Η απόφαση έκδοσης αμοιβαίου χρέους 750 δισ. ευρώ από την ΕΕ για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας, αν και υπολείπεται των αναγκών που δημιουργεί η υγειονομική κρίση, αποτελεί θετική είδηση.
Ωστόσο, η αλλαγή της αναλογίας ανάμεσα στις επιχορηγήσεις και στο δανεισμό, σε βάρος των επιχορηγήσεων, αποτελεί εξαιρετικά αρνητική είδηση. Που φανερώνει την αδυναμία της συλλογικής ηγεσίας της ΕΕ να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των στιγμών και τον κίνδυνο να οδηγηθεί η Ευρώπη- και ειδικότερα ο ευρωπαϊκός Νότος- σε μια νέα κρίση χρέους με ανυπολόγιστες συνέπειες, όχι μόνο για την κοινωνική συνοχή αλλά και για την ίδια τη συνοχή της ευρωζώνης.
Η αποδοχή από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των θέσεων των χωρών του πλούσιου Βορρά, τόσο για μείωση των επιχορηγήσεων όσο όμως και για δικαίωμα φρένου στην εκταμίευσή τους αν δεν πληρούνται σκληροί όροι και προϋποθέσεις, δεν αφήνουν περιθώριο για πανηγυρισμούς αλλά για βαθύ προβληματισμό.
Δυστυχώς η Ευρώπη δεν έχει διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος και φαίνεται έτοιμη να τα επαναλάβει.
Απέναντι σε όλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης, αφού όλο το τετραήμερο εμφανίστηκε μόνο στα φωτογραφικά ενσταντανέ, μετά το τέλος της Συνόδου χαρακτήρισε «δίκαιο και εύλογο» έναν συμβιβασμό που αφαιρεί 110 δισ. ευρώ επιχορηγήσεων από την αρχική πρόταση και θέτει αυστηρούς όρους στις εκταμιεύσεις.
Μια δήλωση που μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποια μεριά του τραπεζιού καθόταν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.
Αν όμως αληθεύουν όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, από όσα προτείνει η Επιτροπή Πισσαρίδη, για νέες περικοπές στο ασφαλιστικό και αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, συνειδητοποιούμε τι ακριβώς ετοιμάζει ο κ. Μητσοτάκης για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Βαθιά ύφεση, περικοπές και μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, με αντάλλαγμα επιχορηγήσεις, που όμως δεν μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις βιώσιμης ανάπτυξης, και υψηλό δανεισμό που εγκυμονεί κινδύνους για αναζωπύρωση της κρίσης χρέους.
Με δυο λόγια κινδυνεύουμε τους επόμενους μήνες να χάσουμε όσα με θυσίες κερδίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια και να μπούμε σε έναν νέο αέναο φαύλο κύκλο λιτότητας, ανεξάρτητα από το αν τυπικά θα έχουμε μνημόνια.
Και αυτή είναι μια προοπτική που δεν πρέπει και δεν θα αφήσουμε να συμβεί.
Τέλος, ως προς την Τουρκία, η αφωνία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ανέδειξε περίτρανα την αδυναμία του κ. Μητσοτάκη να διαχειριστεί τα ελληνοτουρκικά θέματα, αλλά και το κόστος που έχει η έλλειψη εθνικής στρατηγικής.
Αντί, επιτέλους, μετά από καθυστέρηση πολλών μηνών, να αξιοποιήσει δυναμικά το πλαίσιο που ανοίγεται από τη Γερμανική προεδρία και να θέσει το θέμα της προοπτικής των ευρωτουρκικών σχέσεων και των κυρώσεων, καταντά κομπάρσος των διπλωματικών εξελίξεων.
Όχι μόνο δεν τίθεται ζήτημα κυρώσεων, και μάλιστα ισχυρών, όπως διατυμπάνιζε εδώ και έναν μήνα, αλλά το θέμα δεν συζητείται καν στην Σύνοδο.
Και ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίζεται να παρακαλάει τους εταίρους μας να συζητηθεί σε κάποια επόμενη Σύνοδο.
Αποδεικνύεται έτσι ότι στοιχίζει ακριβά η αδράνεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να προετοιμάσει το έδαφος όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, να μην το πληρώσουμε ακριβότερα στο άμεσο μέλλον.
