Υποστηρίζω σθεναρά, εντός και εκτός της χώρας, ότι η Ευρώπη πρέπει να κάνει το παν για να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή εμβολίων, ώστε να μην εξαρτάται από τους εμπορικούς σχεδιασμούς και τα παιχνίδια μερικών μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Για το λόγο αυτό διατύπωσα δημόσια την ανάγκη να αποκτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για λογαριασμό των κρατών – μελών, την πρόσβαση στις πατέντες των εμβολίων.
Αυτή η θέση εδράζεται στην κοινή λογική.
Είμαστε σε μια έκτακτη συνθήκη.
Η ΕΕ διαθέτει πόρους στα κράτη – μέλη για την ανάσχεση της πανδημίας, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί έχουν ανασταλεί, με λίγα λόγια η Ευρώπη κάνει ορισμένα – δειλά έστω – βήματα που δείχνουν όμως ότι η ηγεσία της έχει συναίσθηση της κατάστασης.
Με το ίδιο σκεπτικό, η κοινή λογική ορίζει ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να εμβολιαστεί έγκαιρα και με ασφάλεια κάθε πολίτης.
Είναι αισιόδοξο ότι αυτή η λογική διέπει πλέον πολιτικούς και ηγέτες στα ανώτερα κλιμάκια της ΕΕ και των εθνικών κυβερνήσεων, ακόμα και αν ανήκουμε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Η κοινή λογική στην αντιμετώπιση μιας πανδημίας δεν μπορεί να εμποδίζεται από ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Δυστυχώς, ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, όχι απλά αδυνατούν να συμμετάσχουν σε αυτή τη συζήτηση, αλλά εχθρεύονται ή λοιδορούν κάθε άποψη που αμφισβητεί το θέσφατο της κερδοφορίας των μεγάλων ευρωπαϊκών φαρμακευτικών προς όφελος της δημόσιας υγείας.
Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, αντί να έχουμε μια κυβέρνηση που κάνει το παν σε διεθνές επίπεδο να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή εμβολίων, έχουμε ένα πρωθυπουργό και υπουργούς που μιλούν ως εκπρόσωποι των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών και αναμασούν τις ίδιες δικαιολογίες για τις μεγάλες ελλείψεις και τις καθυστερήσεις.
Ευτυχώς για όλους μας, η συζήτηση στην Ευρώπη για τις πατέντες των εμβολίων ανοίγει και γίνεται κάθε μέρα και πιο ουσιαστική.
Στην καλύτερη περίπτωση, ο κ. Μητσοτάκης θα συρθεί πίσω από τις εξελίξεις και θα σπεύσει να οικειοποιηθεί μια εξέλιξη την οποία κατήγγειλε.
Στη χειρότερη, η ελληνική κοινωνία θα βιώσει ακόμα μια οικτρή αποτυχία μιας κυβέρνησης που πορεύεται στην πανδημία χωρίς σχέδιο, χωρίς αρχές, χωρίς συμμαχίες.
