφτεται ότι είναι ικανός να διεκδικήσει τους στόχους που παραδοσιακά είχε ως σύλλογος, ούτε καν δύναται να έχει στόχους πριν ολοκληρωθεί ο Γενάρης, οπότε και θα γνωρίζουμε τι θα έχει απομείνει από το (νέο) έμψυχο δυναμικό που θα δημιουργηθεί (με βάση το ρεπορτάζ δύσκολα θα μείνουν πάνω από δυο-τρεις εκ των Μολέδο, Χουλτ, Λουντ, Κουρμπέλη, Βιγιαφάνιες, Κουλιμπαλί).
Και όπως δείχνουν τα πράγματα στην καλύτερη των περιπτώσεων ως ρεαλιστικός στόχος μπορεί να τεθεί η διεκδίκηση ενός από τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα και ως τέτοια πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε όσο εξοργιστική κι αν είναι για κάθε Παναθηναϊκό.
Οσον αφορά το ματς με την Ξάνθη, η εικόνα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έδειξε ότι οι πνευματικά «εντός» είναι προτιμότεροι από τους πνευματικά «εκτός», ακόμη κι αν η ποιότητά τους είναι υποδεέστερη σε σχέση με άλλους. Το γκρουπ των παικτών που θα μείνει πρέπει να είναι ενωμένο στα αποδυτήρια πάση θυσία και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να παίζουν μόνο όσοι έχουν κίνητρο να φορούν την πράσινη φανέλα.
Ο προπονητής έχει την καθημερινή εικόνα των παικτών και αυτός είναι ο κατάλληλος και ο αρμόδιος για να κρίνει. Οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε στο καλό, όπως κι αν λέγονται, όσο ικανοί/ποιοτικοί κι αν είναι.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ξάνθη ο Παναθηναϊκός αν και αποδεκατισμένος, με έξι Ελληνες στην ενδεκάδα του και άλλους δύο από την Ακαδημία του να μπαίνουν ως αλλαγή, έκανε το καλύτερό του εκτός έδρας ματς μέχρι σήμερα. Με τον Αυλωνίτη, τον Κολοβέτσιο, τον Τζανδάρη, τον Αλτμαν και τον Πίσπα, με τον Δώνη, τον Χίλιεμαρκ και τον Κουντουριώτη στην επίθεση στα τελευταία λεπτά, με τα «ψέματα» αν προτιμάτε, πάλεψε όσο μπορούσε ασχέτως εάν δεν νίκησε σε μία έδρα που τα έχει βρει κατά καιρούς μπαστούνια με πολύ καλύτερο υλικό και σε κανονικές συνθήκες λειτουργίας.
Ο Τζανδάρης «κούμπωσε» αρμονικά με τον Κουρμπέλη και ήταν το μεγαλύτερος κέρδος του άμεσου μέλλοντος ενόψει του Γολγοθά που ζυγώνει απειλητικά, ο Πίσπας έδειξε ότι μπορεί να κολυμπήσει στα βαθιά παρότι βρίσκεται σε φάση εκμάθησης και στην τελική χίλιες φορές να παίζουν οι πιτσιρικάδες που θα δώσουν και τη ψυχή τους για να αρπάξουν την ευκαιρία, παρά οι φευγάτοι πνευματικά.
Στο ποδόσφαιρο άλλωστε η έννοια «ομάδα» είχε ανέκαθεν μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε πρόσωπα.
*Εάν είναι εφικτό ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να εξαντλήσει τα περιθώρια για να διατηρήσει τουλάχιστον στο έμψυχο δυναμικό του μετά τον Γενάρη το τρίγωνο της δεξιάς πλευράς, τους Κουλιμπαλί, Κουρμπέλη και Βιγιαφάνιες, δηλαδή, προκειμένου να υπάρχει έστω μία βάση που θα πλαισιώσει τους υπόλοιπους.
*Doom spiro spero. Η μοναδική ελπίδα που μπορεί να υπάρξει στον ορίζοντα είναι η εξευτελιστική «συρρίκνωση» του Παναθηναϊκού να προσελκύσει το γρηγορότερο δυνατόν το ενδιαφέρον μίας νέας ιδιοκτησίας. Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή.
πηγη: sdna
